Morgunblaðið - 05.04.2018, Síða 73

MINNINGAR 73
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2018
Mig langar að
minnast móður
minnar með nokkr-
um fátæklegum orð-
um. Þetta er ekki það auðveldasta
sem ég hef sett á blað. Hugurinn
er svo fullur af hugsunum um liðn-
ar stundir og þakklæti til mömmu.
Hugsa sér, ef t.d. allir þeir
barnasmekkir, hosur og ung-
barnateppi sem hún hefur heklað
um dagana á afkomendur sína
væru settir saman í hrúgu, þá yrði
það að vænum hól. Henni var það
metnaður að hekla á allt sitt litla
fólk. Það voru raunar allmargir
fleiri sem þessara gæða nutu og
hugsa eflaust hlýlega til þessarar
gjafmildu og hlýhuga konu sem
mamma vissulega var. Hún átti
enga óvildarmenn í sínu lífi, því
hún vildi öllum gott. Börnin mín
og barnabörn munu sakna ömmu
og langömmu sem alltaf var til í að
spila við þau og átti gott í töskunni
sinni. Hún var besta hugsanlega
Kristjana Sigríður
Pálsdóttir
✝ Kristjana Sig-ríður Páls-
dóttir fæddist 7.
mars 1931. Hún lést
15. mars 2018. Út-
för Kristjönu Sig-
ríðar fór fram 23.
mars 2018.
amma sem var hægt
að eiga.
Oft hef ég heyrt
að ég væri lík
mömmu og það gerir
mig stolta. Hún
veiktist alvarlega
um áramótin og átti
því dauðsfall hennar
dágóðan aðdrag-
anda. En nú er gott
til að vita að henni
líði vel hjá Guði sem
hún trúði svo staðfastlega á.
Elsku mamma, þú varst alltaf
að biðja fyrir okkur börnunum
þínum og þess njótum við í dag.
Nú bið ég Guð að geyma þig fyrst
við getum það ekki lengur.
Elsku móðir mín kær,
ætíð varst þú mér nær,
ég sakna þín, góða mamma mín.
Já, mild var þín hönd
er um vanga þú straukst,
ef eitthvað mér bjátaði á.
Við minningu um þig geymum
og aldrei við gleymum,
hve trygg varst þú okkur og góð.
Við kveðjum þig, mamma,
og geymum í ramma
í hjarta okkar minningu um þig.
(Gylfi V. Óskarsson)
Margrét Jóhannsdóttir.
Það rifjast upp
margar minningar
við fráfall Önnu
systur. Við jóla-
hreingerningar í
geymslunni fannst lítið bréf, sem
Anna hafði sent mér þegar hún
var við nám í Vestmannaeyjum.
Hún skrifaði að það væri nú gott
að vera hjá Jóni og Steinunni, en
hún hlakkaði samt mikið til að
koma heim um jólin. Ég man að
við höfðum miklar áhyggjur af
því hvort Anna kæmist heim, en
það var okkur afar mikilvægt að
eyða jólunum saman. Ég var dá-
lítið í uppáhaldi hjá henni, því að
í bréfinu stóð að hún myndi
skrifa hinum systkinunum
seinna. Hún var elst af okkur
systkinunum og dálítið ólík okk-
ur að því leyti að hún var óhrædd
við að fara sínar eigin leiðir. Oft
fannst manni að hún tæki djarfar
og tvísýnar ákvarðanir og ég tel
að mörgu leyti að lífshlaup henn-
ar hafi mótast af því.
Anna var mjög greind, metn-
aðarfull og alltaf vel tilhöfð. Hún
var trúrækin og söng með
kirkjukórnum um árabil.
Hún var afar vel máli farin og
það er eftirminnilegt hversu
góða ræðu hún hélt í fimmtugs-
afmælinu mínu. Hún var gríðar-
lega ákveðin og hefði eflaust haft
hæfileika til stjórnmálaþátttöku,
en hefði einnig getað sprengt all-
ar þær ríkisstjórnir sem hún
hefði tekið þátt í. Hún var
menntuð sem fóstra og ól upp
fjóra drengi og kom þeim vel til
manns. Anna var heilsteypt,
heiðarleg og lá ekki á skoðunum
sínum. Hún fylgdi þeim fast eft-
ir. Ari stóð með henni í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur, enda
voru þau einstaklega samheldin.
Hún var ekki af baki dottin.
Hún hafði gríðarlega mikinn
áhuga á leiklist og söng. Í vetur
hafði hún samband við mig og
hafði hug á því að koma á svið
„Fastur í ístaðinu“, leikriti sem
Anna Egilsdóttir
✝ Anna Egils-dóttir fæddist
28. mars 1955.
Hún lést 20. mars
2018.
Útför Önnu fór
fram 3. apríl 2018.
afi okkar í Hólum
skrifaði. Þrátt fyrir
mikil veikindi var
hún komin á fullt að
vinna við handritið í
samvinnu við mig.
Anna systir var
hugrökk og gafst
aldrei upp, sama
hvað á bjátaði.
Ótrúlegt hvað hún
barðist við þennan
illvíga sjúkdóm, al-
veg fram á seinasta dag.
Ari og strákarnir, missir ykk-
ar er mikill en lífið heldur áfram
og Anna mun eiga sess í huga
okkar um ókomna tíð.
Hjalti Egilsson.
Anna frænka kom í ljósri
dragt, hælaskóm í stíl, með liðað
hár og ilmaði eins og blóm frá
fjarlægum löndum. Ég tók eftir
rauða naglalakkinu, bleikum
vörum og góða ilminum frá for-
stofu til stofu. Smitandi hlátur-
inn, einstaki húmorinn barst um
stofuna. Óla kallaði hún prinsinn
sinn. Það var í mínum huga nóg
til þess að vita að þessi frænka
mín væri drottning, enda átti
hún samkvæmið að Seljavöllum
frá upphafi til enda.
Ég kallaði hana gjarna spegla-
konuna, því að á ganginum
heima hjá afa og ömmu var stór
spegill. Þær mæðgur, Anna, Vala
og amma dvöldu helst til lengi
við spegilinn til þess að passa
upp á að útlitið væri óaðfinnan-
legt.
Eitt sinn var ég í vandræðum
með Gísla Geir, uppáhaldsdúkk-
una mína. Hafði misst hann í
koppafeiti og ryk þegar ég þótt-
ist hjálpa pabba og Eiríki frænda
í verkfærahúsinu. Auk þess voru
föt Gísla Geirs rifin, tætt og
snjáð. Anna frænka kom í heim-
sókn og kom að mér í miklu upp-
námi vegna þessa, enda ekki
möguleiki að redda þessu hjá
Kaupfélaginu. Stuttu síðar kom
Anna frænka í heimsókn með
fullan poka af dúkkufötum. Hún
hafði saumað jogginggalla,
jakka, húfu og sokka á dúkkuna
mína. Ég hef sjaldan upplifað
eins mikla hamingju. Allt frá því
gætti ég mín á því að fara vel
með dúkkuna og dúkkufötin og
hvort tveggja á ég í dag, vel með
farið. Mikið elskaði ég frænku
mína fyrir að gefa mér þessa
dýrmætu gjöf.
„Hvað nú?“ spurði Anna
frænka í apótekinu eitt sinn þeg-
ar við fórum að útrétta og ég var
búin að sverja við litla hjartað að
ég myndi ekki suða um eitt né
neitt. „Ég vil eitthvað bleikt,“
sagði ég, „til þess að geta verið
alveg eins og þú“. Þetta var í svo
mikilli einlægni að við völdum
saman sérstaklega bleikan
þvottapoka sem ég fór með him-
inlifandi að Seljavöllum. Hún
skammaði mig ekki fyrir þessa
bón, heldur leit til mín brosandi
og hlæjandi. Þetta var besta
kaupstaðarferð sem ég hef farið
í, enda við frænkur hressar og
kátar alla ferðina.
Anna frænka var gáfuð, list-
ræn, gjafmild og ákveðin. Hún
söng líka eins og engill, alveg
eins og amma.
Eitt sinn af nokkrum nóttum,
þegar ég gisti að Hólabrekku
með Óla, fékk ég þá afleitu hug-
mynd að setja út á bænahaldið,
enda komst ég orðið upp með að
fara aðeins með eina bæn hjá
ömmu. Þar hafði ég ranglega
gert ráð fyrir að hafa samherja.
Anna var frekar trúrækin og
vildi að við myndum halda í okk-
ar barnatrú. Þetta var minn eini
og síðasti ágreiningur við Önnu
frænku. Mér lærðist það fljótt að
hafa þessa glæsilegu, duglegu
konu í liði allt til enda. Það væri
betra að hafa bænirnar örlítið
fleiri en færri.
Anna frænka hjálpaði fjöl-
mörgum á rétta braut í lífinu.
Eftir að Hólabrekka varð sam-
býli fluttu þangað einstaklingar
sem glímdu við veikindi. Hún var
þeim stoð og stytta. Barðist fyrir
réttindum þeirra og aldrei neinn
bilbug á henni að finna. Ég minn-
ist hennar með einlægri þökk
fyrir góða og gæfuríka tíma
Halldóra Hjaltadóttir.
Ég sendi þér blómin svo fíngerð og
fögur
og fel í þeim allt sem ég get ekki sagt
þau færa þér yndi og ástríkar sögur
og allt sem í himneska drauma er lagt.
Ég hef þeirra leitað um lautir og bala
og látið þau spretta við hjarta míns
glóð
og nú eru blómin mín byrjuð að tala
og byrjuð að yrkja svo dásamleg ljóð.
Og blómin svo fögur mót birtu sig
teygja
og brosa mót kærleikans eilífu náð,
þau sýna þér það sem ég þrái að segja
og það sem í hjarta míns bjarma er
skráð.
(Kristján Hreinsson)
Með þessu fallega ljóði vil ég
leggja inn nokkur orð. Mín
elskulega vinkona Anna Egils-
dóttir, fædd 28. mars 1955, lést
hinn 20. mars 2018 á hjúkrunar-
heimilinu Höfn.
Ég var svo óendanlega rík að
eiga þig að sem eina af mínum
bestu vinkonum, ég er óendan-
lega þakklát fyrir árin okkar
saman og er enn meira þakklát
fyrir þinn þrýsting að ég tók mig
upp og fluttist búferlum til Hafn-
ar í annað sinn á lífsleiðinni og þú
vissir best allra hvernig mér leið
með það. En ég sé ekki eftir því
ferðalagi né neinu sem við höfum
tekið okkur fyrir hendur.
Það var í maí 2012 sem þú
komst suður til að fara í rann-
sókn, ég ákvað að taka mér frí
frá vinnu meðan þú stoppaðir í
bænum. Ég man hversu kvíðnar
við vorum að hitta lækninn, sem
færði okkur ekki góðar fréttir,
og eftir það snerust hjólin svo
hratt að ég man varla meir. Ari
kom og aðgerð var gerð, en svo
kom ágætur tími, þú hresstist
fljótt eins og þín var von og vísa,
elsku Anna, kvartaðir aldrei,
hafðir alltaf meiri áhyggjur af
öðrum en þér sjálfri. Við tók
bataferli og allt virtist upp á við
og við bara spjölluðum í símann
um lífsins gagn og nauðsynjar.
Við áttum ekkert í vandræðum
með það frekar en að takast á um
málefni sem voru okkur verulega
hugleikin og kannski alls ekki
sömu skoðunar, það gerði vinátt-
una svo einstaka og svo sterka.
Elsku Anna vinkona, það ert
sárt að sakna, nú þarf ég að
glíma við tómarúm, þú ert ekki
lengur hjá mér, ég get ekki
hringt eins og við gerðum dag-
lega og stundum oft á dag. Nú
þarf ég að horfa fram veginn en
um leið lít ég til baka með enda-
lausan fallegan upplýstan veg
minninga sem eru greyptar í
hjarta mitt. Guð geymi þig.
Þín einlæga vinkona,
Jörgína Elínbjörg
Jónsdóttir, Höfn.
Kveðja frá
Háskólanum
á Akureyri
Þakklæti og
minningar um stórhuga stjórn-
málamann koma fyrst í hugann
þegar minnst er Sverris Her-
mannssonar, fv. alþingismanns og
ráðherra.
Sverrir var menntamálaráð-
herra 1985-87 og tók af skarið um
stofnun Háskólans á Akureyri
1987. Í nokkur ár á undan hafði
verið í undirbúningi að koma á fót
háskólakennslu á Akureyri en þá
var oftast rætt um að sú starfsemi
yrði rekin af Háskóla Íslands.
Margir aðilar lögðu að Sverri að
fara þá leið. Út frá sinni pólitísku
reynslu og innsæi valdi Sverrir
hins vegar að stofna sjálfstæðan
háskóla, Háskólann á Akureyri,
og auglýsti þá ákvörðun í Lög-
birtingablaðinu 30. júní 1987.
Sverrir réð síðan Harald Bessa-
son, þáverandi prófessor við Ma-
nitóbaháskóla í Winnipeg í Kan-
ada, til að stýra Háskólanum.
Sverrir vissi enda glöggt að Har-
aldur hafði sterka framtíðarsýn
og akademískan metnað fyrir
Sverrir
Hermannsson
✝ Sverrir Her-mannsson
fæddist 26. febrúar
1930. Hann lést 12.
mars 2018. Sverrir
var jarðsettur 23.
mars 2018.
hönd nýs og sjálf-
stæðs háskóla sem
Haraldur hafði sett
fram í greinargerð
árinu áður. Sú
greinargerð er varð-
veitt við Háskólann
á Akureyri og er
nokkurs konar
stofnskrá skólans.
Háskólinn var síðan
settur við hátíðlega
athöfn 5. september
1987. Eftir stofnun Háskólans
fylgdist Sverrir með starfsemi
hans með stolti, ánægju og vel-
vild. Á 30 ára afmæli háskólans
2017 sendi Sverrir afmælis-
barninu kveðju þar sem hann lýsti
sérstakri ánægju með að Háskól-
inn á Akureyri „væri fyrir löngu
orðin sú sterka og fjölbreytta
menntastofnun, sem vonir stóðu
til í upphafi“. Hann var mjög
stoltur af Háskólanum á Akureyri
og væri stofnun hans eitt þeirra
verka sem hann væri hvað stolt-
astur af í ráðherratíð sinni.
Háskólasamfélagið á Akureyri
stendur í mikilli þakkarskuld við
Sverri, sem með framsýni og
djörfung hafði forystu um að
koma Háskólanum á Akureyri á
fót. Fyrir hönd okkar allra í Há-
skólanum á Akureyri sendi ég
börnum hans, fjölskyldum þeirra
og vinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Eyjólfur Guðmundsson
rektor.
✝ FriðbjörnHeiðar Frið-
bjarnarson fæddist
á sjúkrahúsinu á
Ísafirði 31. desem-
ber 1949. Hann
andaðist 3. mars
2012.
Foreldrar hans
voru hjónin Frið-
björn Friðbjarn-
arson, f. 11. mars
1923, d. 30. ágúst
1994, og Aðalheiður Árnadótt-
ir, f. 19. desember 1928. Systk-
ini Friðbjarnar eru Rannveig
björn, f. 29. september 1975,
unnusta hans er Helga Sonja,
og Gyða Ólafía, f. 11. desember
1977. Barnabörnin eru alls átta.
Friðbjörn ólst upp í Hnífsdal,
gekk í barnaskólann þar, síðan
í Héraðsskólann í Reykjanesi
við Djúp þar sem hann lauk
gagnfræðaprófi. Þaðan lá leiðin
í Vélskóla Íslands þar sem hann
öðlaðist vélstjórnarréttindi.
Hann byrjaði snemma til sjós,
aðeins 13 ára, sem háseti og
síðan sem vélstjóri uns hann
kom í land árið 1996. Eftir það
vann hann við bílaviðgerðir og
síðustu ár með sitt eigið bíla-
verkstæði. Friðbjörn byggði
hús í Mosfellsbæ og bjó þar
með eiginkonu og börnum alla
tíð.
Útför Friðbjarnar fór fram í
kyrrþey.
Sigurbjörg, f. 1948,
Sólveig Friðbjörg,
f. 1952, Árni Júl-
íus, f. 1953, Snæ-
björn, f. 1955, og
Aðalbjörg, f. 1960.
Friðbjörn
kvæntist 14. des-
ember 1974 eftirlif-
andi eiginkonu
sinni, Jórunni J.
Þórðardóttur, f. 16.
ágúst 1947. Börn
þeirra eru Unnar Már, f. 14.
desember 1968, sambýliskona
hans er Sigrún Kaya; Frið-
Hann Friðbjörn bróðir minn
hefur kvatt þennan heim fyrr en
nokkurn gat órað fyrir. Vissu-
lega barðist hann síðustu þrjá
mánuði og þá var vitað að
hverju dró. Hann hefur alla tíð
verið hraustur og sjaldan orðið
misdægurt.
Við erum elst sex systkina að-
eins ár á milli okkar, hann
yngri, og kom það oft í okkar
hlut að passa þau yngri þegar
mamma skrapp frá. Systkinin
eru betur til frásagnar um
hvernig það gekk.
Bróðir minn var nú dálítill
stríðnispúki. Ég átti hjól, ekki
hann, og stal hann því oft og lét
mig hlaupa á eftir sér út um allt
ef ég ætlaði að fá það. En yf-
irleitt áttum við svona hluti
saman. Við áttum fyrstu skíðin
saman og fórum mikið á skíði og
seinna áttum við sín hvor. Við
gengum þá upp undir kletta því
engin var lyftan og svo látið
vaða niður. Saman áttum við
líka skíðasleða og dragsleða sem
við renndum okkur á í Hregg-
nasanum eins og allir krakkar
gerðu í Hnífsdal. Fyrstu skaut-
ana fengum við lánaða hjá
frænda okkar og klæddum við
okkur í þrenna sokka til að
passa í þá. Við lékum okkur
mjög mikið úti í snjónum á vet-
urna og þegar verst voru veðrin
og mikill snjór kominn var
skemmtilegast að vera úti að
gera göng í Hengjunum og
stökkva ofan af húsþökum og af
kapelluveggnum.
Það var stutt fyrir okkur að
fara í skólann og fannst bróður
mínum nóg að fara á fætur þeg-
ar bjallan hringdi því fyrst var
söngur áður en almenn kennsla
hófst.
Við vorum látin vaska upp
eftir kvöldmat, dyrunum var
bara lokað og við látin um þetta.
Okkur fannst þetta nú leiðinlegt
verk og gekk nú á ýmsu,
kannski til að gera verkið bæri-
legra. Borðtuskunni var stund-
um kastað fyrirvaralaust í mann
og stundum hlupum við út á
sokkaleistunum á eftir hvort
öðru til að hefna ófaranna,
stundum út að Ingimarshúsi. En
þetta var aldrei í illindum, við
vorum frekar samrýnd systkini
og rifumst eiginlega aldrei nema
þegar hann stal hjólinu mínu.
Við fórum í sveit á sumrin
eins og tíðkaðist þá, ég með
Fagranesinu inn í Bæi, en hann
sex ára alla leið með Skjaldbreið
norður í Steingrímsfjörð á
Bassastaði þar sem hann var
nokkur sumur hjá Jóa afabróður
okkar og svo seinna fór hann í
Bæi til Palla og Önnu.
Eftir að barnaskóla lauk tíðk-
aðist það að unglingar í þorp-
unum á Vestfjörðum færu í hér-
aðsskólana Núp eða Reykjanes.
Friðbjörn fór í Reykjanesið.
Eftir veruna í Reykjanesi gerð-
ist hann sjómaður og fljótlega
fór hann í Vélskóla Íslands og
eftir að vélstjóranáminu lauk
kom hann aftur vestur og varð
yfirvélstjóri á Kofra frá Súðavík.
Nokkru seinna kynntist hann
konunni sinni Jórunni Þórðar-
dóttur kjólameistara og fluttist
hann þá suður og stofnuðu þau
heimili, lengst af bjuggu þau í
Mosfellsbæ ásamt þremur börn-
um sínum þeim Unnari Má,
Friðbirni og Gyðu Ólafíu.
Sjómennskuna stundaði hann
í mörg ár á Suðurlandinu og eft-
ir að henni lauk vann hann á bif-
vélaverkstæði í nokkur ár og svo
seinna rak hann sitt eigið bíla-
verkstæði.
Ég er þakklát fyrir minning-
arnar sem ég geymi um ókomna
framtíð um elskulegan bróður
minn og sendi ég fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur.
Rannveig S. Pálsdóttir.
Friðbjörn Heiðar
Friðbjarnarson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Minningargreinar