Breiðfirðingur - 01.04.1966, Page 11

BREIÐFIRÐINGUR
9
Sandi voru einnig af sömu slóðum, höfðu flestir komið
þangað upphaflega sem vertíðarfólk.
Fjörutíu ár er liðin, síð-
an ég kom á Hjallasand.
Ofl hef ég rifjað upp á-
hrifin af kynnum mínum
af þessu þorpi, bæði þá og
síðar. Ég hef leitt hug að
því, hvernig það kom mér
fyrir sjónir, ekki einungis
landslagið og byggingarn-
ar, heldur jafnframt fólk-
ið, hvernig af tali þess
mátti marka viðhorfin til
verkefna líðandi stundar,
afstöðu þess til gagn-
kvæmnar hjálpar, skilning
þess á sambúðarháttum.
Niðurstaða mín af þeim
upprifjunum hefur ætíð
orðið sú sama: Þarna hilti
ég fyrir fólk, sem lengst
af hafði lítið átt undir sér, fólk, er hafði í fá önnur hús
að venda eflir björg en út á sjóinn. Stundum hafði þessi leið
lokazt, stundum hafði björgin brugðizt, og þá gerði neyð-
in sig heimakomin og skammtaði kostina. Slíkt var reynd-
ar ekki einsdæmi, en hvergi hér á landi hafði fólk í þétt-
býli orðið að mæta ógnarkostum neyðarinnar jafnlengi
og oft sem á Hjallasandi. Sagan varðveitir merkin.
Jarðabók Árna Magnússonar fræðir okkur á því, að árið