Dagblaðið Vísir - DV - 17.05.2019, Síða 44

44 FÓKUS - VIÐTAL 17. maí 2019
E
ftir hefðbundinn vinnudag
mánudaginn 8. október á
síðasta ári sat Heiðrún Jó-
hannsdóttir, 43 ára, ásamt
dóttur sinni og eiginmanninum,
Skarphéðni Leifssyni, við eld-
húsborðið þar sem þau spjöll-
uðu saman um daginn og veg-
inn. Dóttir Heiðrúnar hafði komið
við í heimsókn til foreldra sinna
og eftir stuttu spjall fór hún inn í
gamla herbergið sitt að sækja hluti
til þess að taka með sér heim, en
hún var þá tiltölulega nýflutt að
heiman.
Heiðrún sat við eldhúsborðið
en eiginmaður hennar stóð upp
til þess að ganga frá kaffibollun-
um. Heiðrún hafði ákveðið að
fara á hlaupaæfingu og sá að hún
þyrfti að fara að gera sig klára fyr-
ir og gerði sig því líklega til þess að
standa upp.
„Þá fékk ég svona eins og skot,
höfuðverkjarskot framan í ennið
og mér fannst eins og það væri að
líða yfir mig. Fannst ég vera eitt-
hvað voðalega skrítin. Ég lagðist
augnablik fram á borðið og hélt
að þetta myndi líða hjá en þegar
ég ætlaði svo að reisa mig upp var
ég orðin enn þá verri, með höfuð-
verk og svima. Ég fann þá að ég
var líka orðin dofin í vinstri hand-
legg og hann lak niður. Ég reisti
mig upp og sagði við manninn
minn: „Skarphéðinn, ég er eitt-
hvað skrítin.“ Um leið og ég sagði
þetta þá heyrði ég að ég sagði þetta
mjög skringilega, svona drafandi.
Þá var ég líka orðin dofin í and-
litinu vinstra megin. Maðurinn
minn kom til mín og studdi við
mig. Hann kallaði á dóttur mína:
„ Hringdu á sjúkrabíl. Núna!“
Hann áttaði sig strax á því hvað
gæti verið í gangi, en var þó mjög
rólegur meðan á þessu stóð,“ segir
Heiðrún í viðtali við DV.
Hefur ávallt verið við góða
heilsu
Heiðrún er uppalin í Svarfaðar-
dal en hefur verið búsett á Akur-
eyri í rúm tuttugu ár. Þar stundaði
hún leikskólakennaranám ásamt
meistaranámi við Háskólann á
Akureyri og hefur síðan þá starf-
að sem leikskólakennari. Heiðrún
hefur ávallt verið mjög hraust og
dugleg að hreyfa sig. Hún á þrjú
börn með eiginmanni sínum, tvo
stráka, 11 og 14 ára, og tvítuga
stelpu.
Síðasta vetur fékk Heiðrún
skyndilega blóðtappa í heila sem
hafði engin boð gert á undan sér.
Heilsa hennar var góð og hún æfði
hlaup af kappi.
„Meðan á þessu öllu stóð þá
endurtók ég mig aftur og aftur og
sagðist vera eitthvað skrítin. Til-
finningarnar fóru á flug og ég réð
ekkert við tárin og ekkann. Yngri
sonur okkar sat hinum megin
við borðið, horfði á mig og hélt í
hendina á mér. Hann var pollró-
legur meðan á þessu stóð, en ég
veit að hann skældi með systur
sinni eftir að ég fór á sjúkrahús-
ið. Dóttir okkar hringdi á sjúkrabíl
og ég heyrði að hún var að reyna
að gefa þeim sem bestar upplýs-
ingar og bað þá um að flýta sér.
Ég fann að dofinn var komin nið-
ur í fætur en mér fannst ég samt
vera að lagast og róast. Ég sagði
manninum mínum að ég héldi
að ég væri að verða betri en hann
sagði mjög ákveðinn við mig að
ég færi nú samt upp á sjúkrahús.
Á því augnabliki kom sjúkrabíll-
inn og þau fóru beint í að mæla
blóðþrýstinginn sem var mjög hár.
Fljótlega áttuðu þau sig á hvað var
í gangi og hjálpuðu mér niður stig-
ann heima hjá okkur og á börurn-
ar. Ég var enn dofin vinstra megin
og var hrikalega kalt.“
Réð ekki við tilfinningarnar
Þegar á sjúkrahúsið var komið
beið herdeild af læknum og hjúkr-
unarfræðingum eftir Heiðrúnu og
segir hún hvern og einn hafa vit-
að nákvæmlega hvert sitt hlutverk
var.
„Allir unnu nákvæmt og öruggt.
Ég var aldrei óörugg á bráða-
deildinni eða í sjúkrabílnum. Það
voru allir mjög öruggir, rólegir og
faglegir í sínum vinnubrögðum og
greindu mér frá því hvað þau væru
að hugsa og hvað þyrfti að skoða.
Fljótlega var ég send í segulómun
og þar var mér alveg svakalega
kalt, ég skalf öll og enn láku tár þar
sem ég var í einhverjum tilfinn-
ingalegum rússíbana og réð ekki
við neitt. Í segulómuninni kom í
ljós að það var blóðtappi í heil-
anum á mér en sem betur fer var
enginn blæðing út frá honum. Ég
var því send á gjörgæslu og fékk
segavarnandi lyf í æð sem áttu að
leysa tappann upp. Um nóttina
var lítið sofið þar sem ég var með
alls konar slöngur tengdar við mig.
Ég var rúmliggjandi, stíf í kjálkan-
um fram á kvöld og brosti bara út
í annað. Ég viðurkenni alveg að á
tímapunkti var ég mjög hrædd og
ég var bangin að fara inn í nóttina,
ég varð mjög fegin þegar ég sá nýj-
an dag byrja.“
Heiðrún fékk síðar þær upplýs-
ingar að vegna þess hve snemma
hún komst undir læknishendur
og lyfjagjöf þá hafi hún ekki verið
í lífshættu.
„Pabbi minn lést árið 2015 í
stofunni við hliðina á þeirri sem
ég lá í og ég sagði við hann út í loft-
ið að þetta væri ekki minn tími. Ég
held að hann hafi hlustað á mig.“
Orsökin var gat á milli gátta í
hjartanu
Daginn eftir fékk Heiðrún stað-
festingu á því að um blóðtappa
EIGUM MARGA
LITI Á LAGER
Nánari upplýsingar á
mt.is og í s: 580 4500
HANNAÐ FYRIR
ÍSLENSKT VEÐURFAR
ÁLKLÆÐNINGAR
& UNDIRKERFI
„Ég varð mjög fegin þegar
ég sá nýjan dag byrja“
Heiðrún fékk blóðtappa í heila – Skjót viðbrögð Skarphéðins björguðu henni
Hringdu á
sjúkrabíl. Núna!
Aníta Estíva Harðardóttir
anita@dv.is
„Ég var rúmliggjandi,
stíf í kjálkanum fram
á kvöld og brosti
bara út í annað.“ /
Mynd: Aðsend