Breiðfirðingur - 01.04.1966, Side 40

38
breiðfirðingur
Reykhólar er kirkjustaður, og í þá daga þótti það hin
bezta „upplyfting“ að fara til Reykhólakirkju, enda voru
helgar tíðir þá enn í nokkrum metum hjá þjóðinni. Oft var
því mannmargt við Reykhólakirkju, einkum á stórhátíðum
og fermingardögum. Eru mér einkum minnisstæðir ferm-
ingardagarnir, sem oftast voru á hvítasunnunni. Var þá
fjölmennt þangað af flestum bæjum sveitarinnar og jafn-
vel lengra að — og allir ríðandi nema næstu nágrannarnir.
En úti fyrir dyrum stóð húsbóndinn og fleiri úr fjölskvld-
unni til að fagna gestum og leiða þá til stofu eða annarra
herbergja í hænum. Þar fékk svo hver að fara úr reiðföt-
um og „laga sig til“ áður en gengið var í kirkju. Óllum
var veitt aðstoð og fyrirgreiðsla svo sem framast mátti —
ungum sem gömlum. Þurfti þá oft að rétta fram hendi,
ekki sízt þegar margt var af börnum meðal kirkjugesta,
sem venjulega voru í fylgd með mæðrum sínum eða eldri
systkinum. A fermingardögum þurfti einnig að búa ferm-
ingarbörnin áður en þau gengu í kirkjuna. Að lokinni
messu var svo öllum gestum — hverju mannsbarni — veitt
kaffi með ágætu kaffibrauði. Svo sjálfsögð var þessi risna
öll, að hjúin jafnt og húsbændurnir litu fastlega eftir, að
enginn missti af henni.
Á þessum árum, meðan ekkert almennt samkomuhús var
til í sveitinni, var bóndabærinn á Reykhólum helzti sam-
komustaðar fólksins. Ég hef þegar minnzt á kirkjuferðirnar,
sem áreiðanlega voru mörgum hinar beztu- og einustu —
skemmtiferðir, þótt að jafnaði fylgdi þeim hvorki dans né
önnur tilbúin skemmtiatriði. Á veturna — einkum um jóla-
leytið — kom þó ósjaldan fyrir að unga fólkið úr ná-
grenninu yrði eftir að messu lokinni, — eða því var boðið