Skessuhorn - 20.12.2005, Blaðsíða 56

56
ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 2005
aikUSlinu^

Upp á lífog dmiða
-Jólasaga eftir Eivind Kolstad
Liðið var fast að jólum og það
leit út fyrir að við ætluðum að fá
goð og gamaldags jól að þessu sinni
því að allt var hulið snjó og fjallið
fyrir ofan bæinn var ævintýralega
hvítt. Alllangt utan við sjálfa
byggðina lá kofmn hans Syverts
gamla. Þarna bjó hann aleinn og
var ófáanlegur til að flytja inn í
byggðina. Hann elskaði fjalhð og
skóginn.
Og einmitt nú stóð hann fyrir
utan kofadyrnar sínar og var að
kveðja Hans og Aslaugu sem höfðu
komið alla þessa leið til að færa
honum ýmislegt gott frá pabba og
mömmu. Þetta var orðinn fastur
^iour að börnin frá Þórsnesi kæmu
til hans á Þorláksmessu með poka
fullan af alls konar góðgæti en Sy-
vert hafði unnið mörg ár á Þórsnesi
áður fyrr.
Það var hætt að snjóa og himinn-
inn var orðinn heiðskír með gullna
bliku í vestri þar sem vetrarsólin
hafði áður logað. Hans var tólf ára
gamall en Aslaug systir hans var lít-
ið eitt eldri. Það var um það bil
tveggja klukkustunda leið til
byggða svo að það veitti ekki af að
komast af stað. Syvert stóð fyrir
utan kofann, veifaði til þeirra og
fcDskaði þeim gleðilegra jóla, þegar
þau hlupu niður sneiðingana. Þau
urðu að hraða sér svo að þau lentu
ekki í þreifandi myrkri. Þau voru
veginum mjög kunnug og í svona
skíðafæri skyldu þau komast úr
sporunum.
Aslaug var hugrökk stúlka og þau
skiptust á að fara á undan og leggja
brautina. I fyrstu gekk allt vel, það
var unun að því að renna sér á ská
niður brekkurnar.
fl -Við vorum of lengi hjá Syvert,
sagði Aslaug. - Fyrir vikið komum
við of seint heim og pabbi og
mamma verða hrædd um okkur.
Við verðum að hraða okkur.
- Bara að setja dampinn á, sagði
Hans, ég reyni að hanga í þér - og
svo renndu þau sér áffam. Þeim
þótti sem þegar væri kominn jóla-
svipur á allt þegar þau brunuðu
gegnum auðar geilarnar í smáskóg-
inum. Snjórinn var nægilega mikill
og þau voru farin að hlakka svo af-
^þaplega mikið til jólanna því að
ekkert kvöld ársins gat jafnast á við
aðfangadagskvöldið á Þórsnesi. Þá
kom öll fjölskyldan saman og jóla-
sveinninn kom með troðfullan
poka af jólagjöfum. Ja, þvílík til-
hlökkun.
in beint heim. Bærinn þeirra var
fallegur fjallabær sem stóð hátt en
mestöll byggðin lá nokkru neðar.
Þessi skógur og þessi fjallabyggð
voru langt inni í hjarta Noregs svo
að þarna var víða einmanalegt og
hrikalegt.
- Jæja, þá höldum við áfram,
sagði Hans. - Nú verð ég á undan,
þú hangir í mér, Aslaug. Þau þutu
niður Litlafjallið svo að snjórinn
þyrlaðist upp allt í kringum þau.
Þegar þau komu niður á slétt-
lendið nam Aslaug skyndilega stað-
ar og Hans sömuleiðis.
- Ertu uppgefirm? spurði Hans í
gamni.
- Þei, þei, sagði Aslaug og rödd
hennar skalf. - Heyrir þú ekkert?
Hans hlustaði. Svo varð hann
Uppi við brúnina á Litlafjalli þar
sem þau höfðu verið fyrir skömmu,
sást grár skuggi sem þokaðist á-
fram. Það rann kalt vatn milli
skinns og hörunds á þeim systkin-
um.
- Haltu áffarn, haltu áffam eins
og þú kemst, sagði Aslaug. Við eig-
um upp bratta brekku að fara áður
en við komumst til Hlíðarfjalls og
þar sem skógurinn tekur við, liggur
gamall skóghöggvarakofi. Þangað
förum við.
Guð minn góður, en hvað þau
voru hrædd! Ef þau skyldu nú ekki
geta forðað sér? Þau bitu saman
tönnunum og héldu áffam í átt til
kofans. En hann lá víst allt of langt
undan.
Ulfurinn, hinn soltni og hættu-
slá í brjóstum þeirra. Annar úlfur
kom að þeim með gapandi kjaft.
Þau börðu þangað til þau voru
orðin þreytt í handleggjunum.
Hvað átm þau að gera þegar þreyt-
an hafði yfirbugað þau? Ef þau
hreyfðu sig ffá klettinum myndu
úlfarnir nota tækifærið og ráðast á
þau.
Ulfunum fannst nú nóg komið af
þessu þófi. Annar þeirra læddist nú
alveg að þeim og þeim sortnaði
fyrir augum og lá við að gefast upp.
- Hans, kallaði Aslaug. - Gáðu að
þér, Hans! Hún lyfti öðrum stafn-
um með hvössum broddi og gerði
áhlaup: Stafbroddurinn lenti í
kjafti dýrsins. Hann rak upp ýlfur
og hörfaði affur á bak. Og Hans
gerði einnig svipað áhlaup og barði
W'
En það var ekki tími til þess nú
að tala mikið. Þeim var líka eitt-
hvað einkennilega órótt innan-
brjósts. Þau höfðu aldrei verið
svona seint á ferð áður. Trén sem
þau fóru fram hjá stóðu svo ein-
kennilega þögul og þungbúin. En
brátt komust þau fram úr skógin-
um og þá tóku stjörnurnar að lýsa á
himninum og skína niður á jörðina.
Hans var orðinn móður og dró nú
djúpt andann. Hann vildi ógjarnar
verða á eftir Aslaugu.
Nú voru þau að komast upp úr
skóginum og þegar þau stóðu á
tindi Litlafjalls, hvíldu þau sig and-
I '3*írtak. Hér var snjórinn harður.
Enn var nokkur spölur efdr þar til
þau komust í skóginn og þá lá leið-
náfölur. - Úlfavæl, sagði hann og
skalf í hnjáliðunum.
A veturna þegar það var kalt bar
oft við að úlfar kæmu niður í sveit-
ina. Menn höfðu margsinnis orðið
þeirra varir uppi í fjallinu og inni á
heiðunum.
- Hvað eigum við að gera?
spurði Aslaug og í augum Hans var
sama spurningin. Hann sá í hinni
fölu skímu að systir hans var ná-
bleik og æst. Hvað átti að gera?
- Við flýtum okkur niður Hlíðar-
fjallið, sagði Hans. - Þaðan er stutt
heim til okkar. Ef við komumst í
Hlíðarjallið áður en úlfurinn tekur
eftir okkur, held ég að okkur sé
borgið.
Þau brunuðu af stað og vonuðu
að þetta væri aðeins einn einstakur
úlfur, því að þeir eru hugaðasdr og
grimmastir, þegar þeir eru margir
saman. Þau hröðuðu sér allt hvað
af tók en þeim sótdst ferðin dálítið
seint því að nú var á brekku að
sækja.
Hvorugt mælti orð af munni.
Þau renndu sér með samanbitnar
tennur, allt hvað þau gátu.
- Heyrðurðu? sagði Hans og
nam staðar. Það var eins og grátur-
inn væri að koma upp í hálsinn á
honum. - Heyrðirðu? Það er að
færast nær... , j
- Sjáðu, hvíslaði Aslaug og benti.
legi gráfótur, hafði þegar orðið
þeirra var, því að nú heyrðist enn
ýlfur sem gaf til kynna að hann
hefði orðið var við bráðina. Það fór
hrollur um þau því að enn lengra í
burtu heyrðu þau einnig ýlfur.
Það leið ekki á löngu þar til úlf-
urinn sem þau hpfðu séð uppi á
fjallsbrúninni, var kominn í nánd
við þau.
- Við náum ekki skóghöggvara-
kofanum í tæka tíð, sagði Aslaug -
Við skulum flýta okkur upp að
klettunum og reyna að verjast þar,
ef hann ræðst á okkur.
Þau hröðuðu sér nú allt hvað af
tók upp að klettastalli þar skammt
ffá en eftir litla stund kom úlfurinn
þangað einnig. I fyrstu var hann
bara einn en þau heyrðu ýlfrið í
öðrum skammt í burtu.
- Berðu og öskraðu, sagði Hans.
Og þarna stóðu þau bæði með
skíðin og skíðastafina á lofti og
voru tilbúin að hefja baráttuna upp
á líf og dauða. Úlfurinn færði sig
nær og nær.
Þau kölluðu bæði af öllum kröft-
um. Kannski myndi einhver heyra
til þeirra? Nei, þess var varla von
hér inni á heiði. Úlfurinn kom
alltaf nær og nær og ljósrauð tung-
an lafði út úr gapandi kjaftinum.
Bæði börnin börðu til hans af alefli
er hann kom í nánd við þau og
hann hopaði undan í,hvert skipti.
En nú var eins og hjartað hætti að
af öllum kröftum sva að úlfarnir
hörfuðu báðir til baka. En þau
systkinin tókú sér síðan stöðu á ný
við klettavegginfr. *
- Sjáðu, hérna er stór steinn,
sagði Hans. Úlfurinn sem hafði
særzt varð nú enn grimmari og
æstari en áður en þegar hann var í
fimm metra færi kastaði Hans
steininum af öllum mætti í höfuð
úlfsins. Hann féll til jarðar á einu
andartaki og stóð ekki upp aftur. I
sama bili kastaði hinn úlfurinn sér
yfir dauða félaga sinn en Hans og
Aslaug nomðu tækifærið og laum-
uðust burt, yfirkomin af þreytu og
æsingi. Óttinn gaf þeim nýja krafta
og þau stefndu í átt til Hlíðarfjalls-
Bara að þau gætu nú náð kofan-
um. Úlfurinn sem ekki var særður
myndi um stund ekki hafa huga á
öðru en hinum særða félaga sín-
um... ef ekki bættust nýir við...
Þau hlupu sem mest þau máttu.
Það var nálega orðið aldimmt. Þau
urðu að komast áffarn. Nú heyrðist
aftur í úflinum - og öðrum úlfi.
- Hans, reyndu að flýta þér, sagði
Aslaug og rödd hennar fól í sér svo
mikla von að Hans lá víð að brosa.
- Þú ert hugrakkarí en nokkur
piltur, Aslaug. - Eg er hreykinn af
þér, sagði Hans.
- Bíddu nú með þett hól þangað
til seinna, sagði Aslaug. Enn
nokkum spöl og þá blasti Hlíðar-
fjaUið við þar sem brattar fjallahlíð-
arnar liggja niður að veginum.
- Heldur þú að við náum yfir
þessa hæð? Þau þorðu naumast að
líta aftur fyrir sig en brátt urðu þau
þess vör af ýlfri dýrsins að það ætl-
aði sér að hefja eftirför.
- Hér, kallaði Hans næstum því
ær af gleði. Aðeins nokkra metra í
viðbót þá var það versta búið. Þeim
þótti sem fætumir vildu ekki bera
þau lengra en nú var um lífið að
tefla.
- Einn, tveir, þrír - nú stungu
þau sér fram af bröttustu
brekkunni sem þau höfðu nokkra
sinni farið. Ef þau stæðu í henni
myndi allt fara vel. Það söng og
hvein fyrir eyram þeirra og þó að
skíðin sykkju í nýsnævið var hrað-
inn ofboðslegur. Þvílíkur ofsa-
hraði! Ef þau stæðust þessa þraut
þá var þeim borgið, en ef...
- Hertu þig, sagði Hans. Enn
einn kílómetra og þá eram við
komin til Kari gömlu í kofanum.
Þau heyrðu ekki lengur vælið í
úlfunum en þrátt fyrir það gengu
þau af svo mikilli ákefð að það kom
blóðbragð í munninn á þeim. Og
þegar þau sáu ljósglætuna í kofan-
um hjá Kari gömlu urðu þau svo
glöð að því verður ekki með orðum
lýst. Þau hentust áfram síðasta
spölinn að kofanum og þegar þau
náðu þangað börðu þau svo harka-
lega á kofadyrnar að gamla konan
sem þarna bjó var nærri dáin af
hræðslu.
Þegar Kari gamla lauk upp kof-
anum varð hún bæði undrandi og
hrædd.
- Er það sem mér sýnist. Era
þetta ekki bömin frá Þórsnesi? En
þegar hún sá hve föl þau vora
hleypti hún þeim samstundis inn.
- Úlfar, hvíslaði Aslaug, og hné
svo niður á stól. Hans svimaði lítið
eitt en náði sér fljótt.
- Við skulum taka þessu öllu með
ró, sagði Kari gamla, svo jafnið þið
ykkur fljótlega þegar þið hafið hvílt
ykkur vel. Ef hann er bara einn
þorir hann ekki að koma heim að
kofanum.
Þegar Lars, sonur gömlu kon-
unnar, kom heim um kvöldið og
fékk að heyra söguna, fylgdi hann
þeim Hans og Aslaugu heim til
þeirra. Foreldramir urðu auðvitað
himinlifandi glaðir er börnin komu
heil á húfi. Því að nú var mjög lið-
ið á kvöld. Og þegar þau höfðu
heyrt alla sögu þeirra, urðu þau
mjög undrandi.
- Þið erað börn af réttu tagi,
sagði faðir þeirra. Lars hvarf þegj-
andi heim á leið. Hann skyldi sann-
arlega senda úlfunum skeyti seinna.
Bíðið þið bara!
- En jólakvöldið, sem beið þeirra
næsta dag átti sér engan líka,
hvorki fyrr né síðar. Hið hættulega
ævintýri sem þau höfðu lent í var
með öllu gleymt og horfið þegar
þau gengu kringum jólatréð og
sungu jólasálmana. Og ekki
minnkaði gleðin þegar jólasveinn-
inn kom og hvolfdi úr pokanum
sínum á gólfið.
Þýtt ilr norsku H.J.M.