Jólastjarnan - 01.12.1922, Page 35

33
arinn barðist sinni síðustu baráttu, spruttu blóm-
in aftur, — falleg, hvít blóm.
pá kom friður yfir jörðina. Öldur sjávarins lægði
og storminn lygndi. — pað birti af degi. Dagur
friðarins rann upp yfir endurleystri jörðinni.
Og konungur lífsins lyfti upp höfði sínu — sigr-
andi á dauðastundinni. pá var innsigli bölvunarinn-
ar á enni hans alsett hvítum rósum — hreinum,
saklausum rósum — hvítari en snjór.
Hann gekk inn í Paradís, og hann tók þymi-
kórónuna með sjer. — pá var þó rósin gróðursett
á ný. Loks fjekk hún að vera þarna inni, í hinu
eilífa ljósi, þar sem úlfurinn ljek sjer við lamb-
ið, þar sem hin dularfulla gáta lífsins er leyst, og
skapari heimsins gekk um, þegar degi tók að halla.
Og hvíta rósin varð fegursta blómið í aldin-
garði Guðs.
Lauslega þýtt af Ó. J.
3