Breiðfirðingur - 01.04.1966, Síða 8

6
BREIÐFIRÐINGUR
sízt fornbókmenntir, og þar hafði hann hitann úr, því að
mál fornsagnanna lék við tungu hans og penna. Mér finnst
jafnan orð Gríms Thomsens eiga vel við Helga Hjörvar:
Öllu því, sem íslands byggðir
eiga að fornu og nýju gott,
unni hann; feðra táp og tryggðir
taldi hann vorar beztu dyggðir,
en — út ef dæju — ólánsvott.
ísland, landið sjálft, var Helga Hjörvar hugfólgið. Hann
unni mjög fegurð þess í öllum hennar myndum, ekki sízt
æskuslóðum sínum á Snæfellsnesi. Hefur hann ritað þaðan
merkilega lýsingu í Árbók Ferðafélagsins 1932. íþróttir
fornmanna hrifu hann eins og aðra unga menn á öndverðri
þessari öld. Var hann leikinn glímumaður. Hélt hann
mjög á loft lofi þeirrar fornu íþróttar og ritaði margt um
hana. Taldi hann íslenzku glímuna hina göfugustu bæði að
eðli og fornri hefð.
Helgi Hjörvar var aldrei myrkur í máli, ef honum þótti
íslenzkri tungu eða menningu misboðið. Slíkt var hon-
um alls engin varaþjónusta, heldur heilagt mál, og illa
mæltum oflátum var ekki góður staður undir þeim orðsins
brandi, er hann bar, en mjög var hann fús að hlýða máli
greindra alþýðumanna og mat þeirra orð og frásagnir
mikils jafnan og kvaðst mest hafa af þeim lært.
Af bókmenntastörfum Helga Hjörvar og embættisstörf-
um leiddi það, að hann lét sig bókmenntir og skáldskap
samtímans miklu skipta. Starfaði hann í Rithöfundafélagi
Islands og var þar um skeið formaður og síðast heiðurs-
félagi.
Elliár Helga Hjörvar urðu honum að ýmsu meini bland-