Jólastjarnan - 01.12.1922, Qupperneq 28

26
skipun, og- röskasti reiðmaðurinn var sendur af
stað til hallarinnar að opna hina þungu hurð. —
Allir leitarmennimir voru þegar komnir heim í
litla húsið, þegar Kola-Lorenz kom akandi í skraut-
legum vagni með tveimur hnarreistum gæðingum
fyrir, og nú ljómaði dagur.
„Lorenz, jeg hefi farið illa að ráði mínu gagn-
vart þjer. Jeg hefi þegar sjeð konuna og barnið,
sem þú ætlaðir að færa jólatrjeð. Fyrirgefðu mjer,
Lorenz, fyrirgefið mjer öll; jeg vil gjöra mitt
besta, ef alt gæti orðið gott aftur“. Ráðsmannsstað-
an á einu af stórbýlum hans, mundi það ekki vera
geðfeld staða?
Lorenz var hljóður og hristi höfuðið. Nei, það
var alt of mikið. „Of mikið“, endurtók þá hallar-
fólkið einum munni og hló góðlátlega. „það ætti
ekki maður með þínu skapi að segja. Margur mundi
með feginshendi taka á móti tækifærinu til að geta
sjeð fyrir sjer og sínum, lausir við örbyrgð og
áhyggjur“.
„Jeg vil ekki yfirgefa þetta hús“, sagði Lorenz
dræmt. „En ef jeg fengi að hafa kolabrensluna
með höndum aftur, þá væri mjer það kært“.
„Kolabrensluna“, sagði von Gullheim og hló.
„Kolabrenslan gjörir þjer aðeins ilt eitt og skóg-
inum ekkert gott; en skógarvarðarstaðan er nú
laus, og frá deginum í dag eru þjer heimilaðar
þrjátíu ekrur skóglendis með jólatrjám handa af-
komendum þínum. — Jæja þá, Lorenz Hackbretter.
Erum við ekki sáttir aftur?“
„Jeg ber enga reiði“, sagði Lorenz. „Jeg vil að-
eins biðja herrann, að hann gjöri það hjer kunn-