Skírnir - 01.04.2007, Qupperneq 187

göngutúr og Hann es er send ur me› a› sty›ja hann. Fa› ir hans dett -
ur og Hann es er of lít ill til a› geta hjálp a› hon um á fæt ur svo fólk
sem á lei› um flarf a› a› sto›a flá: „fieg ar eng inn sá grét ég vegna
fless sem ég haf›i or› i› vitni a›, og fló eink um vegna ves al mann -
legr ar blyg› un ar inn ar sem ég var› grip inn fleg ar mér mistókst a›
hjálpa hon um á fæt ur. Vi› höf› um bá› ir be› i› ósig ur, hvor me›
sín um hætti“ (35). fietta er eitt af at vik un um sem mætti nefna vendi -
punkt; hér ver› ur vi› snún ing ur á fe›ga sam bandi sem geng ur samt
ekki upp, flví son ur inn er of lít ill til a› taka á sig hlut verk fö› ur ins
— hann fjar lægist hann, flví sam band i› veik ist, en um lei› sam sam -
ar Hann es sig hon um, flví fleir hafa bá› ir „be› i› ósig ur“.7
Áhrifa mesti vendi punkt ur inn í fyrra hluta verks ins er fleg ar
fa› ir inn deyr og fö› ur miss ir inn ver› ur a› grund vall ar at ri›i í
sköp un sjálfs ins í text an um: „Ég var níu ára, en fla› var eins og
öllu væri fleg ar lok i›“ (40). Veik ind um og and láti fö› ur ins er l‡st
af mik illi ná kvæmni, á nær göng ulli hátt en van inn er í ís lensk um
sjálfsævi sög um. Hall dór Lax ness læt ur sér til dæm is nægja a›
segja í lok Sjömeist ara sög unn ar „Á ein um púnkti fleg ir bæ›i saga
og skáld saga“ af sama til efni (Halldór Laxness 1978:225). En Hann -
es staldr ar vi› at bur› inn og l‡s ir meira a› segja líki fö› ur ins flar
sem fla› ligg ur í rúm inu heima eft ir a› kon urn ar hafa flveg i› fla›:
Allt í einu svipt ist lak i› vi› fæt ur hans og ég sá fót me› gul um nögl um og
ökkla sem virt ist hafa or› i› fyr ir hnjaski. fiar var dökk ur mar blett ur eins
og eft ir högg. Haf›i fa› ir minn or› i› fyr ir bar› inu á ein hverju ill menni?
E›a var fletta fanga mark dau› ans — eins kon ar inn sigli sem aldrei yr›i
fram ar rof i›? fieg ar ég sá mar blett inn var› mér a› fullu ljóst a› fa› ir minn
var dá inn og mundi aldrei rísa upp aft ur. Ég vor kenndi hon um og sjálf -
um mér um lei›. En ég grét ekki, stó› bara hreyf ing ar laus og star›i á
fanga mark dau› ans. fia› er stimpl a› á minni mitt flann dag í dag. Und ar -
legt a› ég ber sjálf ur sama inn sigl i›. Á inn an ver› um ökkla á vinstra fæti.
fia› mun koma í ljós í fyll ingu tím ans. (38)
fietta er óhugn an leg l‡s ing, dreng ur inn horf ir á fæt urna á lík inu
og sér flar mar sem hann reyn ir a› lesa í. Dreng ur inn sér í flví
sjálf í frásögn 187skírnir
7 Sig ur› ur Gylfi Magn ús son (2005:113–117) ræ› ir svip a›a flætti í sjálfsævi sög um,
fló á nokk u› ólík um nót um, og nefn ir upp gjör e›a breyt ing ar.
Skirnir vor 2007-med ollum-1:Skírnir haust nota-1 25.4.2007 14:27 Page 187