Skírnir - 01.04.2007, Page 194

Mér féllust hend ur. Hér gat ég ekk ert gert. Allt í einu var› mér ljóst a›
fletta var líf mitt. Í fyrsta sinn haf›i ég fulla yf ir s‡n yfir hro› ann. Ef ég
var gædd ur hæfi leik um, flá haf›i ég lát i› flá ryk falla ná kvæm lega eins og
fletta her bergi. Sann leik ur inn var sá: ég var trú› ur og land ey›a. Sjálf -
dæmd ur tap ari í líf inu. Hva›a sigri haf›i ég ástæ›u til a› fagna? Me›
flessa væg› ar lausu sjálfs mynd á net himnin unni lag› ist ég til svefns.
(217)
Hér eru um brot sjálfs ins sett á svi› á n‡j an leik og enn á n‡j an
máta. Gall ar sögu manns og van kant ar birt ast í um hverfi hans —
hann horf ist í augu vi› sjálf an sig í ryk inu og órei› unni. Hann ger -
ir flessa upp götv un sína a› vendi punkti, nú á aft ur a› byrja upp á
n‡tt og hann kveik ir í öll um skrif um sín um (219). Hann ætl ar a›
rísa úr ösk unni eins og fugl inn Fön ix. Nú skal halda af sta› út í
heim inn, óbund inn af fyrri mis tök um. fia› er ekki úr vegi a› líta
hér aft ur til Hall dórs Lax ness sem einmitt l‡s ir svip u› um brenn -
um í Í tún inu heima. Fyrst er fla› mó› ir hans sem í einni mik illi
til tekt hend ir haug um af ‚papp írs rusli‘ á bál i›, syn in um til mik ill -
ar ar mæ›u (Halldór Laxness 1975:204), en sí› ar tek ur hann sig
sjálf ur til og hend ir öllu sam an í eins kon ar end ur fæ› ing ar til raun
(Sama rit: 248).
Fram halds líf föru manns (1985) er seinna bindi sjálfsævi sögu
Hann es ar og flar er í upp haf sköfl un um l‡st fer›a lög um um Nor› -
ur lönd vi› mis jafnt gengi og kynn um af skáld um, en lít i› geng ur
í skrif un um. Hann sn‡r aft ur heim eft ir hálft ár og vi› fyrstu s‡n
vir› ist Ís land lofa gó›u, jafn vel flyk ist hann sjá í land s‡n inni fyrir -
heit um „óflekk a›a fram t훓, en fleg ar nær dreg ur og hann sér
smáu hús in í Reykja vík breyt ist s‡n in: „Var líf mitt skyn villa?
Voru stór vaxn ir draum ar mín ir a› eins ávís un á flenn an lág kúru -
lega veru leika?“ (Hannes Sigfússon 1985:32). Hann flakk ar á milli
lands hluta og starfa. Hann gef ur út ljó›a bæk ur en l‡s ing arn ar á
flví eru gjarn an mark a› ar ‡msu mót læti vi› til ur› ina, út gáf una og
vi› brög› in. Hann flyt ur milli landa, en alltaf gríp ur eir› ar leys i›
hann: „Veira skáld skap ar á strí› unn ar, fless ar ar lífslöngu ge› veiki
sem jafn an skaut upp fleg ar minnst var›i, haf›i s‡kt bló› mitt a›
n‡ju og ært upp í mér slíkt eir› ar leysi a› mér fannst ég ver›a a›
kom ast burt hva› sem fla› kost a›i“ (93).
gunnþórunn guðmundsdóttir194 skírnir
Skirnir vor 2007-med ollum-1:Skírnir haust nota-1 25.4.2007 14:27 Page 194