Breiðfirðingur - 01.04.1996, Síða 59

NÁMSFERÐ UM NORÐURLÖND
57
morgunlestinni til Ósló. Er við höfðum beðið þar um stund,
mundi Halldóra eftir kápunni sinni sem hafði gleymst um
borð í Merkúr. Ekki voru nema 20 nrínútur þar til lestin átti að
leggja af stað og tæplega tími til að ganga til skipsins aftur.
Við tókum okkur þess vegna bíl, sóttum kápuna og komumst
til baka í tæka tíð.
Svo hófst hið skemmtilega ferðalag þvert yfir Noreg - nátt-
úrufegurðinni gleymi ég aldrei, en mig skortir orð á sænsku til
að lýsa henni.
Daginn eftir komum við til Ósló. Ég ætlaði að hitta vinkonu
mína sem bjó fyrir utan borgina, en þegar þangað kom var
okkur sagt að hún væri nýlega flutt. Ég fékk heimilisfangið
hjá henni en ég hafði hvorki tíma til né ráð á að leita hana
uppi um langan veg. Mér þótti þetta ósköp leiðinlegt, en ekki
þýddi um það að fást. Næsta morgun héldum við áfram til
Stokkhólms. I lestinni kynntumst við norskri hjúkrunarkonu.
Hún var vinkona Ólafíu Jóhannsdóttur - íslenskrar konu sem
var mjög þekkt í Noregi. Sú norska var elskuleg kona sem
gjarnan vildi vera okkur hjálpleg með allt sem við þurftum á
að halda. Við töluðum við hana allan tímann þar til hún fór úr
lestinni og mér fannst tíminn allt of fljótur að líða.
Komið var myrkur er við nálguðumst Stokkhólm, en hér og
þar lýstist skógurinn upp af logandi báli. Við spurðum hvers
vegna væri verið að kveikja eld og fengum það svar að þetta
væru Valborgarmessubál.
Þegar komið var til Stokkhólms tók á móti okkur dönsk
stúlka og fylgdi okkur á hótel. Hún átti sænska vinkonu og
þessum stúlkum gleymi ég aldrei. Þær komu fram við okkur
eins og værum við systur þeirra eða gamlir vinir. Sænska
hótelstýran var einnig mjög elskuleg og þegar ég lagðist út af í
indælt rúmið var ég viss um að allir Svíar væru góðar og
heilsteyptar manneskjur.
Nú var ekki löng leið til Tárna og þangað komum við líka
næsta dag. Danska stúlkan og vinkona hennar fylgdu okkur á
brautarstöðina. Þær keyptu farmiðana fyrir okkur og sögðu
okkur frá öllu sem við þurftum að vita.