Eiðakveðja - 01.09.1929, Blaðsíða 29

-23-
hennar. Hún verður örvita og 'biður bróður sínum
óbsena, óskar, að sem flest gangi á móti honum og
segir, að Þá fyrst væri hefnt dauöa Helga, Dagnr
reynir að stilla hana og býður henni bætur fyrir
vígið. En ást Sigrúnar á Helga vai’ dýpri og göf-
ugri en svo, að laun gætu bætt harm hennar. Hún
segir Degi, að sjer sje ekki unt að lifa,nema hún
fái að sjá ljómann af liði Helga, er hann komi
ríðandi á hesti, búnum gullnum reiðtýgjuun. Og hún
reynir að svala sorg sinni með Því að ljúka lofs-
yrðum á Helga. Hún segir, að hann hafi borið langt
af ó'llum konungum likt og askur af Þyrni,
Svo var orpinn haugur yfir Helga, eins og sið-
ur var.- En er Helgi kom til Valhallar, var hann
dýrkaður af Ásum cg Öðinn bað hann ráða með sjer.
En Helgi Þráði Sigrúnu og fjekk leyfi hjá öðni til
að fara að Sevafjöllum og reyna að ná fundi henn-
ar. Eitt kvöld er ambátt Sigrúnar gekk úti, sjer
hún Helga koma og verður óefað skelkuð og heldur,
að Það sje kominn heimsendir. Helgi gerir henni
skiljanlegt, að svo sje eigi og .biður hana að
senda Sigrúnu til sín. Sigrún gekk fljótt tilhaugs
ins. Innilegur fögnuður gagntekur sál hennar og
nokkur augnablik veit hún ekki af öðrum en Þeim í
veröldinni. - Nú er dásamleg mynd dregin upp af
Sigrúnu, Þar sem hún stendur fögur og tíguleg við
hlið Helga. Hún strýkur annari hendinni um blóð-
storkið hár hans, en með hinni tekur hún nákalda
hönd hans. Hún skilur ekkert i Því, að hann skuli
all\ir vera blóði drifinn. En Helgi skýrir henni
frá Þvi, að ástæðan fyrir Þvi sje sú,að hún syrgi
svo beisklega. Sjerhvert harmÞrungið tár, sem hún
felli, falli blóðugt á brjóst sjer.
En nú er ekki tími til að hugsa um Það, heldur
reyna að njóta gleðinnar Þessa litlu stund, sem
Þeim er leyft að vera saman. Sigrún segist vilja
gera honum hvílu, Þar sem engir harmar sæki á
hann og hvila siðan við brjóst hans, eins og hann
væri lifandi. Þá kvað Helgi ekki vonlaust \om neitt,