Eiðakveðja - 01.09.1929, Blaðsíða 55

49-
sjer meiri fegurð en Þa, sem heiðskír júnidagur
hefir að bjóða„ En Þó segir skáldið:
"En ekkert fegra á fold eg leit
en fagurt kvöld á haustin".
Steingrímur viðurkennir að vísu, að vorið sje
indælt. Hann er hrifinn af fegurð Þess, og skilur
raddir Þess. Hann finnur, að hljómur vorsins er
sá söngur, sem allir Þrá. En Þó telcur hann haust-
fegurðina fram yfir. Honum finst skógurinn bera
Þúsund liti, Þegar kvöldsólin vorpar á hann sið-
ustu geislum sínum, um leið og hún hverfur við
haf sbrúnina.
Oft hefi jeg virt fyrir mjer fegurð haustsins.
Og mjer hefir fundist eins og skáldinu, að hún
stæði ekki vorfegurðinni að baki, Þótt jeg ef til
vill hafi altaf Þráð vorið meira. Jeg hefi sjeð
haustsólina ganga til viðar, og jeg hefi fylst ó-
segjanlegri hrifningu. Það er eins og húnsje að ;
kveðja alt og alla, fyrst dældir og dali og síðast!
brekkur og hnjúka.. Pölnuð blómin hneigja sig með
lotningu fyrir lífgjafanum mikla. Særinn verpist
gullrauðum loga og sýnist eins og iðandi eldhaf.
Síðast kyssir hún bleikar brekkurnar og hrikalega
f jallahnjúkana. Fuglamir syngja angurblítt. Þeir
eru líka að kveðja og Þakka fyrir liðna sumarið.
Raddir Þeirra eru klökkar og angurværar, eins og
rödd Þess manns, sem hefir mist hjartfólgin ástvin,
Svo færist rökkrið yfir hægt og hægt. Allar raddir
Þagna, nema hljómur ládeyðunnar við ströndina, alt
annað verður svo undur hljótt, dásamlegur friður
hvílir yfir öllu. Mjer dettur ósjálfrátt dauðinn í
hug. En jeg skelfist ekki. Eins og jeg veit, að
blómin, sem fölna á haustin, vakna til nýs lífs
með vorinu, eins veit jeg líka, að Þótt vjer devj_
ivn Þessu lífi, Þá eigum vjer annað æðra lif fyrir
höndum, Og Það er aldrei betra að sætta sig við
dauðann en a haustin, Þegar kvöldkyrðin hvílir yf_
ir öllu.
Jeg tek undir með skáldinu: