Morgunblaðið - 10.05.2018, Síða 54

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MAÍ 2018
1 Fyrirmynd. Það skiptir litlu hvað sagt er á móts við þaðsem gert er. Verum góðar fyrirmyndir. Þannig elur maður
sjálfan sig upp um leið og börnin.
2 Gjafir. Gefið þeim það sem fáir eða engir aðrir eru líkleg-ir til að rétta að þeim: hugleiðslu, nudd, jóga, öndunar-
æfingar, gott bað með ilmolíu, gamlar sögur, kvæði, rímna-
bull, gott knús og gott spjall.
3 Rammi. Börn þrá góðan og traustan ramma, sem þaugeta hvílt í. Hvikið ekki frá fáum en mikilvægum reglum:
sofa vel, nærast vel, lesa vel og fá útrás fyrir hreyfiþörf dag-
lega.
4 Matur. Leyfið þeim að prófa nýjan mat 15 sinnum oghaldið orðræðunni opinni og jákvæðri. Að borða er eins
og að lesa, maður þarf að kunna allt stafrófið og best er að
kunna skil á öllu bragðrófinu (og kunna að meta það), því
sæta, beiska, salta, sterka og súra.
5 Vinir. Ræktið vináttu, sem er það næstmikilvægasta áeftir góðum fjölskyldutengslum. Kennið þeim að vera góð-
ir vinir og hafið í huga það sem segir í Hávamálum um vinátt-
una: Veistu ef þú vin átt/þann er þú vel trúir/og vilt þú af
honum gott geta./Geði skaltu við þann blanda/og gjöfum
skipta,/fara að finna oft.
Eva María Jóns-
dóttir er mörg-
um kunn en hún
starfar nú sem
vef- og kynn-
ingarstjóri Stofnunar Árna
Magnússonar í íslenskum
fræðum. Hún á fjórar dætur
og þrjú stjúpbörn á aldr-
inum sjö til 18 ára. Hér veit-
ir hún lesendum Fjölskyld-
unnar sín fimm bestu
uppeldisráð. Morgunblaðið/Ófeigur
5
UPPELDISRÁÐ
Evu Maríu
Dóra Magnúsdóttir
dora@mbl.is
Það er mögulegt að við sem ekki bú-
um í Mosfellsbænum séum stundum
pínulítið afbrýðisöm út í fólkið sem
þar býr; í þessu friðsæla sveitarfé-
lagi í jaðri höfuðborgarsvæðisins þar
sem maður er kominn út í sveit fyrr
en varir nánast eftir að hafa lokað
dyrunum á eftir sér. Því verður ekki
neitað að þannig var blaðakonu svo-
lítið innanbrjósts er hún þurfti á gps-
leiðsögn að halda á akstri framhjá
hestum og túnum að nýlegu og hlý-
legu finnsku bjálkahúsi við rætur
Reykjafells þar sem hjónin Íris
Hrund Bjarnadóttir og Guðmundur
Geir Kristófersson búa ásamt ítalska
skiptinemanum Arturo Batistoni.
Patti, stærsti labrador-hundur sem
blaðakona hefur séð, beið pollrólegur
fyrir innan dyrnar, ekkert gelt og
læti þrátt fyrir að ókunnugan gest
bæri að garði en þó vökul augu og
virkt eftirlit með nýjum gesti. Hann
fékk svolítið klapp og í ljós kom að
þessi risahundur er sannur ljúfling-
ur með stórt hjarta.
Fljótur að læra íslensku
Umhyggja Írisar og Guðmundar
gagnvart Arturo er augljós við
fyrstu kynni. Heimilisfaðirinn dreg-
ur stoltur upp síma og sýnir blaða-
konu myndband af sjónvarpsviðtali
sem tekið var við hann fyrir fáeinum
mánuðum vegna þess hversu vel
honum tókst að ná íslenskunni en
það ku vera allur gangur á því
hversu fljótt erlendir skiptinemar ná
tökum á málinu.
„Við erum einfaldlega svo heppin
með skiptinema. Hann er mjög klár
en svo er hann líka svolítið eins og
við, rólegur og heimakær þannig að
hann fellur alveg inn í heimilislífið,“
segir Íris greinilega að springa úr
stolti af stráknum.
Íris og Guðmundur eiga þrjár
stúlkur, Gunnhildi Lillju Guðmunds-
dóttur, 25 ára, í sambúð með Guð-
bergi Geir Jónssyni, 27 ára, og eiga
þau von á sínu fyrsta barni, litlum
dreng í byrjun júní og eðlilega mikil
eftirvænting í fjölskyldunni. Mið-
dóttirin heitir Ásthildur Jóna Guð-
mundsdóttir og er 23 ára og eru báð-
ar eldri dæturnar fluttar að heiman
og stunda nám í viðskiptafræði í HÍ.
Yngsta dóttirin, heimasætan, heitir
Regína og er 17 ára.
Eftir að hafa alið upp þrjár dætur
búa hjónin núna einvörðungu með
einn ítalskan prins á heimilinu.
Breytingarnar á samsetningu fjöl-
skyldunnar hófust með því að yngsta
dóttirin varð áhugasöm um skipti-
nám erlendis. Hún hafði farið á
kynningu um skiptinám og kynnti
hugmyndina fyrir foreldrum sínum í
kjölfarið sem tóku vel í hana og
sögðu að ef þetta væri eitthvað sem
hún virkilega vildi þá væru þau til í
að styðja hana.
„Og það kom í ljós að þetta var
eitthvað sem hún virkilega vildi því
hún sá um alla pappíra sjálf og annan
undirbúning. Mjög skipulögð, þann-
ig að við bara reyndum að standa við
bakið á henni eins og við gátum,“
segir Íris.
Regína fór til Frakklands fyrir um
níu mánuðum og líður vel núna en
hefur þurft að skipta um fjölskyldu
eins og stundum getur gerst í skipti-
námi. Mamma hennar segir að það
hafi verið andleg veikindi í fyrri fjöl-
skyldunni og það hafi tekið dóttur
þeirra nokkurn tíma að átta sig á að
heimilishaldið var smitað af þeim
veikindum. Meðal annars af því að
þetta var ekki eitthvað sem gerðist
allt í einu en var þó allt umlykjandi.
Hún á sem betur fer góða hollenska
vinkonu í Chatellerault, þar sem hún
býr, sem einnig er skiptinemi en hún
benti henni á að fyrsta fjölskyldan
hentaði henni ekki og að hún ætti að
finna sér aðra. Sem hún gerði upp á
eigin spýtur án þess að vekja áhyggj-
ur hjá foreldrum sínum.
Miklar breytingar áttu sér stað í
lífi fjölskyldunnar þegar faðir Írisar
lést fremur skyndilega um það bil
þegar þau voru að flytja í nýja
bjálkahúsið fyrir um þremur og hálf-
um mánuði. Regína kom heim frá
Frakklandi til að fylgja afa sínum
síðasta spölinn og lét þá foreldra sína
vita af breytingunum og að ný fjöl-
skylda biði hennar þegar hún kæmi
út aftur. Sem reyndust svo vera
hjónin sem hýsa hollensku vinkon-
una. Hún hafði kviðið því að skipta
um fjölskyldu því pabbinn í fyrri fjöl-
skyldunni er kennari í skólanum
hennar en það hefur svo ekki reynst
vera neitt vandamál. Allt fór vel og
hún er mjög sátt í Chatellerault.
Einfaldara pasta og
frjálslegri samskipti
„Við ætluðum svo sem ekkert að
taka skiptinema í staðinn. Vorum
ekkert mótfallin því en vorum heldur
ekkert að pæla í því. Þekktum lítið til
skiptináms og svona. En svo komu
póstar frá AFS þar sem óskað var
eftir fjölskyldum fyrir erlenda
skiptinema og við fórum að velta fyr-
ir okkur að við gætum alveg eins tek-
ið á móti skiptinema. Rétt eins og
einhver fjölskylda úti í heimi var
tilbúin að taka á móti dóttur okkar.
Svo við nefndum að við værum tilbú-
in að skoða möguleikann á að hýsa
skiptinema en þá voru mörg tilvik
þar sem skiptinemarnir voru með
dýraofnæmi og við auðvitað með
hann Patta okkar. Hins vegar kom
upp ófyrirséð atvik í þeirri fjölskyldu
sem ætlaði að taka við Arturo og
hann var fjölskyldulaus fyrstu þrjár
vikurnar. Svo sem í góðum höndum
hjá AFS en samt ekki í þeirri stöðu
sem hann hafði ætlað sér á Íslandi
svo það kom hálfgert neyðarkall frá
samtökunum vegna hans. Við spurð-
um hvort hann væri með ofnæmi og
svo reyndist ekki vera. Þá bara small
þetta,“ segir Íris og Guðmundur tek-
ur undir.
Arturo segir að lífið í Mosfells-
bænum og heima í Flórens sé ekki
svo ýkja ólíkt þó svo að umhverfi,
veðurfar og fleira sé augljóslega
mjög ólíkt. En svo eru það þessir
litlu hlutir eins og að heima borði
hann bara pasta í hádeginu en í Mosó
er pastamáltíð kvöldmatur. Og hjón-
in benda á að hann hafi sko kennt
þeim að borða pasta upp á nýtt. Við
Íslendingar gerum oft alls kyns
flóknar sósur sem tekur langan tíma
að elda en Arturo hafi kennt þeim
einfaldleika í matseld, einkum þegar
pasta er eldað, og sá matur sé alls
ekki síðri. Hann segir ennfremur að
áherslurnar séu öðruvísi í skólanum
en hann stundar nám í Versl-
unarskóla Íslands. Þar sé sérhæf-
ingin töluvert meiri á námsbrautum
en hann á að venjast frá Ítalíu en að
sama skapi ágætt úrval valnám-
skeiða. Einnig eru samskiptin við
kennarana mun opnari og frjálslegri
hérlendis en á Ítalíu eru kennarar
ávarpaðir með eftirnafni og þéraðir.
Arturo segir að það hafi komið sér
svolítið á óvart hvað það er oft margt
um manninn á heimili Írisar og Guð-
mundar. „Svolítið eins og á Suður-
Ítalíu! Alltaf fólk að koma og fara og
afar gestkvæmt.“ Hann segir að
þetta sé öðruvísi en hann eigi að
venjast heima í Flórens. Íris segir að
þetta geti stafað að því að þau Guð-
mundur séu bæði utan af landi, en
þau ólust upp á sitthvorum helmingi
landsins í austri og vestri. Hún er af
Austfjörðum en hann af Snæfells-
nesinu en þau kynntust í Ólafsvík
eftir að foreldrar Írisar voru fluttir
til Reykjavíkur.
Sveitin í borginni
Íris segir að fólk detti oft inn í
heimsókn hjá þeim, svolítið eins og í
sveitinni. Það er ekkert endilega ver-
ið að hringja á undan og blaðakonu
rekur minni til að svoleiðis hafi það
einmitt verið í hennar uppvexti, þeg-
ar elsta kynslóð landsins hafi verið
að ala upp sín börn. Að þá hafi oft
verið meira um að fólk heimsótti
hvað annað á kvöldin en þetta hafi
breyst. Nú heimsæki fólk ekki hvað
annað nema það sé þaulskipulagt.
„Já, ætli við höfum ekki tekið
sveitina með okkur í borgina því
þetta er svona enn þá úti á landi,“
segir Íris. „Mikill samgangur og oft
mjög gestkvæmt.“
Íris, Guðmundur, dætur þeirra,
tengdasonur og skiptinemi eru í nán-
um tengslum við fólkið sitt og nátt-
úruna í Mosfellsbænum og ljóst að
litli ófæddi drengurinn á gott líf í
vændum.
Einstaklega heppin með skiptinema
Hjónin Íris Hrund og
Guðmundur Geir búa
ásamt ítalska skipti-
nemanum Arturo í Mos-
fellsbænum og hund-
inum Patta. Yngsta
dóttirinn er skiptinemi í
Frakklandi og eldri dæt-
urnar koma gjarna í
heimsókn og oft mikið
um gestagang að
íslenskum sveitasið.
Morgunblaðið/Eggert
Sveitin í borginni Íris og Guðmundur búa í Mosfellsbænum ásamt ítalska skiptinemanum Arturo en nærfjölskyldan kemur oft í heimsókn.