Dagblaðið Vísir - DV - 21.08.2019, Qupperneq 88

FÓKUS 21. ágúst 201988
E
ins og mörgum kvikmynda-
áhugamönnum er kunn-
ugt, þá stendur til hjá hin-
um virta leikstjóra Quentin
Tarantino að skella í lás að
loknu tíunda framlagi sínu til
kvikmyndagerðar. Aðdáendur
mannsins eru þegar farnir að ræða
sín á milli hvernig svanasöng-
ur hans muni verða og hvers lags
efni verði fyrir valinu. Það hefur
ítrekað sýnt sig að þessi tiltekni
leikstjóri dáist sérstaklega að fjór-
um hlutum; spagettívestrum,
löngum samræðum, hasarmynd-
um af gamla skólanum og síðast
en ekki síst berfættu kvenfólki og
þá einkum og sér í lagi tám þess.
Ekki væri þá handan marka
raunveruleikans að reikna með
því að tíunda og síðasta kvik-
mynd Tarantino bæri mikil merki
um nefnd áhugamál hans, jafn-
vel væri ekki svo galið að ímynda
sér að svanasöngurinn saman-
stæði af tveggja tíma myndefni
af tám, klæddum litlum kúreka-
höttum, samhliða innihaldsrík-
um samræðum utan ramma.
Ólíklegri hlutir hafa nú gerst og
má svo sannarlega segja að ýmis-
legt styddi við þær vangaveltur.
Á dögunum var frumsýnd
nýjasta og jafnframt níunda kvik-
mynd Tarantino, sem ber heitið
Once Upon a Time in Hollywood,
og eru glöggir áhorfendur
fljótir að taka eftir því að ber-
ir fætur stúlkna gegna lykilhlut-
verki í þeirri kvikmynd. Það er
þó langt því frá að vera nýtt fyrir-
bæri að kvikmyndagerðarfólk nýti
sér form miðilsins til að koma
persónulegum einkennum eða
blætismerkjum til skila.
Þetta breytir því ekki að Fók-
us sér þetta sem tilefni til að
grandskoða feril kvikmynda-
gerðarmannsins sem hefur sinnt
leikstjórn eins og hálfgerð rokk-
stjarna, einnig til þess að sjá hvort
og hversu fjölbreytt nálgun á
umræddu tásublæti sé í boði.
n „Undarlegustu tíu mínútur ævi minnar“ n „Ég var ekki búin undir þetta“ n Kvöldstund með leikstjóranum vekur athygli
Tómas Valgeirsson
tomas@dv.is
Uma gefur tóninn – Pulp Fiction (1994)
Fram að Pulp Fiction höfðu aðallega karlmenn verið í forgrunni í
Tarantino-myndum, en um leið og leikkonan Uma Thurman, skáld-
gyðja mannsins að eigin sögð, stígur á svið stenst leikstjórinn ekki þá
freistingu að mynda hana neðan frá. Ekki nóg með það, heldur tekur frú
Thurman klassísku danssporin skó- og sokkalaus. Náttúrulega.
Tær og tekíla – From Dusk till Dawn (1996)
Í vampírumyndinni From Dusk till Dawn – sem Tarantino skrifaði en
leikstýrði ekki – fer kvikmyndagerðarmaðurinn með eitt af aðalhlut-
verkum myndarinnar. Þar er hann annar helmingur hinna alræmdu
Gekko-bræðra, á móti sjálfum George Clooney á upphafsárum ferils
hans. Þegar drengirnir koma við á vafasömum skemmtistað tekur við
glæsilegur dans frá leikkonunni Sölmu Hayek. Það væri ekki í frásögur
færandi nema fyrir þá sök hún eignar sér sviðið með gríðarstóran snák
í miðri sýningu og tekur upp á því að stinga öðrum fætinum upp í
kjaftinn á Tarantino. Hún hellir sínu fínasta tekíla niður fótlegginn og
fær þá leikstjórinn tvöfalda ánægju. Það er þekkt saga að tjaldabaki að
þegar Tarantino var spurður hvers vegna hann hefði fengið þennan
einkadans frá Hayek en enginn annar. Hann svaraði: „Vegna þess að ég
er handritshöfundurinn!“
Fætur Fonda – Jackie Brown (1997)
Í þessari ágætu mynd er það undantekning ef leikkonan Bridget
Fonda sést öðruvísi en berfætt, en henni til afsökunar má taka fram
að hún drepur sjaldan niður fæti utan dyra.
Þrettán tíma störukeppni –
Kill Bill (2003–2004)
Ófáir muna eflaust eftir hinni
alræmdu senu þar sem Uma
Thurman situr klukkustundum
saman og vonar að doðinn í fótun-
um hverfi. Hún starir ákveðin á tær
sínar (og þær eru kvikmyndaðar í
gríðarlegri nærmynd, vitaskuld)
og endurtekur frasann: „Wiggle
your big toe“.
Tarantino og tásublætið