Breiðfirðingur - 01.04.1966, Síða 36

34
BREIÐFIRÐINGUR
orðnar algengar og skilvindur voru þegar farnar að syngja
á málum sinn einfalda hjólasöng. 011 þessi heimilistæki
voru á Reykhólum í tíð Arndísar og Hákonar.
Eldhús voru þar tvö á bænum: Stórt, gamalt hlóða-
eldhús í frambænum og auk þess annað eldhús milli aðal-
stofu, „innstu stofu“, er svo var nefnd, og hjónahússins.
I því eldhúsi stóðu tvær, svartar járneldavélar hlið við
hlið, og í þeirri stærri logaði eldur alla daga. Þetta eldhús
var með trégólfi og þiljað allt í kring og gekk ávallt undir
nafninu Pallurinn. Þarna fór hin daglega matsreiðsla fram
að mestu leyti, og þarna deildi húsfreyja út matnum til
heimilisfólksins og skammtaði hverjum fyrir sig á sinn
disk. Var því ekki lítið starf sem livíldi á húsfreyju um
hverja máltíð dagsins, og þurfti bæði glöggskyggni, rétt-
sýni og móðurlega nærgætni til, ef vel átti að fara úr hendi
og enginn telja sig bera skarðan hlut frá horði. Þetta mun
þó Arndísi húsfreyju hafa vel tekizt. Ekkert var henni fjær
skapi en að gera upp á milli fólks eða láta einhvern ungl-
inginn gjalda þess, ef hann heyrði ekki til hennar eigin
fjölskyldu. Hygg ég miklu frekar að henni hafi fundizt
sem hver heimilismaður væri að nokkru hennar barn.
Það var Arndísi til happs, að hún hafði venjulega nóg-
um stúlkum á að skipa til heimilisverka. Hafði hún alltaf
vissar stúlkur til skiptis við eldhússtörfin, og sérstaka
barnfóstru hafði hún meðan börnin voru ung. En þrátt
fyrir góð stúlknaráð, liafði Arndís sjálf alltaf nóg að starfa.
Auk hinna umfangsmiklu húsmóðurverka, vann hún mikið
að fínni ullarvinnu, því að hún var tóvinnukona ágæt og
yfirleitt hög, hagsýn og vandvirk á alla handavinnu sem
önnur störf. Heklaði hún mikið af fallegum ullarhyrnum,