Skírnir - 01.04.2007, Síða 111

Menn ur›u galn ir ef gal a› var a› fleim, og gald ur inn var söng ur.
Um fletta eru heim ild ir fleiri en taki flví a› telja. Um Ó›in seg ir
Snorri í Yng linga sögu a› hann
kunni flá íflrótt, svá at mestr máttr fylg›i, ok fram›i sjálfr, er sei›r heit ir,
en af flví mátti hann vita ørlƒg manna ok óor›na hluti, svá ok at gera
mƒnn um bana e›a óham ingju e›a van heilendi, svá ok at taka frá mƒnnum
vit e›a afl ok gefa ƒ›rum. En flessi fjƒlkynngi, er frami› er, fylg ir svá
mikil ergi, at eigi flótti karlmƒnnum skamm laust vi› at fara, ok var gy›j -
un um kennd sú íflrótt. (1941:19).
Me› al skálda sem frá seg ir í Ís lend inga sög um er a› eins eitt göld rótt,
eft ir flví sem ég fæ best sé›: Eg ill Skalla gríms son.25 Hann kann
bæ›i a› fara me› lækn inga gald ur og álaga gald ur, eins og frá sagn -
irn ar af lækn ingu stúlkunn ar Helgu fior finns dótt ur og brott -
rekstri Ei ríks kon ungs og Gunn hild ar úr landi s‡na. Á›ur haf›i
hann líka s‡nt a› hann gat not a› rún ir til a› verj ast galdri Gunn -
hild ar og Atl eyj ar-Bár› ar (44. kap.). fiótt sög urn ar af lækn in um
Agli og flví er hann sær ir go› in til a› reka kon ung úr landi séu
alkunn ar eiga flær skil i› a› til fleirra sé vitn a›. Hin fyrri grein ir frá
heim sókn Eg ils til fior finns bónda, flar sem skáld i› kemst a› flví
a› dótt ir bónda hef ur ver i› veik lengi. Hann spyr hvort rá›a hafi
ver i› leit a› og fær flessi svör:
„Ristn ar hafa verit rún ar, ok er sá einn bónda[son] hé› an skammt í brott,
er flat ger›i, ok er sí› an miklu verr en á›r. E›a kanntu, Eg ill, nokkut gera
at slík um mein um?“ Eg ill s(egir): „Vera kann at ekki spilliz vi› flóat ek
koma til.“ Ok er Eg ill var mettr gekk hann flar til er kon an lá ok ræddi
vi› hana. Hann ba› flá hefja hana ór rúm inu ok leggja und ir hana hrein
klæ›i. Ok nú var svá gört. Sí› an rann sak a›i hann rúmit er hún haf›i hvílt
í ok flar fann hann tálkn ok voru flar á rún ar. Eg ill las flær, ok sí› an telgdi
hann af rún arn ar ok skóf flær í eld ni›r. Hann brenndi tálknit allt ok lét
bera í vind klæ›i flau er hún haf›i haft á›r… Eg ill reist rún ar ok lag›i
und ir hæg indit í hvíl una flar er hún hvíldi. Henni flótti sem hún vakn a›i
ór svefni ok sag›i at hún var flá heil, en fló var hún mátt lít il. (2001:139;
óðinn, þór og egill 111skírnir
25 Hér er au› vit a› skyn sam legt a› hafa fyr ir vara um ní› skáld flau hin mörgu sem
drep i› er á í sög um. En yf ir leitt vir› ast ákvæ›a skáld — önn ur en Eg ill — ekki
hafa not a› galdra rún ir sam hli›a. Sjá um fletta Bo Almqvist 1965.
Skirnir vor 2007-med ollum-1:Skírnir haust nota-1 25.4.2007 14:27 Page 111