Morgunblaðið - 08.05.2019, Side 22

Í þessu voru
mannlífi er oft
skammt stórra
högga á milli. Fyrir
tæpum þremur
mánuðum kvöddum við í sauma-
klúbbnum Þóru Óskarsdóttur og
nú er röðin komin að Björgu.
Björgu, okkar elskulegu vinkonu,
sem til margra ára bauð sínum
illvíga sjúkdómi birginn. Hún lét
ekki bugast og með einurð, dugn-
aði og þrjósku, eins og hún sjálf
kaus að nefna sína baráttu, tókst
Björg
Þorsteinsdóttir
✝ Björg Þor-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
21. maí 1940. Hún
lést 22. apríl 2019.
Útför Bjargar fór
fram 2. maí 2019.
henni tímabundið að
knésetja þann bölv-
ald sem herjaði á
líkama hennar. Það
var í gegnum
dimma og djúpa dali
að fara en sífellt
tókst henni með
ótrúlegum krafti og
hjálp góðra manna
að hefja sig upp aft-
ur og aftur. Alltaf
jafn bjartsýn og
sterk, en nú var komið að leiðar-
lokum, þrótturinn búinn.
Við vinkonurnar höfum fylgst
að frá unglingsárum, smelltum
okkur sjö saman í saumaklúbb á
menntaskólaárunum en sumar
okkar komu úr Kvennaskólanum
þar sem hannyrðir voru í háveg-
um hafðar og spruttu mörg lista-
verkin fram af liprum fingrum.
Það var þó ekki aðalatriðið,
heldur þau traustu vináttubönd
sem rembihnútur var settur á.
Skömmu eftir stúdentspróf
tvístraðist hópurinn. Sumar fóru
til náms erlendis, aðrar til náms
innanlands. Ein festi ráð sitt er-
lendis og hefur búið þar síðan.
Önnur lést úr bráðum sjúkdómi
um fimm árum eftir stúdents-
próf. Hinar héldu hópinn og síð-
an barst liðstyrkur, þannig að í
dag eru fjórar eftir af sauma-
klúbbnum.
Allar héldum við áfram námi
eftir stúdentspróf á ýmsum svið-
um og öfluðum starfsréttinda en
Björg var sú eina sem lagði á
listabrautina og gerði listina að
ævistarfi.
Allir sem unna listum og
þekkja til höfunda verkanna sjá
þá ætíð skína í gegnum sína
hugarsmíð. Þannig var það með
Björgu.
Það var unun að fylgjast með
hvernig áherslur og viðfangsefni
breyttust með árunum og eftir
dvöl á ýmsum vinnustofum hér-
lendis og erlendis. Ferskur og
nýr blær blés um verk hennar í
hvert skipti og alltaf kom hún á
óvart með nýjum vinnsluaðferð-
um og miðlum; grafík-, olíu-,
akrýl- og vatnslitamyndum, auk
pappírsmyndverka og ljós-
mynda. Viðfangsefnin tóku sí-
felldum breytingum og báru vott
um hina frjóu snilligáfu sem
Björg var gædd. Fyrir okkur
sem syrgjum í dag lifir minning
Bjargar í fallegu sköpunarverk-
unum hennar sem prýða einka-
heimili, stofnanir og söfn um víða
veröld.
Með söknuði og þakklæti fyrir
staka vináttu til margra ára, með
virðingu og ástúð í huga, kveðj-
um við Björgu. Blessuð sé minn-
ing hennar. Guðnýju, Ragnari
Árna, Davíð og Halldóru sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Áslaug Ottesen,
Elísabet Magnúsdóttir,
Kristín Ragnarsdóttir,
Kristrún Auður Ólafsdóttir.
Kveðja frá félaginu
Íslensk grafík
Við hjá félaginu Íslensk grafík
viljum minnast heiðursfélaga
okkar, Bjargar Þorsteinsdóttur
grafíklistakonu, sem fallin er frá
78 ára að aldri.
Björg var einn af fremstu
grafíklistamönnum þjóðarinnar
og vel þekktur listmálari.
Finna má listaverk hennar í
fjölmörgum opinberum söfnum
og einkasöfnum á Íslandi og er-
lendis. Björg starfaði áralangt
með hléum í stjórn félagsins Ís-
lensk grafík en félagið var stofn-
að 1969 og er því 50 ára á þessu
ári.
Árið 2014 var Björg gerð að
heiðursfélaga Íslenskrar
grafíkur. Björg var heiðruð víða
fyrir verk sín, hún hélt á þriðja
tug einkasýninga og tók þátt í
fjölda samsýninga bæði hér
heima og erlendis.
Það var mikill styrkur fyrir fé-
lagið að hafa listakonu eins og
Björgu í félaginu, hún var ekki
bara góður listamaður heldur var
hún víðsýn og hafði mikla
reynslu og verkkunnáttu sem
skilaði sér vel til ungra grafík-
listamanna sem litu upp til
hennar.
Það var mikið áfall fyrir okkur
félagsmenn og aðra vini þegar
Björg veiktist alvarlega, hún var
samt sem áður virk í allri sinni
listsköpun og sýndi mikla þraut-
seigju, en hún starfaði við list-
sköpun sína óslitið til æviloka.
Það er félaginu þungbært að sjá
á eftir slíkum listmanni sem
Björg var en fallegu verkin henn-
ar og minningin um einstaka per-
sónu og listamann mun lifa áfram
um ókomna tíð, skarð hennar er
vandfyllt.
Við hjá félaginu Íslensk grafík
viljum þakka Björgu fyrir sam-
ferðina og sendum fjölskyldu
hennar innilegar samúðarkveðj-
ur.
Blessuð sé minning hennar.
Fyrir hönd félagsmanna ÍG,
Elísabet Stefánsdóttir,
formaður.
22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. MAÍ 2019
✝ Valdimar Sig-fús Helgason
fæddist í Reykja-
vík 12. mars 1933.
Hann lést á heimili
sínu 14. apríl 2019.
Foreldrar hans
voru Þorsteina
Helgadóttir, f. 7.
ágúst 1910, d. 18.
maí 1991, og Helgi
Ásgeirsson, f. 13.
júní 1908, d. 1980.
Systkini Valdimars eru: 1)
Kristþór Borg, f. 1929, d. 2008,
2) Birgir, f. 1931, d. 2011, 3)
Kristín Sigríður, f. 1936. Sam-
feðra eru Ásthildur og Bryn-
dís.
Valdimar var giftur Englu
Margunni Kristjánsdóttur, f.
13. mars 1936, d. 7. október
2013. Þau eignuðust sex börn
sem eru: 1) Sigrún Valdimars-
dóttir, f. 13.3. 1955 í Reykja-
vík, maki Walter Schmitz, 2)
Kristín Valdimarsdóttir, f.
10.11. 1956, maki Magnús
Magnússon, börn þeirra eru:
vinna fyrir sér og hjálpa til við
heimilishaldið hjá móður sinni,
sem af miklum dugnaði og út-
sjónarsemi ól þau systkinin ein
upp á kreppuárunum í Reykja-
vík. Framan af vann hann
ýmsa verkamannavinnu en um
16 ára var hann kominn á sjó-
inn og var á ýmsum togurum
og síldarbátum.
Fyrsta búskaparár sitt
bjuggu Valdimar og Engla í
Reykjavík, en skortur á hús-
næði í höfuðstaðnum varð til
þess að þau fluttu til Hríseyjar
þar sem auðveldara var að
eignast húsnæði. Í Hrísey vann
Valdimar alla almenna
verkamannavinnu en eignaðist
síðan sinn eigin bát sem hann
gerði út. Hann ætlaði samt allt-
af aftur til Reykjavíkur og
1969 fluttist fjölskyldan aftur
suður. Fyrstu árin bjó fjöl-
skyldan í Eyjabakka en síðar
byggði Valdimar hús í Grjóta-
seli og bjuggu þau Engla þar
allt til æviloka.
Valdimar vann lengst af í
Breiðholtsskóla, hann hætti
þar störfum um sextugt og fór
þá í byggingaframkvæmdir og
rekstur.
Útför Valdimars fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 8.
apríl 2019, klukkan 13.
Halldóra Margrét,
Valdimar Þorbjörn
og Magnús Finnur.
3) Kolbrún Ásdís
Valdimarsdóttir, f.
24.5. 1958. Börn
hennar eru: Valdi-
mar Þór, Kristján
Jökull, Íris Kol-
brún og Anna Sig-
rún Margunnur. 4)
Hörður Valdimars-
son, f. 26.6. 1962.
Börn hans eru: Anna Margrét,
Arnar Þórður og Kristín. 5)
Gunnar Grétar Valdimarsson,
f. 6.3. 1964, maki Ingibjörg
Sigurðardóttir, börn þeirra
eru: Gunnar Grétar, Sigurður
Patrekur, Valdimar Vatnar,
Þorsteinn Hringur og Tinna. 6)
Erna Valdimarsdóttir, f. 21.11.
1965, maki Þórður Geirsson,
börn þeirra eru: Sólveig, Marg-
unnur Oddrún og Geir Krist-
inn. Barnabarnabörnin eru 13.
Valdimar ólst upp í Reykja-
vík hjá móður sinni og systk-
inum. Hann fór snemma að
Elsku pabbi, þá er komið að
kveðjustund. Margs er að minn-
ast á þinni viðburðaríku ævi en þú
hefur verið sem klettur í lífi okk-
ar. Við systkinin eigum eftir að
sakna þess að koma heim í
Grjótasel og ræða við þig um alla
hluti. Lengi vel var engin mikil-
væg ákvörðun tekin án þess að
hafa þig með í ráðum. Þú hafðir
skoðanir á öllu og aldrei skorti þig
umræðuefni. Þú hafðir brennandi
áhuga á þjóðmálum og gangi
heimsmála, það var fátt sem var
ekki hægt að ræða við þig um. Al-
veg fram á síðasta dag hafðir þú
áhuga á því sem hæst bar í um-
ræðunni. Þriðji orkupakkinn og
hlýnun jarðar var það síðasta sem
þú hafðir áhyggjur af. Þú hafðir
óbilandi trú á Íslandi og öllum
þeim möguleikum og gjöfum sem
þetta land veitti börnum sínum.
Ef við bara gætum verið sann-
gjörn og skipt gæðunum bróður-
lega.
Pabbi var mikill jafnaðarmað-
ur og tók virkan þátt í verkalýðs-
baráttunni á sínum yngri árum.
Hann ólst upp hjá móður sinni
sem var ein með fjögur börn á
kreppuárunum og mótaði það
hans sýn á lífið. Steina amma,
móðir hans, var dugleg og úr-
ræðagóð og er öruggt að hann
hefur erft þessa þætti hennar.
Pabbi tók þátt í öllum heimilis-
störfum með mömmu. Hann
stytti gardínur, skreytti ferming-
arkökur, hjálpaði til við sultugerð
og svo svæfði hann yngri börnin
með sögum á kvöldin. Pabbi var
femínisti löngu áður en það orð
var notað á íslensku. Hann sagði
alltaf „allt sem strákar geta geta
stelpur gert betur“.
Pabbi var ekki langskólageng-
inn, þrátt fyrir það gat hann
hjálpað okkur með heimanám
mestalla skólagöngu okkar. Hann
lagði ríka áherslu á að við systk-
inin menntuðum okkur. Tónlist
og menntun áttu hug hans og
mikið var hann ánægður þegar
barnabörnin völdu að læra á
hljóðfæri og þá sérstaklega þegar
hann sjálfur gat æft þau því hann
hafði lært á fiðlu.
Pabbi var mikill útivistar-
maður og margar eru ferðirnar
sem farið var með kaffi og brauð
upp í móa þegar við bjuggum í
Hrísey. Þá eru ótal margar tjald-
ferðir sem við systkinin fórum
með ykkur mömmu en þið vilduð
vera á ferðalagi allt sumarið. Þú
vildir sitja úti í björtu sumarnótt-
inni með veiðistöng eða bara að
njóta náttúrunnar. Þú sagðir allt-
af „maður á ekki að sofa á sumr-
in“.
Þið mamma urðuð svo glöð
þegar þið fenguð lóðina í Grjóta-
seli og byggðuð þar flott einbýli.
Þið voruð mestu jólabörnin í fjöl-
skyldunni; um hver jól var húsið
skreytt hátt og lágt og var það
sérstaklega pabbi sem gerði það
því hann var einstaklega laginn.
Pabbi trúði á að æfingin skap-
aði meistarann og var hann sífellt
að bæta sig í einhverju. Hann fór
eftir fimmtugt að læra á píanó og
æfði sig alla daga að spila. Svo
voru það leikfimisæfingar og
gönguferðir. Þegar þrekið fór að
þverra varð hann bara að vera
duglegri að æfa sig. Flesta daga í
öllum veðrum gekk hann upp að
tjörninni í Seljahverfi og kom
færandi hendi með mat fyrir
fuglana.
Þú varst endalaust bjartsýnn
og hafðir óbilandi trú á lífið. Takk,
elsku pabbi, við eigum eftir að
sakna þín og þökkum fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman.
Sigrún, Kristín, Kolla,
Hörður, Gunnar og Erna.
Elsku langafi.
Nú kveð ég þig með miklum
söknuði, elsku langafi minn, jafn-
framt miklu þakklæti fyrir góðar
minningar sem við áttum saman.
Ég var mikill heimakiðlingur
hjá ykkur ömmu meðan ég bjó á
Íslandi. Enda mjög stutt að fara
til ykkar, einungis nokkur hús á
milli. Alltaf voruð þið tilbúin að
passa mig þegar mamma var í
skólanum og fannst þér mjög
gaman að hafa mig. Ég var auga-
steinninn þinn og spiluðum við
alltaf saman á fiðlu í hverri ferð
sem ég kom til Íslands. Þú varst
alltaf svo stoltur af mér hvað ég
var kominn langt í fiðlunáminu
mínu. Þú kenndir mér Maístjörn-
una á fiðlu og þykir mér óendan-
lega sárt að nú hef ég engan til að
hlusta á mig, það er enginn eins
og þú.
Nú kveð ég þig með miklum
söknuði í hjarta.
Þinn gleðigjafi,
Kolbrún Thelma.
Elsku afi.
Nú kveðjum við þig í hinsta
sinn með söknuð í hjarta en jafn-
framt þakklæti fyrir þær góðu og
ljúfu minningar sem við áttum
saman. Vorum við tíðir gestir á
heimili ykkar enda bara þrjú hús á
milli okkar. Afi var glaðlyndur,
hafði góða nærveru, var hjálpsam-
ur, með sterkan persónuleika og
ákveðnar skoðanir á hlutunum.
Jólin voru alltaf minnisstæð hjá
afa og ömmu því húsið þeirra var
eins og höll hver jól. Afi var mesta
jólabarnið í fjölskyldunni enda
byrjaður að skreyta í nóvember
hvert ár. Allt var skreytt hátt og
lágt og jólatréð fagurlega skreytt.
Öllum gamlárskvöldum var eytt
með afa og sprengdum við flug-
elda saman.
þegar ég, Íris, var einungis sex
ára gömul fórum við til San
Fransisco öll saman ég, mamma,
amma og afi að heimsækja Sig-
rúnu frænku og vissi hún ekki að
ég og mamma kæmum með.
Ömmu og afa fannst það mjög
spennandi að hafa okkur með. Afi
hjálpaði mér mjög mikið að læra
bæði í stærðfræði og landafræði.
Eitt skiptið þegar afi hjálpaði mér
var ég efst í bekknum með 9,7 og
var hann afar stoltur af mér.
Í janúar ætlaði ég að vera rosa-
lega klár og fræða þig um hjartað
hvernig blóðið streymir til hjart-
ans og hvernig þú ættir að losna
við bjúg af fótum, þetta vissir þú
allt um og gott betur og útskýrðir
fyrir mér hvernig hjartað virkaði.
Mér þótti mjög vænt um það hvað
þú varst náinn henni Kolbrúnu
Thelmu, enda hjálpaðirðu henni
mikið á fiðlu og mikið þér að
þakka hvað henni gengur vel á
fiðluna.
Elsku besti afi minn, ég bý í
Danmörku og er að læra það sem
mig hefur alltaf dreymt um og er
það mikið þér að þakka að ég gat
látið draum minn rætast og hefur
þú alltaf haft óendalega mikla trú
á mér.
Eitt sem Önnu Sigrúnu er
minnisstæðast er þegar við löbb-
uðum saman hringinn í kringum
dalinn. Þú varst alltaf búinn að
skræla epli og banana til að taka
með í nesti því ég var alltaf svo
svöng. Við stoppuðum alltaf á
bekknum til að syngja, borða
nestið okkar og fræddir þú mig
um hvað fjöllin heita. Þú varst
einnig mjög duglegur að hjálpa
mér í stærðfræði. Ég man að fyrir
ári þegar við flugum saman til
Danmerkur hafðir þú svo miklar
áhyggjur af mér og Kolbrúnu
Englu að þú vildir að við færum í
hjólastól til að ég þyrfti ekki að
halda á henni. Þegar við vorum
kominn inn í vél talaðirðu við flug-
freyjurnar um að við yrðum að fá
þrjú sæti, svona hugsaðirðu alltaf
vel um barnabarnabörnin.
Minningarnar streyma um
hjarta okkar, öll ferðalögin um Ís-
land, veiðiferðirnar – stóru fisk-
arnir sem við veiddum saman og
stundirnar í berjamó. Minning-
arnar eru ótal margar og erum við
systur afar þakklátar að hafa ver-
ið svona nánar þér enda miklir
heimalningar á heimili ykkar.
Afi var rosalega barngóður og
ljómaði þegar barnabörnin komu
til hans og í seinni tíð þegar
barnabarnabörnin komu. Alltaf
gat maður leitað til þín enda
varstu helsta fyrirmyndin okkar.
Sama hvað bjátaði á tókstu alltaf
vel á móti okkur og fannst lausnir
í stað vandamála.
Elsku besti afi minn, takk fyrir
allt, við kveðjum þig með miklum
söknuði.
Þínir augasteinar,
Íris Kolbrún og Anna Sigrún
Margunnur.
Elsku afi.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn.
Þín verður sárt saknað. Fyrir ári
áttum við góðar þrjár vikur sam-
an á Spáni. Við fengum okkur
göngutúr á hverjum degi og átt-
um gott spjall í sólinni.
Á mínum yngri árum þá var ég
mikið hjá ykkur ömmu, þú hjálp-
aðir mér meðal annars í landa-
fræði og varst alltaf að kenna mér
að vera jákvæður. Þú varst fyr-
irmyndin mín, kenndir mér á lífið.
Þegar ég var yngri ferðuðumst
við mikið saman, meðal annars
fórum við oft að veiða saman.
Afi, ég mun sakna þín.
Þinn,
Kristján.
Elsku besti afi minn, nú kveð
ég þig í síðasta skiptið. Margar
gleðilegar minningar koma upp í
hugann. Þú varst alltaf góður við
okkur systkinin. Ég man eftir því
þegar við vorum lítil og komum í
heimsókn í Grjótó til þín og
ömmu, þá fórstu oft í leikinn
„stigur hún/hann við stokkinn“ og
öll börn í fjölskyldunni sóttust eft-
ir að fara í þennan leik og hlusta á
vísuna með.
Á yngri árum fór ég með ykkur
ömmu í ferðalag og gisti í fellihýs-
inu ykkar, sem var mjög
skemmtilegt, við fórum einnig að
veiða, þú hjálpaðir mér að læra að
sippa og við gerðum margt fleira
skemmtilegt.
Þegar ég var átta ára veiktist
pabbi alvarlega og ég og bróðir
minn vorum send til ykkar ömmu
en þá bjugguð þið í Danmörku. Í
garðinum ykkar voru falleg blóm
og tré sem afi elskaði að hugsa
um, enda varst þú mikill náttúru-
unnandi.
Í garðinum var líka tjörn með
skrautfiskum og ég man eftir því
að ég datt ofan í tjörnina og varð
rennandi blaut. Afi varð nú ekk-
ert hress með mig þá og kallaði
mig klaufabárð og hafði miklar
áhyggjur af hvort fiskarnir í
tjörninni væru á lífi.
Afi var góður kennari og hjálp-
aði mér oft með stærðfræði, bæði
þegar ég var yngri og á unglings-
árunum.
Ég var einnig að læra á fiðlu og
bróðir minn á píanó og þú leið-
beindir okkur systkinunum þegar
við vorum að æfa okkur og þú
komst á alla tónleika sem við spil-
uðum á en þú elskaðir að hlusta á
tónlist og spilaðir sjálfur á fiðlu
þegar þú varst ungur.
Ég man eftir jólunum í Grjótó,
en afi hafði gaman af því að
skreyta húsið hátt og lágt og að
koma inn til ykkar var eins og að
koma inn í ævintýraveröld. Þú
varst algjör snillingur að skreyta
jólakransa og körfur. Eftir að
amma dó eyddir þú aðfangadags-
kvöldunum hjá okkur.
Við eigum eftir að sakna þín
mikið, elsku afi minn, en nú ertu
kominn til ömmu og ég veit að þú
átt eftir að passa hana vel eins og
þú alltaf gerðir meðan hún var á
lífi.
Margunnur Oddrún
Þórðardóttir og
Geir Þórðarson.
Sunnudagsmorgunninn 14.
apríl var fallegur morgunn þang-
að til ég fékk hringingu frá móður
minni. Á línunni var sorgarrödd
sem færði mér þær fréttir að
Valdi afi væri dáinn.
Þó svo að afi hafi verið 86 ára
gamall er maður aldrei búinn
undir að missa þá sem maður
elskar og hafa verið hluti af lífi
manns síðan maður fæddist.
Valdi afi var hraustur og skýr
alveg fram á síðasta dag þó að
margt hafi verið farið að bila eins
og gerist hjá flestum sem ná þess-
um háa aldri.
Minningarnar streyma fram.
Minningar um afa og Englu
ömmu. Það myndi fylla heilt blað
að skrifa þær allar hér.
Afi og amma bjuggu í Grjóta-
seli svo það var stutt að fara í
heimsókn fyrir okkur systkinin,
einn stuttur göngutúr. Oft gat
maður farið heim til þeirra til að
sníkja gotterí vegna þess að ef
eitthvað var á útsölu var keypt
heilt tonn sem myndi nú duga út
ævina. Amma og afi áttu líka
mörg barnabörn og það þurfti að
eiga nóg til að gefa öllum nammi,
þannig var það réttlætt hversu
miklar birgðir af ódýru góðgæti
voru keyptar.
Sumir myndu jafnvel segja að
afi hafi verið nískur en þeir sem til
hans þekkja vita að hann var það
alls ekki heldur mjög gjafmildur,
en sparsamur, til að eiga nóg fyrir
sig og sína.
Við fjölskyldan kveðjum góðan
afa og leyfum minningunum að
lifa. Þökkum afa fyrir það góða
sem hann kenndi okkur og fyrir
að vera afi okkar.
Við vottum börnunum hans,
Sigrúnu, Kristínu, Kolbrúnu,
Herði, Gunnari og Ernu, ásamt
systur afa og barnabörnum og
barnabarnabörnum okkar dýpstu
samúð. Megi minningarnar
verma hjartað.
Halldóra Magnúsdóttir,
Valdimar Magnússon,
Finnur Magnússon.
Valdimar Sigfús
Helgason