Jólastjarnan - 01.12.1922, Qupperneq 16

14
snjeri móðirin sjer að honum og sagði með titrandi
röddu: „Nú opnast augu mín fyrir þj er, eins og >ú
ætíð ert, og sjálfri mjer, eins og jeg hefi ætíð ver-
ið. Nú sje jeg, að þú hefir geymt móðurhjartað
í föðurbrjóstinu. pú hefir opnað mjer leið að hjarta
bamsins okkar beggja, barnsins, sem á þessu kvöldi
er eins og nýupprunnin ástarstjarna yfir heimili
okkar, sem við bæði getum horft á og dáðst að í
sameiginlegri ást“.
Og hún rjetti honum hönd sína, eins og til að
biðja hann fyrirgefningar á umliðinni samveru og
játa honum ást sína að nýju. Og hann tók hönd
hennar og hjelt henni í hendi sjer, horfði í augu
hennar og sagði hrærður í hjarta: „Nú vona jeg,
að alt lagist“.
En drengurinn stóð á miðju gólfi og horfði á þetta
og sagði með einkennilegri röddu:
„Jeg ætla altaf að vera góður við ykkur bæði, og
nú ætla jeg að vera hlýðinn og fara að sofa og
láta mig dreyma um góða drenginn, sem dó; nú
kemur hann til mín í nótt og lætur mig dreyma
um englana og móður sína og ykkur bæði. Nú kem-
ur góði drengurinn til mín í nótt. Góða nótt, pabbi
minn. Góða nótt, mamma mín. Góða nótt“.
Kvöldroðinn hvarf og himininn blánaði. Tunglið
kom upp og skein yfir sveitina, en uppi yfir bæn-
um birtist tindrandi stjama, sem roðnaði og blán-
aði á víxl.
— Bamssálin, barnssálin, — hvíslaði miðnætur-
laufsvalinn, sem fór um þekjur bæjarins í tungls-
Ijósinu.