Breiðfirðingur - 01.04.1966, Síða 28

26
BREIÐFIRÐINGUR
í fjarlægu landi. Slík sýn hlaut að renna saman við eilífðar-
sýn hins deyjandi sonar Breiðafjarðar, þar sem fjarrænn
þytur berst einn inn um gluggann í hauststormi á dimmri
dauðans nótt.
Og innst við hjartarætur hlaut að óma á dýpstu strengj-
um ómar, sem báru heim líkt og í blæ liðinna stunda:
Þótt allir knerrir berist fram á bárum
til brots við eina og sömu klettaströnd,
ein minning fylgir mér frá yngstu árum
þar er sem bliki á höfn við friðuð lönd.
Ég man. Ein bæn var lesin lágt í tárum
við ljós, sem blakti gegnum næturhúmið.
Og svo var strokið lokki af léttri hönd,
sem litla kertið slökkti og signdi rúmið.
Þannig finnst mér að móður- og hinzta kveðja fjallkonunn-
ar hafi vakað við banabeð hans og blessað síðustu and-
vörpin hinztu stundu á jörð, og gefið honum aftur nálægð
þeirra, sem hann áður unni mest. Á hljóðri bænarstund
löngu liðinna kvölda vestur í eyjum, þar sem móðurhönd
slökkti litla kertið og signdi drenginn sinn, hefur hann
getað liðið ljúft inn í minningaheim og vonarveröld í senn,
umvafinn dýrð hins íslenzka morguns, sem skein yfir strönd
eilífðar.
Honum var einmitt svo kær og handgenginn hugsunar-
háttur ferskeytlunnar. Stutt, örugg smellin og karlmann-
leg hugsun var aðall hans. Og íslenzkan lék honum oft létt
á vörum með nokkrum gný stórbrotinna og heitra tilfinn-
inga, sem hjarta hans bjó yfir og gátu verið auðsærðar,