Hugrún - 01.05.1924, Síða 20

50
[Hugrún]
Hún staðnæmdist við dyrnar nokkur augnablik
og við horfðumst í augu. Dökku yndislegu augun
hennar glitruðu í tárum.
Eg ætlaði að tala en það var eitthvað sem
varnaði mér máls.
Og dyrnar lokuðust á eftir henni.
Hugsanir mínar voru óljósar, sárar og blíðar;
eg lá í leiðslu á legubekknum þangað til eg sofnaði.
Það var orðið albjart þegar eg vaknaði.
Eg reis á fætur, gekk út að glugganum og opn-
aði hann.
ískaldur vindurinn hresti mig, svo eg gat hugs-
að skýrt um viðburði kvöldsins.
Eg sá í anda dökk og tárvot augu horfa ásak-
andi inn í mín.
Oljós blygðunartilfinning og sorg vaknaði í huga
mínum. Hversvegna lét eg hana fara?
Um leið mundi eg eftir draumi sem mig hafði
dreymt um nóttina. Hann var eitthvað á þessa leið:
Eg stóð frammi fyrir skínandi björtum engli, sem
horfði á mig ásakandi og augun voru stór og dökk
— eins og hennar.
Hann mælti með ásökun og fyrirlitningu í
rómnum:
„Sérgóður og lítilmótlegur ert þú maður; þú
hefur kyst og notið hinna mörgu er mættu þér í
lífinu án þess að hugsa eitt augnablik um afleiðing-
ar verka þinna. Samt hikar þú þegar hamingja lífs-
ins mætir þér. Og vegna hvers? Vegna þess að
Stúlkan sem þú elskar gat ekki gefið þér fyrsta
kossinn sinn. Vegna þess að almenningsálitið dæmir