Morgunblaðið - 23.12.2019, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. DESEMBER 2019
Opnunartímar
Kirkjugarða Reykjavíkur um jólin
Á aðventunni, um jól og áramót eru Fossvogskirkjugarður, Gufuneskirkjugarður,
Kópavogskirkjugarður og Hólavallagarður opnir allan sólarhringinn nema
Fossvogskirkjugarður er lokaður fyrir allri bílaumferð á
aðfangadag milli kl 11:00 og 14:00 vegna mikils fjölda gangandi og slysahættu.
Þeir sem ekki geta vitjað leiða ástvina sinna nema koma akandi
er bent á að koma annað hvort fyrir eða eftir tilgreindan lokunartíma.
Ökumönnum er bent á bílastæði við Fossvogskirkju, Suðurhlíð og Vesturhlíð.
Á Þorláksmessu og aðfangadag er hringakstur í Gufuneskirkjugarði
með aðkomu eingöngu frá Hallsvegi og farið er út norðan megin inn á
Borgaveg eins og verið hefur.
Símavarsla verður á skrifstofu Kirkjugarðanna á aðfangadag og gamlársdag
frá kl. 08:00 - 12:00 í síma 585 2700 fyrir þá sem þurfa
að leita upplýsinga og aðstoðar.
Hægt er að nálgast upplýsingar um staðsetningu leiða á vefnum www.gardur.is
Starfsfólk Kirkjugarða Reykjavíkurprófastsdæma.
www.kirkjugardar.is
✝ GuðlaugBjörgvins-
dóttir fæddist í
Reykjavík 30. maí
1972. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 10. desember
2019 eftir stutta
en erfiða baráttu
við krabbamein.
Foreldrar henn-
ar eru Þorgeir
Björgvin Kristjánsson, f. 1937,
frá Arnarnúpi í Dýrafirði, og
Matthildur Gestsdóttir, f.
1936, frá Ólafsfirði.
Sonur Guðlaugar er Þorgeir
Örn Tryggvason, f. 1996, kær-
asta hans er Hulda Ósk Berg-
steinsdóttir, f. 1999, frá Vest-
mannaeyjum. Þorgeir Örn er
viðskiptafræðingur og starfar
hjá Sjóvá.
Bræður Guðlaugar eru; 1)
Gunnar Björgvinsson, f. 1961,
d. 2009. Dóttir hans er Matt-
hildur Gunnarsdóttir, f. 1981,
maki hennar er Jóhann Vignir
Gunnarsson, f. 1976. Börn
þeirra eru Hekla Sóley, f.
2008, Snædís Lilja, f. 2011, og
Friðrik Hrafn, f. 2013. 2)
Kristján Björgvinsson, f. 1964,
maki hans er Hrefna Gunn-
arsdóttir, f. 1964. Börn þeirra
eru a) Björgvin Smári Krist-
ur upp vinnu við rannsókn
sína og ljúka henni.
Guðlaug starfaði í bókhalds-
deild Olíufélagsins á árunum
1992 til 1993. Á árunum 1993
til 1994 vann hún við sjó-
mennsku sem háseti og kokk-
ur á togara og línuveiðiskip-
um sem gerð voru út frá
Ólafsfirði.
Guðlaug hóf störf sem
kennari eftir útskrift 1997 og
starfaði hjá Hamraskóla,
Norðlingaskóla, Borgaskóla,
Vogaskóla, Foldaskóla og
Smáraskóla. Hún hélt fjölda
fyrirlestra fyrir kennara og
kennaranemendur, einkum í
tengslum við fjölgreindir,
kennslufræði, nýjar leiðir í
námsmati og námsgreinarnar;
kristin fræði, siðfræði og
trúarbragðafræði. Guðlaug
starfaði við námsefnisgerð
fyrir Námsgagnastofnun og
Biskupsstofu.
Síðasta áratuginn starfaði
hún hjá Vínbúðinni, ÁTVR, í
hlutastarfi um helgar og á
sumrin, samhliða kenn-
arastarfinu.
Guðlaug þátt í ýmiss konar
félagsstörfum. Hún var for-
maður Félags kennara í
kristnum fræðum, siðfræði og
trúarbragðafræðum og sat í
stjórn Kennarafélags Reykja-
víkur. Þá sat hún í stjórn Fé-
lags sjálfstæðismanna í Graf-
arvogi.
Útför Guðlaugar verður
gerð frá Grafarvogskirkju í
dag, 23. desember 2019, kl.
13.
jánsson, f. 1987,
maki hans er Ið-
unn Elva Ingi-
bergsdóttir, f.
1990, og b) Gunn-
hildur Kristjáns-
dóttir, f. 1996).
Guðlaug ólst
upp í Fossvoginum
en hafði sterkar
taugar til Ólafs-
fjarðar en þaðan
er móðir hennar
ættuð. Hún gekk í Fossvogs-
skóla og Réttarholtsskóla og
útskrifaðist stúdent frá Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti
árið 1992. Árið 1994 hóf Guð-
laug nám við Kennaraháskóla
Íslands, KHÍ, og útskrifaðist
með B.Ed-gráðu árið 1997. Ár-
ið 2002 hóf hún nám við fram-
haldsdeild KHÍ og útskrifaðist
með Dipl.Ed-gráðu í kennslu-
fræðum og námsefnisgerð árið
2005. Frá árinu 2012 lagði
Guðlaug stund á MA-nám í
náms- og kennslufræðum, með
áherslu á kennslufræði og
skólastarf. Rannsóknarefni
hennar var rannsókn á því
hvað einkennir kennara sem
ná góðum árangri. Guðlaug
gerði hlé á rannsókn sinni en
stuttu áður en Guðlaug
greindist með kabbamein
hafði hún ákveðið að taka aft-
Elsku fallega mamma mín,
fyrirmyndin mín og hetja. Frá
því að ég man eftir mér hefur
mamma verið stoð mín og
stytta.
Ferð okkar saman í gegnum
lífið hefur verið ævintýri.
Fyrstu minningarnar eru frá
árunum okkar í Hamrahverfi
þar sem mamma kenndi og ég
eyddi mínum fyrstu grunn-
skólaárum. Ég kallaði mömmu
alltaf Gullu mömmu á þessum
tíma. Þegar ég hugsa um það
þá var það líklegast vegna þess
hve ég öfundaði aðra krakka
sem mamma kenndi af að fá að
kalla mömmu mína Gullu því
mér fannst það svo merkilegt
að kalla mömmu Gullu. Eftir
árin okkar í Hamrahverfi
lögðum við af stað í frekari æv-
intýri með stoppum í Svíþjóð,
Háteigsvegi og Garðabæ þar
sem ógleymanlegar minningar
voru skapaðar áður en við fest-
um rætur í Engjahverfi.
Í gegnum ævintýri okkar
saman varst þú alltaf tilbúin að
gera hvað sem er fyrir strákinn
þinn. Ég gæti nefnt svo margt
sem sýnir hvaða manneskju þú
hafðir að geyma, sama hvort það
var að hugsa um mig í veik-
indum, hjálpa mér með skólann,
hjálpa mér að stofna fótboltalið,
skipuleggja útskriftarveislurnar
mínar eða bara styðja mig í
öðru sem ég tók mér fyrir hend-
ur. Alltaf var mamma tilbúin að
hjálpa. Einstök manneskja og
einfaldlega besta mamma í
heimi.
Setningar eins og „ég var að
prófa mig aðeins áfram, mat-
urinn gæti verið smá sterkur“,
þar sem maður vissi alltaf að
maturinn yrði það sterkasta sem
maður hefði smakkað, eða „ég
er stolt af þér“ ylja manni um
hjartaræturnar á tímum eins og
þessum. Ég minnist allra þeirra
stunda þegar þú komst heim úr
vinnunni, búðinni eða heimsókn-
um og sagðir með stolti að ein-
hver hefði verið að hrósa mér.
Mér var alveg sama um hrósið
sjálft, en að sjá þig svona stolta
var einhver sú besta tilfinning
sem ég gat fengið. Einnig þegar
einhver hrósaði mér með að
líkja mér við þig, þá gat manni
ekki liðið betur.
Við höfum gert margt saman
og það er sárt að vita að minn-
ingarnar verði ekki fleiri. Ég
vissi ekki að það væri hægt að
líða jafn illa og þegar þú lagðist
inn á líknardeildina og sagðir að
þú gætir ekki meira. Það brast
eitthvað í hjartanu mínu við að
sjá þig, sterku mömmu mína, og
geta ekki gert neitt til að
hjálpa. Það að geta fengið að
kveðja þig linar sorgina, að vita
að þig verkjar ekki lengur og
þú sért komin til Gunna frænda.
Ég veit ekki hvað ég get sagt
meira, mig langar að segja svo
mikið en kem því ekki í orð. Ég
ætla að enda þetta með því að
vísa í orð þín þegar þú huggaðir
mig í eitt af síðustu skiptunum
okkar saman og sagðir mér að
horfa fram á veginn.
„Það sem er búið er búið og
því verður ekki breytt, engin
eftirsjá. Þetta er dropi í lífsins
haf og þroska og eina sem við
getum gert er að horfa fram á
veginn sem betri manneskjur.“
Mamma, ég elska þig og mun
alltaf elska þig og hlakka til að
sjá þig aftur þegar minn tími
kemur. Í millitíðinni mun ég
reyna að lifa eins og þú kenndir
mér og gera þig stolta þar sem
þú fylgist með mér í fjarska.
Þinn sonur,
Þorgeir Örn.
Það er erfitt að setjast niður
og reyna að skrifa minningarorð
um þig, elsku Gulla mín. Hug-
urinn er alveg tómur og ég er
bara dofinn. Það eru innan við
fjórir mánuðir síðan ég fékk
hringingu og boð um að koma
til þín á bráðamóttökuna í Foss-
vogi. Þá fengum við fyrst frétt-
irnar af veikindum þínum og
hversu alvarleg þau voru.
Síðan gerðust hlutirnir hratt
og þetta er búið að vera erfitt
tímabil fyrir okkur öll. Það var
erfitt að sjá þig þjást. Nú hefur
þú fengið hvíldina sem þú þráð-
ir og þarft ekki að þjást lengur.
Eftir sitjum við hin sem skiljum
ekki hve lífið getur verið ósann-
gjarnt. Kona í blóma lífsins tek-
in frá okkur.
Það eru margar fallegar
kveðjurnar sem ég hef fengið
síðustu daga vegna þín og þær
bera þess vitni að þú hefur haft
áhrif á marga með krafti þínum
og dugnaði, ekki bara í kennsl-
unni eða félagsstarfi. Það kem-
ur mér svo sem ekki á óvart.
Ég sagði stundum við þig að þú
ættir að minnka við þig vinn-
una, ekki taka hlutina svona al-
varlega, en það var bara ekki til
í þér. Þú þurftir að gera allt,
alla leið og taldir það ekki eftir
þér.
Þegar maður lætur hugann
reika og hugsar um þig koma
upp leiftur minninga. Sumarið
sem við bjuggum á Hvolsvelli
og ég átti að passa þig litlu
systur mína, fermingarmyndin
af þér í anda Duran Duran, þú
ólétt að Þorgeiri Erni og gub-
bandi á sjónum, þegar þú fluttir
til Malmö, útskriftir hjá Þor-
geiri Erni og margt fleira. Þess-
ar minningar mun ég geyma
með mér alla tíð.
Gulla systir var vinamörg og
ættrækin, hennar verður sárt
saknað á næsta ættarmóti norð-
ur á Ólafsfirði, en sá staður var
henni mjög kær.
Þorgeir Örn, ég veit að sökn-
uðurinn er mikill og erfitt að
kveðja mömmu þína, en þú veist
að þú átt alltaf athvarf hjá okk-
ur Hrefnu.
Kristján
Björgvinsson.
Elsku Gulla frænka, sem mér
þótti svo vænt um, hefur kvatt í
síðasta sinn.
Ég mun aldrei gleyma hversu
góð og lífsglöð þú varst og þeg-
ar ég hugsa til þín heyri ég
hlátrasköllin sem fylgdu þér. Þú
gast alltaf séð spaugilegu hlið-
arnar á hlutunum og lýst þeim
með svo ótrúlega skemmtilegum
hætti. Við áttum líka margt
sameiginlegt, til dæmis var
London uppáhaldsborg okkar
beggja og við vorum báðar
keppnismanneskjur, sem gerði
spilakvöldin með þér og Þorgeiri
Erni bæði skemmtilegri og eft-
irminnilegri.
Þín verður sárt saknað en ég
veit að Gunni frændi tekur á
móti þér opnum örmum.
Minning þín mun lifa með
okkur.
Gunnhildur
Kristjánsdóttir.
„Stebba frænka, ég er að
deyja,“ sagði hún og horfði í
augu mér. Þetta voru viðbrögð
frænku minnar þegar ég í heim-
sókn á krabbameinsdeildinni
snemma í haust hafði orð á því
að hún þyrfti ekkert að vera að
drífa í að selja bílinn, það gæti
beðið betri tíma. Augu mín fyllt-
ust tárum. Ég þurfti virkilega
að harka af mér svo hún færi
ekki að hugga mig. Það er óvið-
unandi að við skulum þurfa að
kveðja þessa kröftugu ungu
konu svona alltof snemma en
samt - í dag mætum við í jarð-
arför Guðlaugar Björgvinsdótt-
ur til að kveðja hana.
Við Gulla erum systkinadæt-
ur, ættaðar úr Ólafsfirði, hvor af
sinni kynslóðinni. Þegar ég
kynntist henni var hún ársgam-
alt stelpuskott sem vildi vera
stóra systir Ásdísar minnar en
Matta föðursystir, mamma
Gullu, var dagmamma Ásdísar.
Þarna mynduðust sterk bönd
sem héldu alla tíð. Foreldrar
hennar, Matthildur og Björgvin,
eru í hópi minna nánustu ætt-
ingja sem mér þykir óendanlega
vænt um og er þakklát fyrir að
eiga að.
Stórfjölskylda er mikilvæg og
það skiptir máli að rækta hana,
þekkja frændfólkið og fylgjast
með gangi þess í gegnum lífið.
Þannig heiðrum við foreldra
okkar, afa og ömmur, hlúum að
rótum okkar, verðum sterkari
fyrir vikið. Hún Gulla hafði
þennan einlæga áhuga. Hún
fylgdist með, ræktaði vinskap og
tengsl, fór norður í Ólafsfjörð til
að búa þar um tíma og kynnast
þeim sem þar bjuggu, tengdist
norðanfólkinu þegar það flutti
suður, fylgdist með nýjum kyn-
slóðum. Hún minnti mig á
ömmu Stjönu, á stundirnar þeg-
ar ég stóð og skoðaði mynda-
vegginn í herberginu hennar á
Hornbrekku og spurði: Hver á
þetta barn? Var hann að ferm-
ast? Er hún búin að gifta sig?
Gulla gat svarað svona spurn-
ingum. Við höfðum báðar mik-
inn áhuga á ævi ömmu Stjönu
og vorum með í bígerð að skrifa
saman æviágrip hennar og
senda inn í söfnunina um frá-
sagnir af ömmum sem Þjóð-
minjasafnið stóð fyrir en urðum
of seinar, ætluðum samt að drífa
í því við tækifæri. Nú gerum við
það ekki. Gulla var driffjöðrin í
að skipuleggja ættarmótin sem
voru haldin norður í Ólafsfirði.
Ég get varla hugsað þá hugsun
til enda að fara á ættarmót
næsta sumar og engin Gulla. En
hún hvetur okkur örugglega frá
þeim stað sem hún er núna á til
að halda veglegt ættarmót og
minnast hennar og annarra sem
hafa kvatt síðan síðast með gleði
og þakklæti.
Kristján og Hrefna, þið hafið
staðið ykkur eins og hetjur í
þessari sársaukafullu baráttu
systur og mágkonu. Ég trúi því
að stuðningur ykkar við son
hennar og foreldra hafi auðveld-
að þeim að standa þessa orrustu
af sér.
Matta mín og Björgvin,
harmur ykkar er mikill, ég á
ekki orð sem ná utan um það
sem ég kenni í hjarta mínu, sorg
sem þessa eiga foreldrar ekki að
þurfa að upplifa.
Ég hef ekki minnst á Þorgeir
Örn, son Gullu, ungan frænda
minn sem ég hef verið að kynn-
ast undanfarna daga og vikur.
Hvílíkur sonur. Styrkur þessa
unga manns er ótrúlegur og
samband sonar og móður var
ósegjanlega fallegt, fullt af ást
og virðingu. Hvað hún var stolt
af honum og hvað honum þótti
vænt um hana. Hans missir er
mikill.
Stefanía
Traustadóttir.
Elsku hjartans Gulla mág-
kona mín er fallin frá, langt fyr-
ir aldur fram, eftir stutta en
snarpa og erfiða baráttu við
krabbamein.
Í upphafi sumars brosti lífið
við Gullu. Hún hafði fengið ný
lyf í baráttunni við astma, sem
hún hafði barist við frá því í
barnæsku. Nýju lyfin höfðu
hjálpað mikið og einkenni astma
og ofnæmis voru hverfandi. Þá
hafði hún hafði tekið ákvörðun
um að hætta í aukastarfinu,
hefja aftur vinnu við rannsókn-
arverkefnið sitt og ljúka meist-
aranáminu. Framtíðin var björt,
þar til allt í einu hinn 22. ágúst
2019 að fótunum var kippt und-
an henni og framtíðardraumum
hennar.
Hún tókst á við slæmu tíð-
indin með eldmóði og krafti,
tilbúin að berjast. Það sem hún
átti hins vegar erfiðast með að
tileinka sér var að slappa af og
hvíla sig. Það var aldrei logn-
molla í kringum Gullu mína og
þess vegna var það kannski
táknrænt að hún skyldi kveðja
okkur 10. desember, á þeim degi
þegar verulega gustaði um land-
ið allt.
Gulla var hreinskilinn dugn-
aðarforkur fram á síðasta dag,
með stórt hjarta og mikla rétt-
lætiskennd. Mömmuhjartað var
stórt og Þorgeir Örn átti það
óskipt, enda var hún óendanlega
stolt af syninum.
Kennari var hún af lífi og sál.
Vinnutíminn var oft mjög lang-
ur, mikill tími fór í undirbúning,
yfirferð á prófum og verkefnum,
námsmatsvinnu og foreldravið-
töl, sem stóðu oft langt fram á
kvöld þegar mikið lá við. Oft
voru málin erfið en hún var
óhrædd við að beita sér og leita
lausna. Það að sjá vandamálin
leysast á góðan hátt var endur-
gjald sem hún mat mikils og
meira en tölurnar á launaseðl-
inum.
Hún hjálpaði samferðafólki
sínu að vaxa, dafna og nýta sem
best sínar guðsgjafir. Hún
snerti hjörtu margra og gerði líf
þeirra betra. Það sá maður best
af þeim hlýhug sem fyrrverandi
nemendur og annað samferða-
fólk ber til hennar og hefur sýnt
m.a. á meðan á veikindum henn-
ar stóð.
Og þegar þú komst inn í líf mitt
breyttist ég.
Þú komst, þú komst við hjartað í mér.
Ég þori að mæta hverju sem er.
Þú komst, þú komst við hjartað í mér.
(Páll Óskar)
Á stundu sem þessari eru all-
ar góðu minningarnar dýrmætar
og síðast en ekki síst nýjustu
minningarnar frá dásamlegum
gönguferðum í haust. Í þessum
göngum var m.a. rætt um
drauma í nánustu framtíð og
endalokin. Þar gengu saman
„hjartasystur“ sem bæði hlógu
og grétu saman.
Elsku Gulla mín hefur kennt
mér margt síðastliðnar vikur.
Ég mun sakna hennar enda-
laust, en ég treysti því jafnframt
að hún muni fylgja mér í göngu-
ferðum í framtíðinni, að minnsta
kosti mun hún ætíð vera í huga
mér og hjarta.
Ég kveð með sömu orðum og
Gulla notaði í bréfi til mín í nóv-
ember: Takk fyrir allt elsku
Gulla mín og Guð blessi þig!
Það er svo sárt að sakna
en það er gott að gráta.
Guðlaug
Björgvinsdóttir