Morgunblaðið - 05.04.2018, Síða 72

72 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2018
✝ Kristín EllenHauksdóttir
fæddist á Selnesi á
Breiðdalsvík 4. maí
1950. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 15. mars
2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ragnheiður Ragn-
arsdóttir, f. 9. mars
1929, d. 5. apríl
1981, og Haukur Gíslason, f. 27.
september 1925, d. 2. október
2003. Systkini Kristínar eru
Unnur Petersen, f. 1948, Ingi-
björg, f. 1951, Aðalheiður, f.
ar þau fluttu suður í Garðabæ.
Kristín Ellen og Hrafnkell
eignuðust saman tvö börn: 1)
Daða, f. 1977, kvæntur Herborgu
Drífu Jónasdóttur, þau eiga fjög-
ur börn, Rebekku Ellen, Míu,
Nínu Sif og Hrafnkel Thor, og 2)
Ragnheiði Diljá, f. 1984, í sam-
búð með Kristni Magnússyni,
þau eiga tvo syni, Börk Diljan og
Dag Eldberg. Fyrir átti Kristín
Ellen son, 3) Gauta Brynjólfsson,
f. 1973, kvæntur Þórdísi Krist-
vinsdóttur, þau eiga tvo syni,
Jökul Hauk og Kristvin Þór. Fyr-
ir átti Hrafnkell son, 4) Bjarna
Hrafnkelsson, f. 1972, hann á
einn son, Árna Sigtrygg.
Kristín Ellen vann nær alla
sína tíð hjá Pósti og síma sem tal-
símavörður og seinna sem stöðv-
arstjóri.
Útför Kristínar fór fram í
kyrrþey.
Meira: www.mbl.is/minningar
1952, Gísli Baldur,
f. 1958, og Haukur
Heiðar, f. 1963.
Kristín Ellen ólst
upp á Breiðdalsvík
og stundaði nám við
Alþýðuskólann á
Eiðum, svo síðar
meir í Reykjanes-
skóla við Ísafjarð-
ardjúp og við Hús-
mæðraskóla
Reykjavíkur.
Þann 13. júlí árið 1975 giftist
Kristín Ellen Hrafnkeli Gunn-
arssyni, sjómanni úr Garða-
hreppi, f. 1950. Þau bjuggu á
Breiðdalsvík til ársins 2004 þeg-
Elsku mamma. Þegar ég settist
upp í flugvél fyrir næstum því
þremur vikum datt mér ekki í hug
að í dag sæti ég á Breiðdalsvík að
skrifa þér hina hinstu kveðju. Þú
barðist við þennan ljóta sjúkdóm
af mikilli reisn og hörku alveg
fram á síðustu stundu. Mér þótti
afar erfitt að sjá þig svona kvalda
og trúi því að nú líði þér betur. Ég
hugga mig við þá trú að nú hafir
þú hitt ástvini þína sem hafa kvatt
og kjarnakonur eins og elsku
Hadda frænka hafi tekið á móti
þér. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa ákveðið að koma heim og náð
að vera með þér síðustu stundir í
lífi þínu og hjálpað þér eins vel og
ég gat. Í gegnum lífið höfum við
verið í sambandi á einn eða annan
hátt á hverjum einasta degi og hef
ég staðið mig að því oftar en einu
sinni eftir andlát þitt að taka upp
símann og ætla að heyra í þér
hljóðið eða til þess að fá ráð. Þetta
hefur verið mér þyngra en tárum
taki og mun vera það í langan
tíma. Því ég var ekki bara að
missa mömmu mína heldur líka
mína bestu vinkonu.
Í dag settist ég upp í bíl og
keyrði inn í Heydali að leiði þínu
og átti þar góða stund og hugsaði
um gamla tíma en líka það sem
ekki verður. Til að hreinsa hugann
ákvað ég að keyra suðurdalinn
heim en þaðan á ég margar góðar
minningar um þig þar sem þú
leyfðir mér oft að keyra í gamla
daga og hlustuðum við saman á
lög sem þér þóttu skemmtileg og
sungum. Í dag tók ég sama rúnt-
inn, hlustaði á lögin okkar eins og
Hvítu máva, Capri Katarína og
Undir bláhimni, og söng. Þessar
minningar eru mér svo dýrmætar
í dag. Minningarnar hafa streymt
fram síðustu daga og er búið að
vera sérstaklega gott að vera með
allri fjölskyldunni hérna heima í
Breiðdalnum í þessari miklu sorg.
Þú skilur eftir þig stórt skarð í
lífi mínu og fjölskyldu minnar, þá
sérstaklega barna minna. Ég get
fullyrt það að betri ömmu er vart
að finna.
Um leið og ég kveð þig, elsku
mamma mín, vil ég þakka þér fyr-
ir allt; alla hjálpina, öll góðu ráðin,
umhyggjuna og samfylgdina. Líf-
ið verður svo sannarlega ekki
samt án þín og get ég ekki lýst því
með orðum hversu mikið ég sakna
þín. Þangað til við hittumst næst
mamma.
Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
– en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engin
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljómann
en liljan í holtinu er mín!
Þessi lilja er mín lifandi trú,
þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi lilja er mín lifandi trú!
Og þó að í vindinum visni,
á völlum og engjum hvert blóm.
Og haustvindar blási um heiðar,
með hörðum og deyðandi róm.
Og veturinn komi með kulda
og klaka og hríðar og snjó.
Hún lifir í hug mér sú lilja
og líf hennar veitir mér fró.
Þessi lilja er mér gefin af guði
hún grær við hans kærleik og náð,
að vökva hana ætíð og vernda
er vilja míns dýrasta ráð.
Og hvar sem að leiðin mín liggur
þá liljuna í hjartastað ber,
en missi ég liljuna ljúfu
þá lífið er horfið frá mér.
(Þorsteinn Gíslason)
Þín dóttir
Diljá.
Elsku mamma, þú ert fyrsta
sorgin mín, ég hélt að ég myndi
verða tilbúinn þegar þú myndir
kveðja, en svo er ekki, ég á erfitt
með að skilja það að ég hitti þig
ekki aftur, að það komi ekki fleiri
skammir, að það komi ekki fleiri
heilræði, að það komi ekki fleiri
gjafir handa börnunum mínum, að
sonur minn litli muni ekki muna
þig, það er svo miklu stolið. Síð-
ustu dagar hafa verið hrein hörm-
ung, fullir vonleysis og reiði, sam-
viskubits og depurðar, ég er ekki
viss um að ég jafni mig nokkurn
tíma. Ég hef þó fundið til mikils
þakklætis líka, þakklætis fyrir
ástina, fyrir hlýjuna, fyrir húmor-
inn, fyrir gildin sem þú kenndir
mér, fyrir að þú straukst mér um
vangann eins og barni daginn sem
þú kvaddir, fyrir að hafa náð að
hjúkra þér síðustu dagana, að hafa
strokið þér um hárið þegar þú
dróst síðasta andann, ég er þakk-
látur fyrir að hafa þekkt þig og
elskað. Þegar ég hef það sem allra
verst finn ég huggun í orðum Org-
anistans í Atómstöðinni um dauð-
ann en hann segir á einum stað:
„Blóm eru ódauðleg Þú klippir
þau í haust og þau vaxa aftur í vor,
– einhversstaðar.“ En nóg um
mig. Vonandi líður þér betur
núna, vonandi ertu einhversstað-
ar, og vonandi fæ ég að hitta þig
aftur síðar.
Ástar- og saknaðarkveðjur,
þinn sonur,
Daði.
Elsku Stína, þegar ég hugsa
um þig fyllist hugurinn af jákvæð-
um orðum og mér hlýnar í hjart-
anu. Þú varst svo hjartahlý, gjaf-
mild og skemmtileg og kem ég til
með að sakna þín mikið. Strax frá
fyrsta degi tókst þú mér eins og ég
væri búinn að vera í fjölskyldunni
til fjölda ára. Ég kem til með að
sakna þess að ræða við þig um hin
ýmsu orð, orðagrín og frændfólk
mitt sem þú kannaðist við úr sveit-
unum sem ég kannaðist ekki við.
Gjafmildi þinni fékk ég að kynnast
mikið og fjöldi pakka til strákanna
minna verður ekki talinn á fingr-
um allra í fjölskyldunni, þrátt fyrir
að hafa reynt að draga úr þeim
sendingum komu þær flæðandi yf-
ir Atlantshafið. Strákarnir voru
alltaf svo ánægðir með sendingar
þínar, stórar sem smáar, prjóna-
skapurinn þinn vakti alltaf mikla
lukku hjá okkur en fyrir mér voru
það heimagerðu sulturnar sem
glöddu mig mest. Þú hefur haldið
mér í formi frá því að við fluttum
til Osló því ávallt fór ég að sækja
pakkana fótgangandi. Það er mér
afar minnisstætt þegar ég eyddi
einum af mörgum jólum á Strand-
veginum, þið borðuðuð ávallt rjúp-
ur í jólamatinn en ég hamborgar-
hrygg. Ég sagðist bara borða
matinn sem væri hefð hjá ykkur
en þú eldaðir heilan hamborgar-
hrygg bara fyrir mig svo mér
myndi líða eins og heima hjá mér.
Strákarnir mínir eru einstaklega
heppnir að hafa haft þig sem
ömmu, enda voru barnabörnin þín
þér allt. Gestrisni þín var mikil og
ekki kom það til greina að við
myndum vera annars staðar en
hjá þér þegar við komum til Ís-
lands og fyrir Börk Diljan er Ís-
land heima hjá ömmu Stínu. Þeg-
ar ég hugsa til þín er þakklæti mér
efst í huga og er ég þakklátur fyrir
tímann sem ég hafði með þér og
alltaf munt þú eiga góðan stað í
hjartanu mínu.
Þinn vinur og tengdasonur,
Kristinn.
Tengdamóðir mín, Kristín Ell-
en, lést á Borgarspítalanum 15.
mars sl. eftir áralöng erfið veik-
indi.
Fyrstu kynni mín af Stínu voru
á Borgarspítalanum um það leyti
sem ég og sonur hennar, Daði,
byrjuðum að hittast, fyrir tæpum
14 árum. Það var einmitt á því
tímabili sem hún greindist með
sjúkdóminn sem síðar tók hana
frá okkur. Stína var einstaklega
sterk og ósérhlífin. Hún var vel
gefin og dugleg, iðin handverks-
kona, náttúrubarn og með miklar
og sterkar stjórnmálaskoðanir.
Stína var mjög hreinskilin og sam-
viskusöm í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur. Fjölskyldan skipti
hana höfuðmáli og hún hafði ein-
stakt lag á að halda vel utan okkur
öll eða „sitt fólk“. Stína sagði hlut-
ina hreint út og var ekki mikið fyr-
ir að fegra skoðanir sínar með til-
finningum og það var ekki oft sem
hún setti tilfinningar sínar í orð.
Stína sýndi heldur tilfinningar í
augnatilliti eða í verki. Hún ljóm-
aði alltaf þegar við töluðum saman
um börnin, barnabörnin hennar,
og það var ekkert í lífinu sem
skipti hana jafnmiklu máli. Það
leyndi sér ekki hversu stolt hún
var af þeim öllum. Hún var alltaf
að spyrja um þau, hvort þau vant-
aði eitthvað og hvernig þeim liði
og alltaf að senda þeim pakka. Það
var frekar fyndið á köflum hversu
vel hún pakkaði gjöfunum inn til
þeirra og gat bölvað danska póst-
inum ef pakkarnir voru ekki
komnir á tilsettum tíma, enda
póstmeistari til margra ára á
Breiðdalsvík. Barnabörnin voru
henni dýrmætust. Þar sem við
Daði erum búsett í Danmörku
fengu dætur okkar að fara einar
frá Danmörku, til ömmu og afa í
Garðabæinn, oftar en einu sinni og
eru þær minningar sem þær eiga
af ferðum sínum til ömmu og afa á
Strandveginum ómetanlegar í
dag.
Það var alltaf gott að leita til
Stínu með hvað sem var og maður
gat treyst því að hún segði manni
sannleikann. Hún var afar góð í að
hlusta og gefa ráð og ekki síst þeg-
ar kom að börnunum. Hún var
traust og það fylgdi henni kunn-
ugleg værð og hlýja sem erfitt er
að lýsa.
Elsku Stína mín, mikið sem það
er sárt að kveðja þig. Það læddist
að mér sú hugsun þegar ég hitti
þig í febrúarlok á Reykjalundi
hvort þetta hefði verið í síðasta
sinn sem ég kyssti þig bless. Þau
voru þung sporin út í bíl. Það var
erfitt að fara frá þér. Ég hélt í von-
ina að við myndum öll geta hist
aftur en því miður rættist sú ósk
mín ekki. Það er svo mikil sorg í
hjartanu mínu fyrir öll börnin þín
sem þú gerðir allt og lifðir fyrir og
að enginn muni geta fyllt þetta
stóra tóm sem þú skilur eftir hjá
okkur fjölskyldunni. Missir elsku
barnanna minna og okkar fjöl-
skyldunnar virðist óendanlegur.
Ég mun reyna eftir bestu getu að
bera gildin þín áfram til barnanna
minna, sýna þeim og leyfa þeim að
upplifa og kynnast sveitinni þinni
sem þér þótti svo vænt um. Andi
þinn er þar, það finnum við öll svo
sterkt. Ég hugga mig við að nú líð-
ur þér betur og ert komin á betri
stað. Takk fyrir vináttuna, kær-
leikann og samfylgdina, takk fyrir
allt sem þú kenndir mér.
Þín
Herborg.
Elsku amma, ég sakna þín. Ég
hef það ekki gott þegar þú ert ekki
lengur hjá mér. Núna er engin til
að prjóna sokka fyrir mig, senda
mér pakka og lesa fyrir mig bæk-
ur. Þegar ég var í heimsókn hjá
þér í Garðabænum þá lastu alltaf
bækur fyrir mig og Nínu áður en
við fórum að sofa. Það var kósí og
gott að sofa í ömmu rúmi.
Þú kenndir mér að prjóna og þú
vildir alltaf hjálpa mér þegar mér
leið illa. Það var alltaf gott að tala
við þig um allt. Ég veit að núna líð-
ur þér betur og þú ert hjá mömmu
þinni og pabba. Það er svo erfitt að
segja bless en ég veit þú vakir yfir
mér.
Þín
Mía.
Elsku amma, þegar ég heyrði
að þú varst dáin vissi ég ekki hvað
ég átti að gera. Ég var að hugsa
um minningarnar og allt sem þú
gerðir fyrir mig. Ég gat ekki al-
mennilega skilið þetta. Ég grét og
mér leið illa.
Þú varst ótrúlega góð amma.
Þú varst alltaf að hjálpa öllum í
fjölskyldunni. Þú prjónaðir sokka
handa öllum og gafst mér gjafir.
Ég get ekki hugsað mér betri
ömmu en þig. Þú varst dugleg
amma og varst alltaf til í að hjálpa
mér, hlusta á mig og hugga mig.
Þú last fyrir mig á kvöldin og ég
fékk alltaf að sofa uppi í hjá þér og
kúra. Ég man að við bökuðum
saman kökur, löbbuðum í bakaríið
og fórum saman í heimsókn. Ég er
alltaf að hugsa hvað það eru marg-
ir sem hugsa til þín og sakna þín.
Núna líður mér betur því þú hefur
það betra uppi hjá Guði. Núna veit
ég eiginlega ekki hvað ég á að gera
lengur á Íslandi því þú ert ekki
hér. En afi er hérna til að passa
mig og gefa mér gjafir en hann
getur ekki prjónað sokka. Ég vil
að þú hjálpir honum að minna
hann á þetta allt. Ég vil að þú
passir mig áfram í skólanum. Ég
vona að þú munir enn sofa með
mér þegar þú ert þarna uppi og
hjálpir mér og passir mig og verð-
ir hjá mér alltaf. Ég vona að við
sjáumst einhvern tíma aftur. Ég
elska þig.
Þín
Nína Sif.
Elsku besta Stínan mín, það
sem ég sakna þín.
Hér sit ég eins og oft áður og
hugsa til þín mikið er það skrýtið
að geta ekki hringt í þig og spjall-
að við þig um daginn minn og
hvernig allt gangi, það verður erf-
itt að venja sig á það að þú ert ekki
bara eitt símtal í burtu.
Ég er svo rosalega þakklát fyr-
ir eytt síðustu vikunni með þér.
Nú styttist í það að við Siggi og
Jasmín flytjum í okkar eigið hús
ég man hvað þú varst ánægð fyrir
mína hönd.
Mikið vildi ég óska að þú hefðir
getað komið í heimsókn til okkar
og ég gæti eldað mat fyrir þig.
Ég man þegar ég sagði þér að
mig langaði að fara í Húsmæðra-
skólann þér fannst það glæsileg
hugmynd enda fórst þú í Hús-
stjórnarskólann sjálf það var ein
besta ákvörðun sem ég hef tekið
svo þegar ég kom heim um helgar
þá var ég alltaf að baka brauð og
elda fyrir okkur og þóttist vera
svaka kokkur, þér fannst það ekki
leiðinlegt enda deildum við saman
áhuga á matargerð. Það kom að
einhverjum verkefnaskilum hjá
mér og ég átti að búa til eigin
þriggja rétta matseðil og búa til
sjálfan matseðilinn og setja á blað
og ég fékk þá frábæru hugmynd
að fara niður í fjöru og tína þara til
að „hefta“ við matseðilinn. Það var
ekki alveg að ganga því hann var
svo blautur og slímugur, þá fékk
ég alveg snilldarráð og ákvað að
þurrka hann inni á baði frammi á
gangi á ofninum og að sjálfsögðu
kom bræla út um allt hús og þú
skildir ekki hvaða fýla þetta væri
svo rannstu á lyktina og spurðir
hvað ég væri eiginlega að pæla og
svo sagðirðu strax „nú er ég ald-
eilis hissa“ og gafst mér þennan
skemmtilega svip en svo hlóstu
bara og hristir höfuðið og sagðir
að það væri nú meira ímyndunar-
aflið sem ég hefði og fórst bara.
En ég fékk alveg 8,5 fyrir þetta
verkefni minnir mig þannig að það
var frábært, það hefðu sennilega
fáir leyft það að þurrka þara á ofn-
inum hjá sér!
Svona áttum við margar frá-
bærar og góðar stundir, Stína
mín, og þakka ég þér fyrir að taka
mér eins og ég var og inn á ykkar
heimili. Hugur minn verður alltaf
hjá þér, þú hefur skilið eftir stórt
skarð og þín verður sárt saknað.
Hvíl í friði, elsku fósturmamma.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna,
þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða
anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa,
og eykur þeirra afl og trú,
en það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum eins og þú.
Í augum þínum sá ég fegri sýnir
en sólhvít orð og tónar geta lýst, –
svo miklir voru móðurdraumar þínir,
þó marga þeirra hafi frostið níst.
Sem hetja barst þú harmana og sárin,
huggaðir aðra – brostir gegnum tárin,
viðkvæm í lund, en viljasterk.
Þau bregða um þig ljóma, liðnu árin.
Nú lofa þig – þín eigin verk.
Ég flyt þér, móðir, þakkir þúsund-
faldar,
og þjóðin öll má heyra kvæðið mitt.
Er Íslands bestu mæður verða taldar,
þá mun þar hljóma fagurt nafnið þitt.
Blessuð sé öll þín barátta og vinna,
blessað sé hús þitt, garður feðra
minna,
sem geymir lengi gömul spor.
Haf hjartans þakkir, blessun barna
þinna,
– og bráðum kemur eilíft vor.
(Davíð Stefánsson)
Selja Janthong.
Með sorg í hjarta kveð ég kæra
vinkonu, Kristínu Ellen Hauks-
dóttur, Stínu Hauks eins og
Breiðdælingar kölluðu hana, en
Kristín var um árabil forstöðu-
kona Pósts og síma á Breiðdals-
vík.
Erfið veikindi lögðu þessa dug-
miklu konu að velli á besta aldri.
Fjölskylda og vinir höfðu gert
sér vonir um að Stína fengi bót
meina sinna en sú von er að engu
orðin.
Pósthúsið var eins konar sam-
göngumiðstöð íbúanna, pósturinn
var ekki borinn út heldur sótti fólk
póstinn sinn í pósthólf á pósthús-
inu. Þá var það föst regla að
spjalla um málefni dagsins við
Stínu og aðra starfsmenn póst-
hússins. Þar var margt spjallað,
glaðst og hlegið en einnig lét hún
aðra heyra það ef henni fannst
einhver ekki hafa staðið rétt að
málum. Hún var réttsýn og stóð
jafnan með lítilmagnanum ef
henni fannst á hann hallað.
Stína var á margan hátt lík
móður sinni, Ragnheiði Ragnars-
dóttur, mikilli mannkostakonu
sem féll frá á besta aldri. Þær
voru ætíð reiðubúnar að rétta
hjálparhönd þar sem þess var
þörf.
Eftir að Stína og fjölskylda
fluttust í Garðabæinn fyrir all-
mörgum árum urðu samveru-
stundirnar færri, en alltaf var
gaman að heyra í henni í síma og
nú fær heimsókn hennar og
Hrafnkels manns hennar til mín
fyrir rúmu ári sérstakan stað í
huga mínum. Það var í síðasta
sinn sem ég hitti þessa kæru vin-
konu mína og ég mun sakna henn-
ar um ókomin ár.
Ég sendi Hrafnkeli, börnum
þeirra og allri fjölskyldunni inni-
legar samúðarkveðjur.
Hákon Hansson.
Kristín Ellen
Hauksdóttir
Laugardaginn 3.
mars lést móður-
systir okkar, Inga
Jóelsdóttir, á nítugasta og sjötta
aldursári. Þau voru fimm systk-
inin úr Bakkakoti, síðar Kötlu-
hóli, í Leiru, Inga, Ásgeir, Jóel
Bachmann, Guðríður móðir okk-
ar og Jónasína. Af þeim var Inga
elst en þó síðust til að kveðja.
Systkinin héldu góðu sambandi
alla tíð og mamma og Inga voru
nánar systur. Þegar þær bjuggu
fjarri hvor annarri skrifuðust
þær á og síðar var síminn óspart
notaður. Þá gerðist það oft þeg-
ar önnur settist niður við símann
til að hringja í systur sína, að
síminn hringdi og var þá hin á
línunni.
Við systkinin eigum margar
góðar minningar frá fallegu og
hlýlegu heimili Ingu og Bjössa á
Inga Jóelsdóttir
✝ Inga Jóels-dóttir fæddist
24. apríl 1924. Hún
lést 3. mars 2018.
Inga var jarð-
sungin 16. mars
2018 og fór útför
hennar fram í kyrr-
þey að ósk hennar.
Ægisíðunni. Þegar
við sveitastelpurnar
komum á rússaj-
eppanum frá Búð-
ardal var okkur
alltaf tekið opnum
örmum. Má segja
að fjölskyldan á
Æjó hafi verið fast-
ur punktur í lífi
okkar frá því við
munum eftir okkur.
Oft var glatt á
hjalla á Ægisíðunni, mikið spjall-
að og hlegið í eldhúskróknum
hjá Ingu. Af og til kom Bjössi
með skemmtilega brandara og
athugasemdir við mikinn fögnuð
okkar og kútveltumst við um af
hlátri! Eftirminnilegar eru veisl-
urnar sem Inga hristi fram úr
erminni á sinn áreynslulausa
hátt.
Við minnumst Ingu, uppá-
haldsfrænku okkar, sem góðrar,
hlýrrar og glaðlyndrar mann-
eskju.
Börnum hennar og fjölskyld-
um þeirra sendum við samúðar-
kveðjur.
Þórdís, Halla, Inga,
Guðríður, Vilborg og
Björgvin Þór Þórhallsbörn.