Jólastjarnan - 01.12.1922, Page 34

32
in, sem einu sinni hafði dreymt, að hún væri kom-
in inn í garð sakleysisins, hún var nú orðin inn-
sigli bölvunar á dauðadæmdri jörð. pessvegna gat
hún ekki dáið.
Einn dag komu þeir og hjuggu hríslumar af,
fljettuðu þær saman í þyrnikórónu og þrengdu henni
niður á enni dauðadæmds óbótamanns, — óbóta-
manns, sem bar þyngri syndabyrði en nokkur ann-
ar, því á herðum hans hvíldi dauðadómur jarð-
arinnar.
þyrnigreinin, sem var fljettuð um höfuð hans,
sá nú yfir óteljandi manngrúa, ráfandi í myrkri og
blindaðan af hatri. Hún leit yfir mannkynið, sem
einu sinni hafði átt heima í lundum Paradísar, en
nú hafði krossfest sjálfan konunginn. Og hún heyrði
sjálfa náttúruna, í kvöl og þrósku, rísa öndverða
gegn honum, sem nú átti að deyja. það ýlfraði í
klettaskorunum og eldtungur þutu gegn um næt-
urmyrkrið. það var sama voðalega óveðrið og
myrkrið, eins og þegar syndin kom í heiminn.
þá fann rósin, að hún var nátengd öllu þessu,
sem hún s.á og heyrði. Að hennar eigin lífssaga
var saga jarðarinnar. Blóðþyrstir og hatursfullir
þymamir þrýstu sjer dýpra og dýpra inn í enni
frelsarans.
Og enn á ný varð rósin blóði drifin, eins og í
fyrsta sinn, þegar hún óx með fallegum hvítum
blómum undir girðingu aldingarðsins. En þar sem
blóðdroparnir fjellu nú á hana, skaut hún nýjum
frjóöngum. þar sem hið heita, purpurarauða blóð
vætti hríslumar, lifnaði hún á ný. Og meðan frels-