Breiðfirðingur - 01.04.1966, Síða 16

14
BREIÐFIRÐINGUR
ininningum bar bjargræðisskilyrðin á Nesinu á góma,
hvernig þróunin hafði reynzt þeim hliðholl og hvað mundi
framundan. Báðir vorum við bjartsýnir, töldum flest benda
til þess, að þar mundu verða stórstígar framfarir í ná-
inni framtíð. — Eg skynjaði, að Hjörtur kaus að mega
eiga aðild að þeim, eða a.m.k. vera að þeim vottur enn
um sinn. En honum var orðið ljóst, að vegna veikinda
sinna henti honum ekki þau störf, sem hann hafði gegnt,
og af þeim sökum mundi senn líða að því, að hann flytti
frá Munaðarhóli. Hjörtur flíkaði ekki tilfinningum sínum,
og því hafði hann ekki orð á því, að honum væri óljúft
að hugsa til þeirra breytinga, en þó grunar mig að svo
hafi verið. Hann var of trygglyndur til þess að geta kvatt
þann stað, þar sem flest sporin hans lágu, án þess að kenna
viðkvæmni.
Hjörtur hafði vænzt þess að geta komizt heim fyrir jól,
en þegar á reyndi töldu læknar hans ráðlegast, að hann
yrði um kyrrt á spítalanum yfir hátíðarnar. -—- Mér var
litið út um gluggann undir hádegi annan jóladag. Ég sá
háan mann, vörpulegan á velli, bjartan yfirlitum og svip-
hreinan, ganga ósköp hægt fram og aftur með fram spít-
alanum. Hann var að styrkja sig, búa sig undir að komast
á brott. Senn voru fjörutíu ár liðin síðan ég sá hann fyrst,
og þótt við hefðum endrum og sinnum hitzt á því tímabili,
hafði okkur ekki fyrr en nú auðnast að rifja upp öndverð
kynni og það, sem þeim var tengt. Síðar kom á daginn, að
það hafði naumast mátt mikið seinna vera, því að Hjörtur
andaðist 10. ágúst 1963.
Mönnum verða gömul kynni misjafnlega minnisstæð, og
er vitanlega margt, sem veldur. Ég lét liggja að því í upp-