Skessuhorn - 20.12.2005, Blaðsíða 63

■■■f.viiin...
ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 2005
63
Bráðum koma blessuð jólin...
Oskum viðskiptavinum okkar gleðilegrajóla
og farsœldar á nýju ári.
Þökkum viðskiptin.
MODEL
AKRANESI
Stillholt 16-18 sími: 43! 3333/tiilvupóstur: moiiel. ak(asimnet. is
Honum var þó gefinn kostur á að eignast
hestinn en verðið var honum langtum of-
viða enda var hann alla tíð fátækur maður af
þeim verðmætum sem mölur og ryð fá
grandað. Vinur hans einn sem var betur
efhum búinn frétti hvernig ástatt var og
kom þá til hans með peningana og sagði
honum að kaupa hestinn og borga sér þeg-
ar hann gæti. Eyjólfur dró ekki dul á að
þetta mat hann mikils og taldi að þessi hest-
ur hefði verið sendur sér af Guði. Eftir að
Rauður var orðinn hans eign orti hann:
Raubs skal snilli fylling fá
framar gyllivonum,
svo hann tylli öruggt á
ystu hyllingonum
Þó ekki sé full vissa fyrir því eru mestar
líkur á að næsta vísa sé um sama hest:
Rauöur nauman finnur frib
fús í glauminn settur.
Hcekki flaumur, hoppar vib
hestur taumaléttur.
Ekki veit ég hvaða hryssu Eyjólfur sakn-
aði þegar hann orti eftirfarandi en ein-
hverra hluta vegna hefur hún orðið honum
hugstæð:
Mitt er farib merarskass
í myrkrib stari ég blindur,
illa marinn á mér rass,
úr mér farinn vindur
Georg Jón Jónsson á Kjörseyri tamdi
brúnan fola fyrir afa sinn sem varð gæðings-
hestur en fullmikið viljugur fyrir almenning
og kannske menn sem farnir voru verulega
að eldast. Þegar þannig var í pottinn búið
vildi Eyjólfur bara eiga hestinn hjá dóttur-
syni sínum og þar var hann alla tíð. Á fjórð-
ungsmóti á Kaldármelum reið Georg þess-
um hesti í hópreiðinni þá 18 vetra gömlum
og þótti Brún bæði þröngt um sig og hægt
farið og lét skoðanir sínar óspart í ljós. Þá
mun eftirfarandi vísa hafa orðið tdl:
Láttu hljóbib hófa óba
hœgja núna.
Vcegbu móba gamla góba
garpinum brúna.
Á afleggjarann að Sólheimum var byggð
brú, að mestu úr timbri sem Eyjólfi fannst
tæplega nógu sterkleg:
Stendur meban vatnib vex
vissulega brúin,
en komi flób sem segir sex,
svo er hún alveg búin.
Þeir Eyjólfur og Hallgrímur frá Ljár-
skógum, sem var lengi símstöðvarstjóri í
Búðardal, voru miklir vinir og ortust gjarn-
an á. Einu sinni sem vafalaust oftar sátu þeir
yfir bragðbættu kaffi og fóru með vísur og
ræddu um vísur. Hallgrímur fór með vísu
sem Eyjólfi þótti ekki mikið varið í og sagði
að væri innantómt orðagjálfur. Byrjar þá
Hallgrímur:
Léleg vísa af lœgstu gerb,
lipurt orbagjálfur.
Allavega -
Lengra komst hann ekki því nú greip
Eyjólfur frammí og kláraði vísuna:
- einskisverb
eins og þú ert sjálfur.
Eyjólfur hafði gjarnan þann hátt á að
hringja til Hallgríms vinar síns og bera sig
illa undan skorti á hundaskömmtum og
taldi hund sinn bæði aldraðan mjög og
heilsulausan og yrði sá krankleiki ekki
læknaður nema með réttum inntökum sem
Hallgrímur sá gjarnan um að útvega. Eitt
sinn kvittaði Eyfi fyrir á þennan hátt:
Hundurinn minn hressist enn,
hann er ab verba góbur,
prísar gub og góba menn
og gleypir úrvalsfóbur.
Síðasti fjárhundur Eyjólfs varð á elliárum
fyrir bíl og slasaðist til ólífis en þá dugðu
ekki skammtarnir frá Hallgrími. Þá brá
Eyjólfi svo við að hann táraðist enda fann
hann að hann mundi ekki koma sér aftur
upp hundi og þar með væri ákveðnum þætti
ævinnar lokið:
Ég grœt ei þó fákana felli
og fjarlcegist vinir um stund.
Ég grcet ekki af gikt eba elli,
ég grœt minn síbasta hund.
Trúlega hefur Eyjólfur verið staddur í
póstferð hjá Hallgrími vini sínum þegar
hann heyrði Hallgrím gefa símastúlku í
Reykjavík tiltal vegna slæmrar afgreiðslu:
Eyju banda agar þú
ekki ab vanda hálfur,
orbabrandi beitir nú
betur en fjandinn sjálfur.
Sæmundi Björnssyni í Hrútatungu lýsti
Eyjólfur með þessum orðum:
Clabur eins og sumarsól,
síhækkandi stjarna,
jafnvígur á háb og hól
helvítib ab tarna.
Eyjólfur kom sér jafnan vel við þá lækna
sem störfuðu í Búðardal og laginn að fá hjá
þeim lyf til heilsubótar hundi sínum. Eitt
sinn er Þórhallur læknir stakk að honum
spíraglasi varð eftirfarandi vísa til á heim-
leiðinni:
Fjörs í bálib fór allur,
fægbi stál úr kjafti.
- þína skál ég Þórhallur
þamba af sálarkrafti.
Eyjólfur í Sólheimum andaðist á sjúkra-
húsinu á Akranesi 19. desember 1989 og
hafði þá lifað í eina öld og rúmlega hálfu ári
betur. Þessum þætti um hann er rétt að
ljúka með þessari ágætu vísu sem oft getur
átt við þá sem skrifa vísnaþætti:
Þó harbni átök ellinnar,
andleg reisn sé þrotin,
glitra á barmi glötunar
gömlu vísubrotin.
Með þökkfyrir
lesturinn,
Dagbjartur
Dagbjartsson
Refsstóðum 320
Reykbolt
S 435 1367 og
849 2715
dd@hvippinn.is
Helstu heimildir: Sólheimavefurinn: Minn-
ingar og afmælisgremar. Viðtöl og greinar úr
ýmsum áttum. Ymsar munnlegar heimildir,
mest Georgjón Jónsson.