Morgunblaðið - 06.12.2018, Side 61

MINNINGAR 61
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. DESEMBER 2018
✝ Geirlaug Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
19. október 1945.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
22. nóvember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmund-
ur Guðgeirsson
hárskerameistari
frá Hellissandi, f.
24. ágúst 1915, d.
24. maí 1987, og Elín Einars-
dóttir húsmóðir frá Mýrarkoti í
Skagafirði, f. 12. október 1913,
d. 2. júlí 2003. Systur Geirlaug-
ar eru: Auður, f. 1947, d. 19. júlí
2006, Lína og Svava, f. 1951. Í
Börn þeirra eru: Ísak, f. 25.
september 2010, Andri, f. 14.
nóvember 2012, og Freyr, f. 27.
nóvember 2016.
1955 flutti fjölskylda Geir-
laugar til Hafnarfjarðar og bjó
hún þar alla tíð síðan. Eftir
barnaskóla lauk hún gagn-
fræðaprófi frá Flensborgar-
skóla og síðar prófi frá Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur.
Hún vann við ýmis skrifstofu-
störf í Hafnarfirði og Reykjavík
en lengst af sem launafulltrúi á
skrifstofu Sólvangs í Hafnar-
firði og lauk þar sinni starfs-
ævi.
Geirlaug sat um tíma í stjórn
Starfsmannafélags Hafnarfjarð-
ar og tók þátt í starfi Vorboð-
ans, félags sjálfstæðiskvenna í
Hafnarfirði.
Útför Geirlaugar fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
6. desember 2018, og hefst at-
höfnin kl. 13.
apríl 1973 giftist
Geirlaug Vigfúsi
Helgasyni múr-
arameistara, f. 29.
mars 1951, þau
skildu árið 1997.
Börn þeirra eru:
Helgi, f. 5. maí
1974, og Hildur, f.
9. september 1981.
Helgi er kvæntur
Elínu Önnu Hreins-
dóttur, f. 12.desem-
ber 1971. Börn þeirra eru: Lí-
ney, f. 7. júní 2000, Helga
Sigurlaug, f. 12. mars 2007, og
Hildur Ingibjörg, f. 2 ágúst
2012. Hildur er í sambúð með
Jani Pitkäjärvi, f. 13. maí 1975.
Í dag verður til hinstu hvílu
borin mín elskulega frænka
Geirlaug, þó hennar sé sárt
saknað verður hennar minnst
sem aðdáunarverðrar konu.
Konu sem segja má að hafi
um alllangt skeið verið fangi í
eigin líkama.
Geirlaug bjó yfir miklu and-
legu atgervi sem var óskert uns
hún missti meðvitund stuttu fyr-
ir andlát sitt.
Þrátt fyrir þetta erfiða hlut-
skipti höndlaði hún það hlutverk
af hugrekki og æðruleysi. Hún
lét ekki hugfallast þó heilsunni
hrakaði stöðugt og spilaði hún á
eftirtektarverðan hátt úr þeim
spilum sem henni voru gefin.
Vinsemd og glaðværð ein-
kenndu hana alla tíð og þessir
kostir fóru ekki framhjá sam-
ferðafólki hennar, enda var hún
hvers manns hugljúfi og í mikl-
um metum hjá öllum sem urðu
þeirrar gæfu aðnjótandi að eiga
samleið með henni á lífsleiðinni.
Því láni átti ég að fagna, fyrst
á okkar yngri árum sem heima-
gangur á Suðurgötu 68, þar var
mér ávallt vel tekið af foreldrum
hennar, þeim Guðmundi og konu
hans Elínu, eða Ellu eins og hún
var einatt kölluð. Ein helsta
ástæða komu minnar á heimilið
var vinátta okkar Auðar, sem var
ein af systrunum fjórum, en Auð-
ur lést, langt fyrir aldur fram.
Ég og eftirlifandi tvíburarnir,
Lína og Svava, og hinar látnu
systur, erum og vorum þremenn-
ingar.
Á síðari árum þegar um hægð-
ist hjá mér heimsótti ég Geir-
laugu á Sólvangsveginn og síðan
á Hrafnistu, oft barst talið að af-
komendum hennar og Vigfúsar,
þeim Hildi og Helga, þeirra mök-
um og barnabörnum, sem hún
var mjög stolt af, sýndi hún mér
margar myndir af þeim, og sagði
frá því, sem var að gerast í lífi
þeirra hverju sinni.
Saman áttum við Geirlaug
margar ánægjulegar samveru-
stundir, jafnt innan Hrafnistu
sem utan, þeirra stunda er vert
að minnast með þakklæti og
verða minningarnar frá þeim í
heiðri hafðar.
Ég og fjölskylda mín vottum
öllum þeim sem tengdust Geir-
laugu dýpstu samúð og öllum
þeim, sem nú geta huggað sig við
að vera afkomendur þessarar
kjarkmiklu konu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Jóhanna Gunnarsdóttir.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Kær vinkona er fallin frá eftir
erfið veikindi.
Við sitjum hérna vinkonurnar
og rifjum upp minningar um Geir-
laugu.
Kynni okkar hófust í Barna-
skóla Hafnarfjarðar þegar við
vorum svo lánsamar að lenda
saman í 10 ára bekk hjá okkar
ástsæla kennara Hauki Helga-
syni, sem einmitt var að hefja
sinn feril sem kennari. Fljótlega
stofnuðum við fimm skólasyst-
urnar saumaklúbb og vináttan
sem þar varð til hefur haldist
fram á þennan dag.
Það eru forréttindi að fá að
vaxa og þroskast með góðum
bekkjarfélögum sem halda góðu
sambandi og hittast reglulega enn
í dag. Geirlaug átti stóran þátt í
því að halda þessum kynnum og
hafði mikla ánægju af að taka þátt
í ferðum og samkomum með þess-
um góða hópi meðan heilsan
leyfði.
Minnug, nákvæm, samvisku-
söm og skemmtileg eru orð sem
koma fyrst upp í hugann þegar við
hugsum til Geirlaugar vinkonu
okkar, ef minnið brást okkur
hringdum við í Geirlaugu og hún
leysti málið.
Geirlaug var líka mjög dugleg
og bjó börnunum sínum þeim
Helga og Hildi, sem hún var mjög
stolt af, fallegt og gott heimili.
Í gegnum sín erfiðu veikindi
sýndi Geirlaug mikið æðruleysi
og kvartaði aldrei, og nú þegar
komið er að kveðjustund rifjast
upp ýmsar skemmtilegar stundir
eins og t.d. Akureyrarferðin okk-
ar eitt sumarið þar sem við áttum
yndislega daga saman og þá var
nú mikið hlegið eins og svo oft áð-
ur þegar við vorum saman.
Minningar um góða vinkonu
lifa í hjörtum okkar, við kveðjum
með þakklæti í huga og vottum
börnum hennar og öðrum að-
standendum samúð okkar.
Elínborg (Ella Matta),
Kristín, Margrét (Magga),
Ragnheiður (Ransý).
Vetrarsólin vermir hafflötinn
og himinninn er roðagylltur, ís-
lensk kvöldfegurð sem á fáa sína
líka. Allt er tært og hreint, Snæ-
fellsjökull stendur í loga og bláma
slær á Esjuna. Ljósrák ber við
sjóndeildarhring, þetta himneska
ljós sem við öll síðar hverfum í
hefur nú tekið til sín eina af Ís-
lands góðu konum. Við vinir henn-
ar frá Sólvangi sitjum saman og
söknum.
Geirlaug Guðmundsdóttir vin-
kona okkar var góð kona, farsæl í
starfi sínu á skrifstofu Sólvangs
til margra ára. Allir gátu leitað til
Geirlaugar og ekki bara leitað
heldur fengu úrlausn, því allt
mundi Geirlaug og miðlaði.
Launa- og kjaramál voru hennar
sérsvið ásamt annarri skrifstofu-
vinnu. Það hefur oft verið sagt að
símavarslan endurspegli andlit
stofnunarinnar. Þar var Geirlaug
á heimavelli, mundi öll símanúm-
er og þekkti annan hvern Hafn-
firðing enda alin þar upp. Það fór
því enginn bónleiður til búðar frá
Geirlaugu okkar.
Það ríkti mikil samheldni á
vinnustaðnum, gilti einu hvort um
var að ræða þvottahúsið, eldhúsið,
vinnustofuna, æfingastofuna,
skrifstofu hússins, húsverði, um-
sjónarmann, bókasafn, sjúkra-
deildirnar á hæðunum eða skrif-
stofu hjúkrunarforstjóra,
fræðslustjóra og lækna. Öll
reyndum við eftir bestu getu að
þjóna heimilisfólkinu sem best,
hafa fagmennsku og gleði ríkjandi
og gera þannig Sólvang að fram-
úrskarandi vinnustað. Starfs-
mannafélagið var duglegt að
standa fyrir hverskyns uppákom-
um. Ferðirnar á Sólbakka, hús
Sólvangs í Hveragerði, gleymast
seint.
Geirlaug var dugleg að sækja
alla okkar fagnaði þótt herra
Parkinson væri fylgisveinn hin
síðari ár. Fyrrverandi starfsmenn
hittast alltaf og fá sér kaffisopa
saman fyrsta fimmtudag í mán-
uði. Alltaf mætti Geirlaug, oft
meira af vilja en mætti, við dáð-
umst að dugnaði hennar og styrk.
Hver morgunn nýr, hugvekjur
Jónasar heitins Gíslasonar vígslu-
biskups í Skálholti eru einstök
bók. Þar tekur hann fyrir alla
helgidaga ársins með skírskotun
kristinnar trúar til nútímans. Ein
fjallar um hvort nafn þitt sé skráð
í Lífsins bók.
Mikið held ég
vér yrðum undrandi,
ef vér flettum
Lífsins bók,
er geymir nöfn þeirra
sem lofsyngja lambinu
í hvítklæddum skaranum
á himnum.
Þar ber lítið á
mörgum þeim
valdsmönnum veraldar
er skreyta
spjöld sögunnar.
Meir á nöfnum þeirra,
er fáir tóku eftir
hversdagslega
þeir þjónuðu Guði
í kyrrþey
og vöktu sjaldan
athygli fjöldans.
Geirlaug hefur fengið nafn sitt
skráð í Lífsins bók; hún er farin til
Guðs og hefur með sinni alkunnu
röggsemi sagt við Lykla-Pétur:
Ljúktu upp
fyrir mér.
Mér er boðið
í himin Guðs.
Og Pétur hefur lokið upp því
himnaríki er fyrir boðsgesti Jesú
Krists og Geirlaug var einn af
þeim.
Sendum börnum og fjölskyld-
unni allri samúðarkveðjur.
Blessuð veri minning Geirlaug-
ar Guðmundsdóttur.
F.h. samstarfsfélaga og vina á
Sólvangi,
Sigþrúður
Ingimundardóttir.
Geirlaug
Guðmundsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Amma mín
Ég geng til þín.
Í kyrrðina.
Návist þín veitir mér
rósemd.
Og á ögurstundu fæ
ég að vera hér með þér,
núna.
Jafnvel þó þú sjáir mig ekki
þá er ég hér
í kyrrðinni
í rósemdinni
og í öllum þínum kærleika.
Ég kýs kærleikann.
Og ég kveð þig með hann í
hjarta.
Líney Helgadóttir.
✝ BjarnfríðurHaraldsdóttir
fæddist á Akranesi
16. mars 1940. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
27. nóvember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Haraldur
Gísli Bjarnason tré-
smíðameistari, f. 8.
janúar 1905, d.
1998, og Sigríður Þ.
Guðjónsdóttir húsfreyja og
verkakona, f. 10. október 1910,
d. 1995.
Bjarnfríður var önnur í röð
þriggja systkina en systkini
hennar eru Guðjón, f. 24. febrúar
1936, og Ólöf Jóna, f. 15. febrúar
1946, bæði búsett á Akranesi.
Geir Sturluson, f. 28. júní 1990,
og eiga þau þrjá syni: Styrmi
Ara, f. 14. mars 2014, Óliver
Ágúst, f. 14. júlí 2016, og Sigurð
Fannar, f. 14. janúar 2018. b)
Þorsteinn f. 30. september 1991.
c) Ingibjörg Elín, f. 27. maí 1998.
2) Sæunn Ingibjörg, f. 8. janúar
1971, maður hennar er Björn
Baldursson, f. 14. maí 1970, börn
þeirra eru Baldur, f. 21. mars
2003, Sigurður Ingi, 21. mars
2003, og Bjarnfríður Ólöf, f. 14.
febrúar 2005. Úr fyrri sambúð á
Björn tvo syni, Ármann Örn, f.
13. júní 1990, og Steinar, f. 9.
febrúar 1995. 3) Haraldur, f. 19.
mars 1975, sambýliskona hans er
Elín Heiða Þorsteinsdóttir, f. 6.
mars 1984. Börn þeirra eru Þor-
bergur Óttar, f. 21. júlí 2012, og
Steinunn Inga, f. 3. júní 2014.
Bjarnfríður ólst upp á Mána-
braut 9 á Akranesi og gekk í
barnaskólann og síðar Gagn-
fræðaskóla Akraness. Einnig fór
hún eitt misseri í Húsmæðraskól-
ann í Reykjavík.
Hún byrjaði á unga aldri í vist
hjá Hauki lækni, bæði á Akra-
nesi og í Reykjavík. Einnig starf-
aði hún á vistheimilinu Skálatúni
í Mosfellsbæ og sem afgreiðslu-
stúlka hjá Kaupfélagi Borgfirð-
inga, Akranesi. Eftir að börnin
uxu úr grasi vann hún sem
verkakona hjá Haraldi Böðvars-
syni og co. og einnig sem aðstoð-
arkona matráðs í leikskólanum
Teigaseli á Akranesi.
Bjarnfríður og Sigurður
stofnuðu heimili í Ásfelli 1 og síð-
ar byggðu þau sér hús í Ásfelli 3.
Þau voru með fjárbúskap og
nokkra hesta og sá Bjarnfríður
um bústörfin ef Sigurður var í
burtu vegna vinnu. Þau hjónin
voru samhent og undu sér vel við
sveitastörfin. Þau bjuggu á Ás-
felli 3 allt þar til um mitt þetta
ár, en þá fluttu þau á Höfða,
hjúkrunar- og dvalarheimili.
Útför Bjarnfríðar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 6. desem-
ber 2018, og hefst athöfnin kl.
13.
Bjarnfríður gift-
ist 1. september
1962 eftirlifandi
eiginmanni sínum,
Sigurði Inga Hjálm-
arssyni bifreiða-
stjóra og bónda, f. í
Kollafjarðarnesi 18.
mars 1935. For-
eldrar hans voru
Hjálmar Jónsson, f.
1910, d. 1993, og
Sæunn Ingibjörg
Sigurðardóttir, f. 1908, d. 1976.
Bjarnfríður og Sigurður eign-
uðust þrjú börn. Þau eru: 1) Sig-
ríður, f. 8. febrúar 1962, maður
hennar er Jón Ágúst Þorsteins-
son, f. 24. mars 1962. Börn
þeirra eru: a) Hildur, f. 4. maí
1990, maður hennar er Guðmann
Elsku mamma. Að missa þig,
svona fyrirvaralaust, skilur okk-
ur systkinin eftir harmi lostin.
En þegar mesta áfallið líður hjá
birtist mikið þakklæti í hug
okkar og hjarta.
Þú varst „límið“ í fjölskyld-
unni, vildir alltaf hafa sem flesta
í kringum þig.
Við erum óendanlega þakklát
fyrir allt sem þú gerðir fyrir
okkur.
Hvíl í friði, elsku mamma.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Sigríður, Sæunn
Ingibjörg og Haraldur.
Þegar ég í dag kveð mína
kæru tengdamóður, Fríðu á Ás-
felli, finn ég fyrir þakklæti fyrir
allar þær góðu samverustundir
sem við fjölskyldan áttum sam-
an og vináttuna síðustu þrjátíu
árin eða svo.
Hún Fríða var ákaflega ljúf
kona, Ásfellið hennar var henn-
ar ríki og fjölskyldan hennar
fjársjóður. Hún undi sér í góðra
vina hópi, ekki síst við spila-
mennsku.
Framan af ævi var helsta
áhugamál hennar og þeirra
hjóna búskapur með kindur og
hesta, meðfram hefðbundinni
vinnu sem þau stunduðu utan
heimilis. Í búskapinn nýttu þau
mestallan sinn frítíma sem
gafst, á vorin við sauðburð og á
haustin við smalamennsku, rétt-
ir og sláturgerð. Í öllum þessum
verkum var hún verkstjórinn,
vissi hvað þurfti til, hvar allt var
og stjórnaði framvindu mála.
Hjá henni voru hlutirnir í föst-
um skorðum og henni hugnaðist
ekki breytingar, breytinganna
vegna.
Henni fannst hún alla tíð hafa
verið lánsöm, en spilaði líka vel
úr því sem í hendi var og lífið
bauð upp á.
Hún hafði mikinn áhuga á
ættfræði og var hafsjór af fróð-
leik í þeim efnum. Auk þess að
kryfja heimsmálin var ættfræði
oftar en ekki umræðuefnið í eld-
húsinu á Ásfelli, og flett í íbúa-
talinu milli kaffibolla.
Núna síðustu árin hefur hún
notið þess að mæta reglulega á
Ljósmyndasafn Akraness ásamt
hópi af fólki til að bera kennsl á
fólk og staði á gömlum mynd-
um. Þá var hún í essinu sínu.
Hún hafði gaman af því að
ferðast innanlands og elskaði
landið sitt. Fleiri tækifæri gáf-
ust til þess eftir miðjan aldur,
eftir að þau hættu með skepnur
og voru laus við heyskap í hvert
sinn sem sólin skein.
Fríða var um ævina heilsu-
hraust, þótt gigtin hefði gert
vart við sig. Hún veiktist í baki í
febrúar sl. og eftir það var hún
inn og út af sjúkrahúsi allt fram
á vor. Var þetta erfiður tími og
um vorið fengu þau hjónin dval-
arrými á Höfða.
En í haust horfði til betri
tíma. Heilsan var að mestu
komin aftur, þótt hreyfigetan
væri skert. Henni leið vel á
Höfða, var hress og lífið virtist
hafa fundið sér betri farveg. Í
hönd fór góður tími allt til þess
að hún mjög óvænt kvaddi þetta
jarðlíf.
Ég sakna góðs vinar, en
minning um góða konu lifir.
Jón Ágúst Þorsteinsson.
Fallin er frá góð kona.
Elsku ömmu Fríðu (eða
ömmu Hrífu eins og við köll-
uðum hana) verður sárt saknað.
Hún var hjartahlý kona sem
unni fjölskyldu sinni mikið.
Fjölskyldan var í fyrsta, öðru
og þriðja sæti. Þar af leiðandi
borðaði hún ósjaldan standandi
við eldhússkápinn þegar þröng
var á þingi á matmálstímum. En
hún var líka ákveðin kona sem
stóð á sínu. Það skipti engu máli
hvað var á dagskrá í fjölskyld-
unni, amma tók þátt. Hvort sem
það var barnapössun, að bresta
í dans, að skipuleggja hluti eða
bara almennur fíflagangur.
Fráfall hennar var óvænt í
þeim skilningi að við töldum
okkur eiga mun meiri tíma eftir
með ömmu. Tíminn er verðmæt-
astur af öllu og ekki sjálfsagður.
Þess vegna megum við vera
þakklát fyrir þær ótalmörgu
góðu stundir sem við fengum að
njóta.
Amma mun alltaf eiga sér-
stakan stað í hjörtum okkar.
Fjögurra ára barnabarnabarn
hennar komst vel að orði þegar
hann sagði „en hún verður alltaf
amma mín á meðan ég á myndir
af henni“.
Enginn deyr í raun fyrr en
gárurnar sem þeir skilja eftir í
heiminum fjara út – (Terry
Pratchett).
Hildur, Þorsteinn og
Ingibjörg Elín
Jónsbörn.
Bjarnfríður
Haraldsdóttir
Innilegar þakkir færum við öllum sem sýndu
okkur samúð, vináttu og hlýhug vegna
fráfalls ástkærrar eiginkonu, móður,
stjúpmóður, tengdamóður og ömmu,
AGNESAR GEIRSDÓTTUR,
Stekkjargötu 21,
Reykjanesbæ.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki d-deildar
Heilbrigðisstofnunar Suðurnesja fyrir hlýja og góða umönnun og
sr. Erlu Guðmundsdóttur fyrir ómetanlegan stuðning.
Guðjón Guðmundsson
Geir Rúnar Birgisson Laufey Ólafsdóttir
Hrafnhildur Birgisdóttir Aðalsteinn Sigurðsson
Kristín Guðjónsdóttir Gísli Stefán Sveinsson
Hildur Guðjónsdóttir Arnar Snæberg Jónsson
og barnabörn