Hugrún - 01.05.1924, Síða 27

]Hugrún]
57
mannsmynd; ekkert ósamræmi; ekkert nema fegurð-
in og nátturunnar ógleymanlegi friður.
Og svo þetta barn, á hvítum kjól, með bleik-
rauðan sumarhatt yfir rafgulum lokkum.
Eg fór að virða hana fyrir mér. Hún var sífelt
dálítið niðurlút, en um litla munninn lék yndislega
dularfult bros.
Eg hef altaf hugsað mér englana í konumynd;
— kann svo illa við þá hvorugkyns; og mér fanst
þetta barn vera einna líkast þeirri hugmynd sem eg
hafði gert mér um þá, af öllu sem eg hafði áður
séð.
Svo gekk eg til hennar, klappaði henni á kinn-
ina og gaf henni súkkulaði. Hún varð ennþá feimnari
og brosið varð ennþá yndislegra, en hún sagði ekkert
orð.
„Á eg að segja þér nokkuð?“ sagði eg í gamni.
„Manstu eftir prinsinum í æfintýrinu, sem fór að
leita litlu álfadrotningarinnar í öræfunum? Eg held
að þú sért þessi álfadrotning, barnið mitt; — vildi
bara að eg ætti þigu.
Held nærri því að eg hafi sagt það í alvöru.
Svo þökkuðum við svaladrykkinn og fórum.
Allur þessi dagur var skemtilegur frá upphafi
til enda; hann er og verður mér ógleymanlegur.
Um kvöldið þegar við komum heim, fórum við
inn á veitingahús og ætluðum að hressa okkur eftir
ferðina. — Eg drakk nokkuð mikið í þá daga. —
Eg hafði borið glasið upp að munninnm þegar mér
datt nokkuð í hug. Mér er varla ljóst hversvegna eg