Jólastjarnan - 01.12.1922, Page 30

RÓSIN
(Frásögnin um rósirnar í þyrnikórónu
frelsarans).
EFTIR
LAURITZ PETERSEN
e
morgni jarðlífsins óx dálítil rós, með hvít-
um blómum, utan við aldingarðinn Eden.
Hán gat ekki skilið, hvers vegna hún hafði vax-
ið þama.Og þegar fuglarnir, um hádegisbilið, leit-
uðu sjer hvíldar í forsælu girðingarinnar, spurði
rósin þá, hvort þeir gætu sagt sjer það. En þeir
vissu það ekki heldur. þeir sögðu litlu rósinni, að
stundum, þegar kvöldhúmið færðist yfir, þá gengi
skaparinn gegn um hina friðsælu laufganga Paradís-
ar, og hann mundi vita, hvers vegna alt væri eins
og það var. Hún spurði stjörnuskin næturinnar,
sem ljek feluleik í laufinu. En stjömumar vissu
það ekki. þær hjeldu aðeins, að svarið væri hulið
einhversstaðar langt, langt úti í straumi líðandi
tíma, eða máske í óþektu skauti eilífðarinnar.
Litla rósin varð að sætta sig við þetta. En altaf
fanst henni þó, sem hún ætti heima þama inni, og
oft þrýsti hún sjer löngunarfull upp að laufþykni
girðingarinnar.
Og það skeði árla morguns, að golan sveigði
trjágreinamar í girðingunni til hliðar, svo að rós-
in sá inn fyrir — inn yfir dúnmjúka grasfletina,