Morgunblaðið - 08.05.2019, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. MAÍ 2019
Kær frændi og
góður vinur er fall-
inn frá. Það er með
miklum söknuði
sem við fjölskyldan kveðjum Ás-
geir, og við sendum Messý,
dætrunum þremur, og allri fjöl-
skyldu hans okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ég hitti Ásgeir síðast þegar
ég heimsótti hann á hjúkrunar-
heimilið í lok nóvember síðast-
liðins. Hann tók fagnandi á móti
mér eins og alltaf. Við skemmt-
um okkur fram eftir kvöldi með
úrvalsviskí við hönd, og það var
farið yfir allt sviðið, frá minn-
ingum frá Laxárdal yfir í frá-
sagnir frá Ísafirði, frá fjöl-
skyldumálum yfir í
harmonikkur, og þaðan yfir í
það nýjasta í listum og pólitík.
Ásgeir lét sér ekkert óviðkom-
andi í þeim efnum, og hugurinn
alltaf leiftrandi.
Mér þótti aðdáunarvert
hversu hann var einbeittur í að
bjarga sér sem mest sjálfur og
láta ekki undan heilsuleysinu.
Hann sveiflaði sér á milli rúms
og hjólastóls eins og besti sirk-
uskúnstner og keyrði sinna
erinda í stólnum á ískrandi
hraða. Þetta var Ásgeir í sínu
besta formi, – og já, hvað þetta
var skemmtilegt! Þegar við
kvöddumst vissi ég þó einhvern
Ásgeir Sigurður
Ingólfur Sigurðsson
✝ Ásgeir Sig-urður Ingólfur
Sigurðsson fæddist
21. nóvember 1937.
Hann lést 20. apríl
2019.
Útför hans fór
fram 27. apríl 2019.
veginn að við
myndum ekki hitt-
ast aftur.
Ásgeir var Lax-
dælingur, alinn upp
á bökkum þess
fljóts á Íslandi sem
sögur segja að sé
það fegursta í
heimi „… og þótt
víðar væri leitað.“
Menningin í daln-
um var á þessum
tíma nokkuð einstök, mótuð af
því að dalurinn er innilokaður
þrátt fyrir að vera mitt í
blómstrandi héraði. Dalbúar yf-
irleitt félagslega sinnaðir, og
margir mjög róttækir á vinstra
vængnum, fólk yfirleitt upptekið
af öðrum efnum en að skapa sér
stundargróða og tileinka sér
nýjustu tækni, – frekar að sög-
ur, kvæði og tónlist væru í há-
vegum höfð, enda mikið af ein-
stöku listafólki sem kom úr
þessari sveit. Það var afgerandi
fyrir lífshlaup Ásgeirs, að hann
kynntist Messý, þegar hún var
á Kvennaskólanum á Laugum.
Hún flutti hann með sér til Ísa-
fjarðar, til síns heimabæjar, þar
sem þau síðan stofnuðu sitt fal-
lega heimili og bjuggu alla tíð.
Ásgeir og Messý tengdust
fjölskyldu minni á Smiðjugöt-
unni nánum böndum. Það var
oft daglegur samgangur á milli
og þær dætur þeirra, Þórlaug,
Helga og Sigga, urðu heima-
gangar á heimilinu. Tryggari og
hjálpsamari frænda var ekki að
finna, og það tengdi fjölskyld-
urnar enn betur saman að þau
Messý voru virkir þátttakendur
í tónlistarlífi bæjarins, Messý
sem tónlistarkennari á bæði pí-
anó og harmonikku, og Ásgeir
sem söngmaður í kórum og
frumkvöðull á sviði tónlistar
með sínu einstaka harmonikku-
safni.
Það einkenndi Ásgeir að hann
var mikill stemningsmaður,
snöggur til lags eftir því sem
aðstæður buðu, átti auðvelt með
að hrífa aðra og hrífast með,
glaðvær og kátur þótt undir
byggi dýpri alvara og tregi en
hjá mörgu samferðafólki.
Hann fór hratt yfir, kvikur í
hreyfingum, og horfði frekar
upp til himins en að hann rýndi
niður í svörð. Hann lýsti fólki og
atburðum með fáum dráttum en
skýrum, og kátínan í frásögn-
inni smitaði alla þá sem heyrðu.
Ásgeir var greiðvikinn um-
fram flesta og alltaf hreinlynd-
ur. Ég þakka dýrmæta sam-
fylgd. Við hittumst, kæri
frændi, á bakka fljótsins, –
hinumegin.
Hjálmar H. Ragnarsson.
Hann Ásgeir maðurinn henn-
ar móðursystur minnar kom til
Ísafjarðar með Messý þegar ég
var lítil. Þau kynntust fyrir
norðan, þegar hún dvaldi á hús-
mæðraskóla í námunda við
heimili hans.
Fyrstu minningar mínar um
Ásgeir tengjast húsi ömmu og
afa þar sem ég ólst upp. Messý
og Ásgeir komu sér fyrir á efri
hæðinni, fyrst fæddist þeim
dóttirin Þórlaug sem er rúmlega
þremur árum yngri en ég, hún
fékk nafn föðurömmu sinnar frá
Hólum í Laxárdal, síðan kom
Helga Alberta, sem var skírð
heima. Ég var á fimmta ári, var
treyst fyrir hvað barnið ætti að
heita og hélt þann trúnað.
Nöfnin hennar eru frá móð-
urömmu okkar og móður minni.
Yngst er svo Sigríður Guðfinna,
sem fæddist á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði, þegar haldið
var upp á 100 ára afmæli Ísa-
fjarðarkaupstaðar. Hún hlaut
nafn langömmu okkar og afa-
bróður okkar sem lést sama ár
og hún fæddist.
Ásgeir spilaði á harmonikku.
Ein minningin er frá því að Ás-
geir var einn heima með dæt-
urnar, sennilega þegar Helga
eða Sigga var í vöggunni minni,
þá var hann að rugga barninu í
eldhúsinu uppi, hefur sennilega
ýtt vöggunni með fætinum á
meðan hann æfði sig á harm-
onikkuna.
Hljóðin frá hjólum vöggunnar
og harmonikkutónarnir heyrð-
ust á milli hæða.
Þau fluttu síðar niður í
Smiðjugötu 9 þar sem þau
bjuggu næstu árin. Þangað fór
ég oft, stundum til að passa
stelpurnar. Síðar byggðu þau
sér raðhús á Urðarveginum og
bjuggu þar þangað til fyrir
nokkrum árum.
Við komum oft á heimili
þeirra. Ásgeir hóf að safna
harmonikkum og lagfæra þær.
Það var gaman að kíkja í her-
bergið hjá þeim hjónunum þar
sem þau höfðu komið harmon-
ikkusafninu fyrir. Þar mátti líka
sjá ýmislegt fleira tengt tónlist
og hljóðfærum.
Safnið stækkaði óðum og
tóku þau hjónin ákvörðun um að
afhenda Ísafjarðarbæ safnið til
varðveislu.
Hluti safnsins hefur verið
sýndur í Turnhúsinu í Neðsta-
kaupstað og í Safnahúsinu á
Eyrartúni.
Ásgeir vann í Skipasmíða-
stöðinni hjá tengdaföður sínum,
fyrst sem járnsmiður en síðar á
lagernum.
Um tíma áttu þau hjónin
Skipasmíðastöðina í félagi við
móður mína og stjúpföður,
ásamt þriðju systurinni Kristínu
og Guðmundi Páli manni henn-
ar.
Messý og Ásgeir voru dugleg
að mæta á viðburði hjá okkur
fjölskyldunni.
Í minningunni var Ásgeir
alltaf hrókur alls fagnaðar í
veislum og viðburðum hjá vin-
um og vandamönnum. Hann var
veislustjóri, hafði mjög gaman
af því að segja sögur og sé ég
hann fyrir mér þar sem hann
slær sér á lær og skellihlær.
Ásgeir átti það til að smíða úr
timbri, ég á m.a. myndaramma
sem hann smíðaði utan um út-
saumaða mynd sem ég saumaði
þegar ég var barn.
Nú opnar fangið fóstran góða
og faðmar þreytta barnið sitt;
hún býr þar hlýtt um brjóstið móða
og blessar lokað augað þitt.
Hún veit, hve bjartur bjarminn var,
þótt brosin glöðu sofi þar.
(Þorsteinn Erlingsson)
Elsku Messý, Þórlaug, Helga,
Sigga, Andrea, Ásgeir og fjöl-
skyldur, innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra af Aust-
urveginum.
Áslaug J.J. og fjölskylda.
Við Ásgeir, eða Geiri Mess
eins og hann var gjarnan kall-
aður, kynntumst í gegnum
ástríðu hans, harmóníkuna.
Þegar ég var unglingur lék ég
tónlist fyrir ferðamenn í
Neðstakaupstað á Ísafirði og
var þá svo heppinn að kynnast
Ásgeiri og harmóníkusafni hans,
sem var til húsa í Byggðasafn-
inu.
Ég hreifst af brennandi
áhuga Geira á hljóðfærinu.
Hann bauð mig strax velkominn
og studdi mig með ráðum og
dáð með hverslags „inspírasjón-
um“, lánaði mér ótal nikkur með
mismunandi hnappakerfum, út-
skýrði fyrir mér uppruna hinna
og þessara hljóðfæra og gaukaði
að mér músík sem ég gríp í enn
í dag.
Í Neðstakaupstað lékum við
nafni minn Halldór Sveinsson,
fiðlu- og píanóleikari, gjarnan
fallegan vals eftir Villa Valla
sem Villi samdi fyrir Geira og
ber nafnið Vals fyrir Ásgeir auk
þess sem við nafnar sömdum
annan vals í kaffipásum sem við
kölluðum Geiramessa.
Eftir því sem árin liðu fékk
ég oft lánuð hljóðfæri hjá þeim
heiðurshjónum, Ásgeiri og konu
hans, harmóníkukennaranum
Messíönu Marsellíusdóttur,
Messí, og vandi komur mínar til
þeirra. Í seinni tíð, eftir að ég
eignaðist börn, heimsóttum við
fjölskyldan þau á ferðum okkar
vestur og tóku þau jafnan á
móti okkur með nýsteiktar
kleinur, rjúkandi kaffi og nýpr-
jónaðar flíkur á börnin.
Ekki að ósekju að eldri
drengurinn skilgreinir þau enn
sem ömmu Messí og afa Geira.
Fyrir tveimur árum samdi ég
strengjakvartettinn draw +
play sem ég tileinkaði þeim
hjónum. Verkið er innblásið af
harmóníkunni og er titillinn
dreginn af íslensku heiti hljóð-
færisins: dragspil. Verkið verð-
ur hljóðritað í sumar á Ísafirði
af Strokkvartettinum Sigga fyr-
ir fyrstu hljómplötu mína sem
kemur út snemma árs 2020.
Ásgeir tók mér alltaf sem
jafningja þrátt fyrir að rúm
fimmtíu ár hafi skilið okkur að.
Ljúfari mann með meiri mann-
gæsku er erfitt að finna. Hann
var öndvegismaður sem mér
þótti óskaplega vænt um.
Ásgeir hafði mikil áhrif á mig
sem ég verð ævinlega þakklátur
fyrir. Megi hann hvíla í friði.
Ég votta aðstandendum hans
innilega samúð.
Halldór Smárason.
✝ Stefán HaukurJakobsson
fæddist 31. október
1932 á Miðgörðum,
Grýtubakkahr., S-
Þing. Hann lést 27.
apríl 2019 á gjör-
gæsludeild Sjúkra-
hússins á Akureyri.
Stefán Haukur var
þekktastur undir
nafninu Haukur
Dúdda eða Dúdd-
isen.
Foreldrar Hauks voru þau
Jakob Gíslason skipasmiður frá
Ólafsfirði, f. 27. september
1907, d. 19. apríl 1984, og Matt-
hildur Stefánsdóttir frá Mið-
görðum á Grenivík, f. 15. nóv-
ember 1906, d. 4. júlí 1978.
Matthildur og Jakob hófu bú-
skap á Grenivík en bjuggu
lengst af á Akureyri, en þar ólst
Haukur upp með foreldrum sín-
um og systkinum, fyrst í
Brekkugötu og síðan í Skipa-
götu.
Systkini Hauks eru 1) Sigur-
laug, f. 9. ágúst 1931, d. 8.
september 2013, 2) Gunnar
Hallur, f. 23. ágúst 1934, d. 8.
janúar. 2010, 3) Jakob Jak-
obsson, f. 20. apríl 1937, d. 26.
janúar 1963, 4) Friðrikka Fann-
ey Jakobsdóttir, f. 13. nóv-
ember 1941, d. 10. ágúst 1993,
5) Jóhann Einar Jakobsson, f.
13. september 1952.
Haukur giftist Kolbrúnu
Sveinsdóttur, f. 24. janúar 1935,
d. 22. september
2016, 12. maí 1956.
Foreldrar Kol-
brúnar voru Sveinn
Bragi Brynjólfsson
og Anna Sigurðar-
dóttir.
Börn Hauks og
Kolbrúnar eru 1)
Sveinn Ævar, f. 12.
febrúar 1956, maki
Bjargey H. Péturs-
dóttir, þau eiga
fjögur börn. 2) Eiður, f. 18. des-
ember 1965, maki Dagbjört H.
Eiríksdóttir, þau eiga þrjú
börn. 3) Matthildur, f. 17. des-
ember 1968, maki Tómas Ólafs-
son, þau eiga fjögur börn. 4)
Anna, f. 11. september 1970,
maki Hilmar M. Baldursson,
þau eiga þrjú börn. 5) Tinna, f.
12. október 1971, hún á þrjú
börn. Haukur og Kolbrún eiga
10 barnabarnabörn.
Haukur vann margvísleg
störf um ævina, meðal annars
vann hann sem versl-
unarmaður, fór á vertíðir, vann
í byggingarvinnu hjá Híbýli og
var verkstjóri hjá Skinnaiðn-
aðinum. Haukur var mikill
íþróttamaður og náði góðum
árangri í mörgum íþróttagrein-
um, meðal annars keppti hann í
frjálsum íþróttum, á skíðum, í
fótbolta og í golfi. Síðustu ár
átti golfið hug hans og hjarta.
Haukur verður jarðsunginn
frá Akureyrarkirkju í dag, 8.
maí 2019, klukkan 13.30.
Afi Haukur var ljúfmenni í alla
staði, hann dásamaði okkur
barnabörnin og barnabarnabörn-
in sín og þótti einstaklega gaman
þegar við kíktum til hans. Afi var
glaðlyndur karl, uppfullur af sög-
um og kátínu. Hann var alltaf til
staðar ef á þurfti að halda, nema
þegar kom að heimilisverkum þá
var hann ekki fyrstur á staðinn.
Hann þekkti ótrúlega marga
og vissi maður að það að skreppa
með afa í búðina gæti tekið sinn
tíma þar sem hann hitti alltaf ein-
hverja „vini“ sína (allir voru vinir
hans í hans huga) og tók á tal við
þá. Afi var hreinskilinn og voru
ráðleggingar hans hvatningar því
sagðar af heilum hug.
Elsku afi, ég mun alltaf sakna
þín en ég ylja mér við fallegar og
góðar minningar.
Helena Arnbjörg.
Nú kveð ég eina af fyrirmynd-
um mínum, afar merkilegan og
góðan mann. Hann skilur eftir sig
stórt skarð en fullt af góðum
minningum. Frá því ég var lítill
hef ég alltaf litið mikið upp til afa
míns og fannst mér afar
skemmtilegt að brasa eitthvað
með honum. Golfferill minn var
nú ekki farsæll eða langur en á
yngri árum þótti mér fátt
skemmtilegra en að heimsækja
afa niður í Golfbæ. Skjóta nokkr-
um kúlum, pútta, hlusta á eldri
karlana og sníkja mér svo nammi
í sjoppunni. Ég vildi verða góður í
golfi eins og afi sem átti fullt af
bikurum en íþróttaferill minn var
þó aðallega í handbolta og studd-
ir þú mig og hvattir áfram þar.
Eins var þér í mun að ég, sem og
hin barnabörnin, stæði mig vel í
námi og varstu iðulega að hvetja
mig á þeim velli líka.
Afi var afar skemmtileg per-
sóna sem gaman var að tala við,
hann hlustaði á sögurnar manns
og átti nokkrar ansi magnaðar
sjálfur sem mér þótti alltaf gam-
an að heyra. Hetjusögur úr
íþróttabransanum og einhverjar
grallarasögur þótti mér einna
skemmtilegastar, sumar heyrði
maður svo sem töluvert oftar en
aðrar. Mér þótti afi alltaf jákvæð-
ur og skemmtilegur karl og það
virtist flestum sem til hans
þekktu og umgengust hann líka.
Hann var þó ekki alltaf á jákvæðu
nótunum þegar maður var að
horfa með honum á íþróttir í
sjónvarpinu og átti það til að
þræta við þulina eða tuða yfir
leikmönnum „sem geta ekki gert
einn einasta hlut rétt“ „þetta eru
atvinnumenn og eiga að gera bet-
ur“ heyrði maður þig oft segja yf-
ir enska boltanum. Maður átti
það stundum til að glotta út í ann-
að yfir þessu röfli hans.
Far vel, afi, og takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Nú ertu á stað þar sem Jaðar er
alltaf upp á sitt besta og þú getur
slegið eins og þér sýnist.
Kveðja,
Ólafur Haukur.
Það er alltaf jafn erfitt að
kveðja. En minningarnar um þig,
elsku afi, fá mig til að brosa í
gegnum tárin. Þú varst einstakur
maður, og hafði ég virkilega gam-
an af því að hlusta á frásagnir
þínar frá því þú varst ungur. Þú
sagðir prakkarasögur af svo mik-
illi innlifun að stráksglottið og
glampinn í augunum gerði þær
svo raunverulegar. Helsta ein-
kenni þitt var að sjá hið góða í öll-
um og allir sem á vegi þínum
urðu vinir þínir.
Ég hef alltaf litið mikið upp til
þín og þinna afreka og held það
séu fáir sem geta státað af jafn
fjölbreyttum íþróttaferli og þú.
Síðustu ár hefur golfið verið
íþróttin sem hélt þér í formi, en
hins vegar fylgdist þú með öllum
öðrum íþróttum, ekkert fór fram
hjá þér hvað varðar fótboltann, í
frjálsum íþróttum og í skíða-
keppnum, bæði hér heima og er-
lendis. Þú hefur alltaf verið minn
klettur og sá sem ég hef getað
leitað til hvort sem mig vantaði
að létta á hjartanu eða vantaði
hvatningu. Þú hefur gefið mér
ómetanlegt nesti út í lífið og mun
ég ávallt verða þakklát fyrir að
hafa fengið þig fyrir afa.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Lena.
Elsku afi, það er stórt skarð
sem þú skilur eftir sem erfitt
verður að fylla og ég kveð þig
með mikilli sorg en hlýju í hjarta
yfir öllum minningunum sem við
eigum saman. Við eigum ótal
margar minningar saman flestar
þeirra koma nú frá staðnum þar
sem okkur líður best á, eða uppi á
golfvelli. Þú ert ástæðan fyrir því
að ég byrjaði að spila golf og hef-
ur þú hvatt mig svo mikið áfram
og verið mín helsta fyrirmynd
bæði í golfinu og lífinu sjálfu. Ég
veit ekki hversu oft ég hef verið
spurður uppi á golfvelli hvort ég
sé barnabarn Dúddísen en í hvert
skipti fyllist ég stolti yfir því að
geta svarað því játandi. Það virt-
ist sem öllum líkaði við þig og það
var sama hvar maður kom, þú
þekktir alltaf margt gott fólk.
Það verður einstaklega skrítið og
erfitt að sjá þig ekki uppi á golf-
velli eða geta ekki hringt í þig til
að segja þér hvernig mér hafi
gengið í mótum í sumar. Þú varst
minn helsti stuðningsmaður og
hefur það hvatt mig til að gera
mitt besta, að gera þig stoltan.
Það mun ekki breytast, ég mun
halda áfram að spila golf með
heilræði þín í hjarta. Ég mun
halda áfram að gera þig stoltan
og þegar ég slæ bolta í framtíð-
inni mun ég hugsa til þín. Þú
varst alltaf mættur upp á golfvöll
til að fylgjast með mér keppa,
skipti engu máli hvað klukkan
var, þú horfðir á mig slá á fyrsta
teig, óskaðir mér góðs gengis og
beiðst svo yfirleitt í tvo klukku-
tíma eftir að ég væri búinn að
spila helminginn til þess að vita
hvernig gengi. Ef það gekk vel þá
sagðirðu mér alltaf að halda
þessu áfram en ef það gekk ekki
nógu vel hikaðirðu ekki við að
segja mér að rífa mig í gang og
setja hökuna upp, sem hjálpaði
alltaf. Mun sakna þess að hlusta á
sögurnar þínar, þú hefur brallað
ýmislegt á þinni ævi, og hafði ég
einstaklega gaman af að hlusta á
þig rifja upp tímana þína í Noregi
eða gömlu góðu fótboltataktana.
Ég vona innilega að ég muni líkj-
ast þér þegar ég verð stór, já-
kvæðari og sterkari mann er ekki
hægt að finna. Mun sakna þín á
hverjum degi, elsku afi minn, en
minningarnar sem þú skilur eftir
munu lifa í hjarta mínu alla tíð.
Takk fyrir allt sem þú gerðir,
þú verður alltaf minn besti vinur.
Víðir.
Stefán Haukur
Jakobsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru
vinsamlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi lið-
ur, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felliglugg-
anum. Einnig er hægt að slá
inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar
koma fram upplýsingar um
hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær
hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram
upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn.
Undirskrift | Minning-
argreinahöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa not-
uð með minningargrein nema
beðið sé um annað.
Minningargreinar