Morgunblaðið - 05.04.2018, Page 67

MINNINGAR 67
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2018
Og við fengum oft að heyra það
að við ættum að vera góðar við
þennan eina bróður okkar. Svo
fengum við reyndar annan bróð-
ur átta árum seinna. En Addi
var samt númer eitt. Hann var
kraftmikill strákur og uppá-
tækjasamur svo okkur systrum
þótti stundum nóg um, en hon-
um fyrirgafst allt samt sem
áður. Og þessi kraftur fylgdi
honum alla ævi. Á gleðistundum
var hann hrókur alls fagnaðar.
Hann var ekki bara maður orðs-
ins, þó hann ætti gott með að tjá
sig bæði í ræðu og riti. Hann var
maður framkvæmda, vildi láta
verkin tala. Hann elskaði sjóinn
sem lengst af var hans vinnu-
staður og hann varð aflasæll
skipstjóri um áratuga skeið. Oft
undraðist ég það hve vel hann
þekkti sjóinn. Þekking hans á
hafinu, á straumum, veðurfari
og fiskigöngum var með ólík-
indum, miklu meiri en hægt er
afla sér með lestri fræðibóka.
Hann lét líka til sín taka á vett-
vangi félagsmála, var m.a. for-
maður Farmanna- og fiski-
mannasambandsins í mörg ár.
Hann hafði ákveðnar skoðanir á
fiskveiðistjórnunarkerfinu og
vann að þeim hugsjónum sínum
með oddi og egg bæði í fé-
lagsmálum og stjórnmálum. Við
sátum um tíma saman á Alþingi,
kjörtímabilið 1991-1995, en ekki
fyrir sömu stjórnmálasamtök.
Það kom þó ekki að sök, því við
vorum sammála í mörgum mál-
um. Og þó við værum ekki sam-
mála, þá varpaði það engum
skugga á samskipti okkar. Á
blómaskeiði lífsins þegar allir
eru uppteknir við að sjá um fjöl-
skyldu, vinna, ferðast og hvað-
eina vorum við ekki í reglulegu
sambandi. En eftir að ég flutti í
Reykhólasveitina ræktuðum við
sambandið enn betur en áður.
Hann var náttúrubarn, og undi
sér vel í faðmi sveitarinnar.
Hann eignaðist jarðarpart í
Þernuvík í Ísafjarðardjúpi og
þar vildi hann helst dvelja sem
mest. Það lá því beint við að
koma við hjá mér í Reykhóla-
sveitinni þegar hann ferðaðist
milli landshluta. Þá var mikið
spjallað um heima og geima,
landsmálin og málefni Vest-
fjarða, sem okkur báðum voru
alltaf hugleikin. Addi var gull af
manni, hann mátti ekkert aumt
sjá, ef hann gat eitthvað liðsinnt
einhverjum þá gerði hann það.
Ég minnist þess að þegar einn
sonur minn og eiginkona hans
eignuðust veikt barn og þurftu
að dvelja langdvölum í Reykja-
vík, þá lánaði hann þeim bílinn
sinn í marga mánuði, án nokkurs
endurgjalds. Þannig var hann.
Nú er hann horfinn, sá fyrsti úr
stórum systkinahópi. Hann
greindist með blöðruhálskrabba-
mein fyrir rúmu ári og hann fell-
ur frá í þeim mánuði sem
Krabbameinsfélagið hefur helg-
að varnarbaráttu fyrir þeirri
tegund krabbameins. Ég þakka
honum fyrir allar heimsóknirnar
og ánægjustundirnar í lífinu og
mun sakna þeirra sárt. Ég votta
eiginkonu hans Barböru, börn-
um hans og fjölskyldum þeirra
mína dýpstu samúð. Með honum
er genginn góður og heiðarlegur
maður sem mikill missir er að.
Hvíl þú í friði elsku bróðir minn.
Jóna Valgerður
Kristjánsdóttir.
Sá fyrsti er horfinn úr níu
barna systkinahópnum frá Hlíð
við Seljalandsveg á Ísafirði.
Elskulegur bróðir minn, Guð-
jón Arnar, lést eftir erfið veik-
indi hinn 17. mars sl. Þegar
fimm stelpur voru fæddar í fjöl-
skyldunni voru foreldrar okkar
óþreyjufullir eftir að eignast
strák. Mikil gleði var því við
fæðingu Adda. Loksins var
strákurinn kominn, hraustur og
fallegur. Hann var strax ákveð-
inn og skapmikill en alltaf
hláturmildur og stutt í gaman-
semina. Hann var hjartahlýr og
ljúfur þegar eitthvað bjátaði á
og það fengu margir að reyna
sem kynntust honum á fullorð-
insárum. Ég veit að hann hjálp-
aði mörgum þegar erfiðleikar
steðjuðu að en hann talaði aldrei
um það sjálfur.
Addi var fallegur ungur mað-
ur og hlaut því að ganga í augun
á stúlkunum enda leið ekki á
löngu uns hann eignaðist kær-
ustu.
Hugur hans hneigðist fljót-
lega að sjómennsku og það var
ekki að spyrja að því þegar hann
hafði áhuga á hlutunum þá var
gengið í þá með oddi og egg. Ég
man eftir því þegar hann var í
stýrimannanáminu að hann var
að gera verkefni og fást við eitt-
hvað sem kallast lógaritmi. Ég
fór að kíkja á þetta hjá honum
og botnaði ekki neitt í neinu.
Hann skemmti sér konunglega
og hló að fávisku minni og sagði
að þetta væri nú ekki flókið,
bara kunna aðferðina. Hann
fann að ég dáðist að hæfni hans
og hafði gaman af. Okkur Adda
kom yfirleitt ágætlega saman og
ekki var annað hægt en að líta
upp til hans fyrir dugnað hans
og elju við allt sem hann tók sér
fyrir hendur. Hann var virtur og
vel metinn skipstjóri og mikil
aflakló meðan hann stundaði sjó-
mennskuna.
Þeir alþingismenn sem voru
honum samtíða á þingi segja að
honum hafi alltaf samið vel við
alla, verið málefnalegur og
kynnt sér ítarlega þau málefni
sem hann fjallaði um. „Hann fór
aldrei með rangt mál og var allt-
af sanngjarn“ sagði einn ágætur
alþingismaður um hann.
Addi bróðir talaði aldrei illa
um nokkurn mann. Hann hafði
fallega söngrödd og hafði ákaf-
lega gaman af að syngja, alltaf
til í að taka lagið á gleðistund-
um. Adda var líka einstaklega
lagið að segja skrítlur og gam-
ansögur af fólki og atburðum
þannig að allir höfðu gaman af.
Hann var hláturmildur og glað-
sinna og ég á eftir að sakna mik-
ið heimsóknanna hans þegar
bankað var hraustlega, opnað og
hrópað: „Er einhver heima?“
Addi var vel máli farinn og
skrifaði margar prýðilegar
greinar í blöð og tímarit. Nokkr-
ir vinir hans og velunnarar
sendu á síðasta ári tilmæli til
orðunefndar um að honum yrði
veitt hin íslenska fálkaorða en
honum entist ekki líf og heilsa til
þess að það yrði að veruleika.
Ég veit samt að það gladdi hann
að þessi tilmæli væru komin
fram. Það er svo margs að minn-
ast og minning um elskulegan
og góðan bróður mun lifa með
okkur alla tíð.
Ég og fjölskylda mín sendum
eftirlifandi eiginkonu Adda, Bar-
böru, börnum hans, Guðrúnu,
Ingibjörgu, Kristjáni Andra,
Kolbeini, Arnari Bergi, Júrek og
Möggu, og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Guðjóns
Arnars Kristjánssonar.
Þrúður Kristjánsdóttir.
Nú hefur hann elsku bróðir
minn kvatt þetta líf. Hann háði
erfiða baráttu við illvígan sjúk-
dóm sem margir hafa orðið að
lúta í lægra haldi fyrir. Og hann
sem var alltaf svo kraftmikill
maður sem aldrei gafst upp.
Við hjónin eigum eftir að
sakna heimsókna hans, þegar
hann birtist í dyrunum hjá okk-
ur og kallaði „er einhver heima
hér“. En hann gaf sér oft tíma
til að líta við í kaffisopa á leið-
inni heim. Alltaf var hann jafn
hress, blessaður.
Þegar horft er til baka til
æskuáranna á Ísafirði koma
margar minningar upp í hugann.
Hann var alltaf stóri bróðir og
afskaplega duglegur, skemmti-
legur og kjarkmikill strákur.
Við ólumst upp í stórum
systkinahópi, en tvö ár eru á
milli okkar Adda, eins og ég
kallaði hann alltaf. Hann var
mjög stríðinn og ég man að hann
hafði gaman af að stríða litlu
systir með ýmsu móti, en sá svo
alltaf eftir því og vildi vera góð-
ur við mig. Við lékum okkur
mikið saman þegar við vorum
lítil. Addi átti stóran vinahóp á
unglingsárum og átti auðvelt
með að eignast félaga og vini.
Það gekk oft mikið á heima í
smíðaskúrnum hans pabba þeg-
ar strákarnir voru að æfa box
þar. Foreldrar okkar voru búin
að eignast fimm dætur þegar
hann fæddist og naut hann því
mikils eftirlætis á heimilinu af
öllum þessum eldri systrum og
foreldrunum. Pabbi og mamma
voru mjög glöð þegar loksins
kom strákur í hópinn. Það var
margt sem hann fékk að gera
með pabba sem við fengum ekki,
svo sem að smíða með honum og
vera með honum í kindastússinu
og ýmsum öðrum verkum. En
hann slapp alveg við uppvaskið
því það voru svo margar stelpur
til að gera það.
Hann var eins og áður sagði
harðduglegur og alltaf til í allt.
Hann fór ungur á sjóinn og síð-
an í Stýrimannaskólann því
hann vildi verða skipstjóri. For-
ystuhæfileikar Adda komu mjög
snemma í ljós og dugnaður til
allrar vinnu var honum eðlileg-
ur. Hann var mikill félagsmála-
maður og áhugamaður um þjóð-
félagsmál. Hann hafði skýrar
skoðanir í stjórnmálum sem
hann fór ekki dult með. Hann
var mjög ósérhlífinn og einlægur
vinur vina sinna. Hann var
hjartahlýr og vildi alltaf gera
gott úr öllu. Mér er mikill sökn-
uður í huga en minningarnar um
hann ylja mér um hjarta-
ræturnar.
Kæra mágkona Maríanna
Barbara, börn, tengdabörn,
barnabörn og langafabörn. Við
hjónin vottum ykkur innilega
samúð og biðjum ykkur guðs-
blessunar. Hvíl þú í friði.
Matthildur (Hilda systir).
Í dag kveð ég elskulegan
bróður minn Guðjón Arnar.
Addi bróðir er fyrstur til að
kveðja af systkinahópnum úr
Hlíð. Minningarnar streyma
fram við þá tilhugsun að ég
muni ekki hitta hann aftur. Mín
fyrsta minning um Adda er þeg-
ar hann réð mig í vinnu, þá smá
krakka, en hann táningur. Ég
fékk krónur fyrir að bursta
skóna hans, þegar hann hugðist
fara út að skemmta sér. Skórnir
voru támjóir bítla-lakkskór og
ég varð að bursta þá svo vel að
þeir glönsuðu. Þetta var ná-
kvæmisvinna sem mér bar að
leysa vel af hendi, því það var
greitt eftir gljáanum. Á meðan
ég burstaði skóna stóð þessi
elska fyrir framan spegillinn,
greiddi sér Elvis-greiðslu með
brilljantín í hári og hnýtti á sig
lakkrísbindi. Hann var svo flott-
ur gæi.
Addi var alltaf einstaklega
góður við mig, litlu systur. Eftir
að hann fór að búa á Hlíðarvegi
5 og síðar á Urðarvegi 41 var ég
heimagangur á heimili hans og
passaði stundum strákana. Hann
var togaraskipstjóri og því
fylgdi mikil fjarvera frá heimili.
Hann flutti svo til Reykjavíkur
með fjölskylduna og skipti um
starfsvettvang. Addi var ein-
staklega ættrækinn og oftast er
hann kom vestur á Ísafjörð kíkti
hann við hjá mér og þá var um-
ræðuefnið oftar en ekki pólitík
og fiskveiðistjórnun. Addi og
Einar gátu setið lengi og rök-
rætt kvótakerfið og fiskveiðar.
Addi var fiskimaður af lífi og sál.
Síðasta heimsókn hans til mín
var á liðnu sumri. Þá áttum við
góðar samræður um lífið og til-
veruna, og augljóst var að
hverju stefndi. Ég er þakklát
fyrir að hafa átt Adda sem
bróður, og sakna hans.
Ég og Einar sendum innileg-
ar samúðarkveðjur til Barböru
og allra ástvina Adda.
Anna Karen
Kristjánsdóttir.
Guðjón Arnar frændi minn,
eða Addi eins og hann var kall-
aður, er fallinn frá. Fyrstu
minningar mínar af Adda
frænda eru þegar ég var púki á
Ísafirði hjá Jóhönnu ömmu og
Kristjáni afa, sem jafnframt
voru foreldrar Adda. Hann var
ævintýralegur frændi og alltaf
spennandi þegar hann kom við á
Seljalandsveginum, oftast með
fisk með sér og sagði um leið
sögur. Eftir því sem árin liðu og
ég stækkaði fékk ég tækifæri til
þess að kynnast honum betur og
þá var ýmislegt brallað. Há-
punkturinn var oft að fá tæki-
færi til þess að fara á sjó, sigla
um Ísafjarðardjúpið og Jökul-
firðina, veiða og skjóta fugl.
Hann var skemmtilegur kennari
á ýmislegt verklegt og miðlaði á
áhugaverðan hátt mörgu tengdu
náttúru og hafi. Heimsóknir í
Reykjafjörð, Flæðareyri og fleiri
staði eru eftirminnilegar. Hvar
sem Addi kom var glatt á hjalla,
gjarnan tekið lagið, mikið hlegið
og aldrei nein lognmolla. Hann
var góður í að kalla saman fólk,
fagna og hafa gaman og nefni ég
sérstaklega ógleymanlegt sextíu
ára afmæli hans í Þernuvík.
Hlýtt faðmlag og góðar stundir
voru hans aðalsmerki. Kæri
frændi, þín verður ávallt gott að
minnast.
Með þakklæti sendi ég Bar-
böru, frændum og frænkum
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Gunnlaugur Melsteð.
Ef stjórnmálamenn á Íslandi
hefðu tekið besta kostinn, þegar
þeir áttu þess kost, hefði Guðjón
Arnar Kristjánsson orðið sjávar-
útvegsráðherra Íslands. Hann
hafði yfirburða þekkingu á fisk-
veiðum og ástandi fiskimiðanna
við landið, var sjálfmenntaður
fiskifræðingur, fylgdist með
sjávarútvegsmálum annarra
þjóð og mörkuðum fyrir íslensk-
ar sjávarafurðir. Hann gerði sér
grein fyrir mikilvægi sjávarút-
vegs fyrir strandbyggðir Íslands
og sá fyrir hættuna af sam-
þjöppun aflaheimilda á örfáar
stórútgerðir og varaði við henni.
En þessi kostur var ekki tek-
inn og í stól sjávarútvegsráð-
herra hafa oft setið lítt hæfir
einstaklingar, lögfræðingur,
dýralæknir, endurskoðandi og
nú síðast íslenskufræðingur.
Guðjón Arnar var mikill nátt-
úruunnandi, en ekki öfgasinni
eins og margir nú til dags, sem
ekki ljá máls á að leggja vegi um
kjarrlendi, stunda arðbært fisk-
eldi í fjörðum og flóum né virkja
vatnsföll til hagsbóta fyrir lands-
menn. Guðjón vildi nýta mögu-
leika fólksins í landinu til betra
mannlífs.
Hann var landsbyggðamaður
og Vestfirðingur og varaði við
embættismannakerfinu, sem að
því er virðist hefur nú enn frek-
ar treyst völd sín í stjórn
landsins.
Guðjón var alþingismaður í
tíu ár og lagði fram mörg
athyglisverð mál. Hann vildi t.d.
gera langtímaáætlun um jarð-
gangagerð á Íslandi þannig að
ein göng tækju ávallt við af þeim
sem væri lokið og virðist þessi
regla nú hafa náð fótfestu.
Guðjón var félagslyndur mað-
ur, vinamargur og vinsæll. Hans
þræðir lágu víða, jafnt til sjávar
og sveita. Þetta sýndi sig best í
undirbúningi kosninga, þegar
hann þeyttist á milli landsvæða
til að boða „fagnaðarerindið“,
þ.e. hvetja fólk til liðs við stefnu
sína og síns flokks. Það var gam-
an að ferðast með honum, hann
var glaður á góðri stund og mik-
ill söngmaður og oft átti hann til
að heimta harmóniku- eða gítar-
undirspil, því nú ætlaði hann að
syngja „Fyrir sunnan Fríkirkj-
una“, sem var eitt af uppáhalds-
lögum hans.
Guðjón var þéttur á velli og
þéttur í lund og þótti gott að
SJÁ SÍÐU 68
Minn kæri eiginmaður, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN ÞORBJÖRNSSON
bifvélavirkjameistari,
kvaddi hinn 16. mars.
Jarðsungið verður frá Garðakirkju
föstudaginn 6. apríl klukkan 15.
Aðstandendur þakka öllum sem komið hafa að aðhlynningu
Guðjóns sl. ár, fyrir góða umönnun og hlýhug.
Hulda Árnadóttir
Valdís Guðjónsdóttir Ossa Günter Ossa
Þorbjörn Guðjónsson Sóley Björg Færseth
afa- og langafabörn
Elsku mamma okkar, tengdamamma,
amma, dóttir og systir,
LAUFEY J. SVEINBJÖRNSDÓTTIR,
Hátúni 12, Reykjavík,
lést mánudaginn 2. apríl.
Útförin fer fram laugardaginn 7. apríl frá
Hrunakirkju klukkan 14.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en bent er á fyrir
þá sem vilja minnast hennar að styrkja Sjálfsbjargarheimilið,
Hátúni 12, eða MS-félag Íslands.
Ragnheiður Guðmundsdóttir Guðmann Unnsteinsson
Halldóra Guðmundsdóttir Airidas Liaugminas
Halldóra Jóna Sölvadóttir
Guðbjörg Sveinfríður Sveinbjörnsdóttir
Viðar Örn Sveinbjörnsson Brynja Helgadóttir
Halla Sveinbjörnsdóttir Kristmundur Magnússon
María Sveinbjörnsdóttir Eyjólfur Bjarni Sigurjónsson
og barnabörn
Elsku maðurinn minn, pabbi okkar, sonur,
bróðir, tengdasonur, mágur og barnabarn,
ÁGÚST ÁSGEIRSSON,
Kirkjubæjarbraut 9,
Vestmannaeyjum,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju
föstudaginn 6. apríl klukkan 15.
Blóm og kransar afþakkað er þeir sem vilja minnast hans er
bent á styrktarreikning fyrir börn hans
nr. 140-26-16037. Kt.160379-3599.
Katrín Sólveig Sigmarsdóttir
Eydís Líf, Sigurður Elí, Tristan Flóki
Viktor Kári, Hafdís María, Darri Hrafn
María Bjarnadóttir Gunnar Marteinsson
Ásgeir Þór Árnason Karlotta J. Finnsdóttir
Hafdís Hlöðversdóttir Sigmar Teitsson
Ásgeir Bjarni Ásgeirsson
Hanna Bryndís Heimisdóttir
Helga Rún Heimisdóttir Árni Brynjar Dagsson
Elísabet Ósk Ásgeirsdóttir Hrafn Viðarsson
Guðný Sæbjörg Ásgeirsd. Ómar Sigurðsson
Ásdís Ásgeirsdóttir
Afi Bjarni Amma Dísa
og aðrir aðstandendur
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓSKAR HALLGRÍMSSON
rafvirki,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
föstudaginn 30. mars.
Útförin fer fram frá Háteigskirkju
miðvikudaginn 11. apríl klukkan 13.
Jóhann Gunnar Óskarsson Sigríður Ásmundsdóttir
Kristín Ósk Óskarsdóttir Sævar Fr. Sveinsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
SIGURBJÖRG SÍMONARDÓTTIR,
Miðvangi 16,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn
29. mars.
Útförin fer fram frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
fimmtudaginn 12. apríl klukkan 15.
Sigurður Óskarsson
Unnur Sigurðardóttir
Óskar Sigurðsson Rakel Pálsdóttir
María S. Sigurðard. Collaud Olivier Collaud
og barnabörn