Hugrún - 01.05.1924, Síða 12

42
[Hugrún]
„Var hún, — með fleirum en þér?“
„Onei, ekki meðan við vorum saman, — en áð-
ur, — áður var það. Og eg kom hingað án þess að
þekkja nokkurn mann. Hvernig gat eg vitað það.
Eg elskaði hana, hélt að eg væri sá eini sem,
sem-------Svo fékk eg að vita það og mér fanst
alt breytast svo mikið. Mér fanst varir hennar vera
eitraðar af kossum hinna og hugsanir hennar bera
kolsvört fingraför þeirra; eg hélt það ekki út, elsk-
aði hana of heitt.“
„En þú Siggi, þú gleymir þínum eigin syndum,
ertu kannske sjálfur saklaus?“
„Nei, eg gleymi engu; eg ásaka hana ekki, get
líka fyrirgefið. — Nei, eg er ekki sjálfur saklaus og
einmitt það er sárast. — Nú skulum við sofa.u
Sofa! Eg vissi að hann mundi ekki sofna fram-
an af nóttunni.
Undarlegt var alt þetta. — Mundi eg geta gleymt.
— Það gat ekki verið satt, hún var svo — svo
indæl.
„Góða nótt, Siggi minn!“
Þögn.
En eg vissi að hann var ekki sofnaður.
Dagar og vikur liðu. öðru hvoru sá eg hana
aftur, þetta undarlega, fagra skuggabarn. Hún vakti
eftirtekt mína meir og meir. Dökku og dularfullu aug-
un hennar drógu mig að sér, vöktu ástríður og þrár.
En ekkert tækifæri bauðst til að kynnast henni
nánar; og sífelt leið á haustið.
Eg leitaði upplýsinga um líf hennar hjá fólki