Dagblaðið Vísir - DV - 20.09.2019, Blaðsíða 47

BLEIKT - VIÐTAL 4720. september 2019
„Það þurfti nokkur „aha-
móment“ fyrir mig til þess að sjá
þetta svona skýrt eins og ég sé
það í dag. Eitt svoleiðis andartak
var þegar ég skoðaði viðhorf mín
gagnvart slæmum tilfinningum,
en þá var ég að vinna með eins
konar markþjálfa. Hún hjálpaði
mér að sjá að ég merkti þær
ómeðvitað sem veikleika. Ef ég
væri leið, sorgmædd eða reið þá
væri eitthvað „að“, þannig að ég
leyfði mér ekki að upplifa þessar
tilfinningar. Þegar maður heldur
spegli svona nálægt sjálfum sér
fer maður að átta sig á alls konar
hugsanavillum sem maður hefur
pikkað upp frá fólki í kringum sig,
í gegnum uppeldi og umhverfi. Það
er ótrúlega hollt og nauðsynlegt að
kafa svona ofan í hlutina, virkilega
spyrja sjálfa sig hvort það sem
maður trúir sé virkilega satt, eða
hvort það sé kannski eitthvað sem
maður fékk lánað frá einhverjum í
fjölskyldunni,“ segir Sara og heldur
áfram. „Einnig tók ég eftir því að ég
átti stundum erfitt með að sækja
þessar góðu tilfinningar, ég upplifði
mig frekar flata eða jafnvel dofna.
Ég sá að með því að bæla niður
þetta vonda, var ég líka að bæla
niður þetta góða. Mig langar ekki
að lifa þannig og ákvað því að ég
yrði að gera eitthvað í málunum.“
Samfélagsmiðlar góð
flóttaleið
Sara hefur gert ýmislegt til að
rækta sig sjálfa og takast á við
slæmu tilfinningarnar. Hún
hefur farið á námskeið, unnið
með þjálfa, farið á ráðstefnur,
vinnustofur, hugleitt, skrifað og
spjallað við nánar vinkonur.
„Allt hefur þetta hjálpað mér
að þeim stað sem ég er komin á
í dag og hef ég elskað ferðalagið,
enda finnst mér ekkert meira
skemmtilegt en að læra og þróa
mig áfram sem einstakling. En
núna er kominn tími til að stoppa
og þora að finna. Ég sá tilvitnunina
„To feel is to heal“ um daginn.
Ætli það sé ekki mest ógnvekjandi
parturinn fyrir mig,“ segir hún
og bætir við að hún hafi leitað
til Krabbameinsfélags Íslands í
byrjun mánaðar þegar hún var
stödd hér á landi og einnig fengið
góð ráð frá sérfræðingunum þar.
En af hverju að taka frí frá
samfélagsmiðlum?
„Eins mikið og ég elska
samfélagsmiðlana og veit hvað
þeir geta haft jákvæð áhrif þá er
mjög lúmskt álag að vera alltaf að
hugsa um að vera til staðar fyrir
aðra. Vera stanslaust að búa til
efni, hugsa hverju væri gaman að
deila, hvað mundi hjálpa, hvetja
áfram og svo framvegis. Sú vinna
byrjar ekki klukkan átta og hættir
klukkan fjögur, heldur er hausinn
sífellt bundinn við þetta verkefni,
frá morgni til kvölds. Þetta var
farið að taka mikið á, því sálin
mín var byrjuð að öskra á mig
að fara að horfa inn á við, sem er
afskaplega erfitt þegar hugurinn
og einbeitingin er alltaf einhvers
staðar annars staðar,“ segir Sara
og telur að samfélagsmiðlar séu
hentugt skjól fyrir fólk á flótta
frá sér sjálfu. „Samfélagsmiðlar
eru góð leið til að flýja, við erum
aldrei til staðar í núinu, alltaf með
hugann inni í þessum tilbúna
heimi. Um leið og það opnast
tómt rými, grípum við í símann.
Það er eins og fólk sé hrætt við að
vera eitt með sjálfu sér, upplifa
tómarúmið, upplifa hljóð. Þetta
er ákveðinn flótti; að vera alltaf að
líta út á við, hvað er að gerast í lífi
annarra? Í stað þess að horfa á sig.
Ég veit að það er mikil vanlíðan hjá
fólki vegna samfélagsmiðla, það
er að máta sitt líf við glansmynd
annarra og bera sig saman við
aðra. Þetta veldur erfiðleikum
fyrir marga og þessi stöðuga
hugsun um „að vera aldrei
nóg“ er slítandi. Margir setja í
kjölfarið miklar kröfur á sjálfa sig
til að geta tékkað í öll boxin og
samfélagið virðist hlaupa hraðar
og hraðar. Þunglyndi, streita
og kulnun virðast sífellt verða
algengari. Ég er ekki að kenna
samfélagsmiðlum einum um, en
ég held að við séum alltof af tengd
okkur sjálfum og þurfum að fara
líta meira inn á við og hætta að
hlaupa.“
Upphafið að einhverju betra
Sara telur að margir séu í sömu
sporum og hún var í sjálf – á flótta
undan slæmu tilfinningunum,
sársaukanum og sorginni.
Veruleikanum í raun.
„Það var algengt í gamla daga
að eldri kynslóðir töluðu ekki um
tilfinningar, það var lítið pláss fyrir
þær fyrr á 19. öld, þegar fólk þurfti
að hugsa meira um að lifa af,
fæða og klæða fjölskylduna sína.
Ég veit að margir eru að glíma
við leifar af þessum viðhorfum
þar sem svona hlutir erfast
niður í gegnum uppeldi, kynslóð
eftir kynslóð. Einnig held ég að
margir vilji halda uppi ákveðinni
ímynd, að það sé allt fullkomið
hjá þeim. Þessi glansmynd af
lífinu sem margir eru með á
samfélagsmiðlum er líka pressa
á fólk um að ýta þessum slæmu
hlutum frá sér og reyna að halda
áfram,“ segir Sara og telur jafnvel
að sum okkar séum jafnvel hrædd
við að finna til. „Það er vont að
upplifa slæmar tilfinningar og
ég held að flestir vilji það ekki.
Viljum við ekki frekar finna þetta
jákvæða, gleðina, hamingjuna?
En ég held að við þurfum líka
að kunna að taka á móti þessu
erfiða til þess að virkilega kunna
að meta þetta góða. Ég er að læra
að leyfa þessu vonda að vera, ekki
streitast á móti, ekki loka á. Þá
flæðir það frekar í gegn og líður
hjá, frekar en að það safnist upp
sem spenna í líkamanum.“
Sara hefur fundið fyrir miklum
stuðningi síðan hún opnaði sig
á Instagram og tilkynnti fjarveru
sína frá samfélagsmiðlum,
stuðning sem hún segir einmitt
eina af jákvæðu hliðum miðlanna.
Hún lítur björtum augum á
framtíðina og finnur að hún
stendur á miklum persónulegum
tímamótum.
„Ég ætla að einblína á þetta
verkefni næstu vikurnar, leyfa mér
að gráta þegar ég þarf að gráta.
Leyfa mér að vera leið, sorgmædd
og upplifa allt sem kemur. Þegar
mig langar að kyngja og ýta niður,
að anda þá í staðinn og sleppa
takinu. Því aðeins þannig kemst
ég í gegnum þetta. Ég held að
þetta sé upphafið að einhverju
enn betra og að ég muni koma
sterkari til baka, hvernig sem það
mun líta út, það verður að koma
í ljós. Markmið mitt er að verða
frjáls og blómstra, því þannig
get ég gefið enn meira af mér til
annarra.“ n
Þetta var mjög
furðulegur tími,
blandaður missi og
gleði, maður vissi
ekki hvernig maður
átti að höndla þetta
Bestu vinkonur Sara ásamt móður
sinni, Lindu. Mynd: Aðsend
Nýtur sín í
móðurhlutverkinu
Sara ásamt syni sínum,
Alexander. Mynd: Aðsend