Læknablaðið - jún. 2019, Blaðsíða 39

LÆKNAblaðið 2019/105 295
veður myndi batna í bráð var ákveðið að
halda af stað áleiðis í Múlaskála. Einn
helsti óvissuþáttur á ferðalagi okkar
snerist um það hvernig best væri að
komast niður í skálann frá Goðahnjúk­
um. Samkvæmt kunnugum var besta
eða jafnvel eina leiðin sú að fara niður af
jökli á háhrygg Norðurlambatungna og
ganga eftir honum allt niður að ármótum
Lambatungnaár og Jökulsár í Lóni. Þetta
þýddi að við yrðum að vaða Lambatungaá
niður við ármótin til þess að komast að
göngubrúnni yfir Jökulsá í Lóni og þaðan
í skálann. Ekki var að fullu ljóst af kortum
eða öðru tiltæku hvort mögulegt væri að
fara niður Axarfellsjökul og ganga síðan
fram með Jökulsá. Þegar komið var niður
úr 1200 m hæð rofaði til og var skyggni
sæmilegt.
Hópurinn áði á jöklinum í um 1050
metra hæð í kvosinni austan við Grendil
og þar náðum við NMT­sambandi við
Bjarna Skarphéðin og létum vita af ferð­
um okkar. Því næst var gengið fram á
brúnina við Axarfellsjökul þar sem hann
skríður fram úr kvosinni. Kom þá í ljós
að sú leið var með öllu ófær niður og því
nauðsynlegt að finna Norðurlambatungur
og ármót Lambatungnaár og Jökulsár til
þess að komast á áfangastað. Þar sem við
vorum komin niður í um 800 metra hæð
urðum við að fikra okkur uppávið í þessu
landslagi þar sem skiptust á skaflar og
móbergshjallar. Var þetta bæði tafsamt
og erfitt á móti austan hríðinni. Ferðin
sóttist hægt og um kl. 23 að kvöldi voru
allir orðnir þreyttir þegar við heyrðum
allt í einu árnið. Drógum við þá ályktun
að þetta hlyti að vera Jökulsá í Lóni og
ármótin væru skammt undan. Var því
ákveðið að fara niður mikinn skafl sem
var framundan. Gekk það greiðlega, en
þegar niður kom áttuðum við okkur á því
að við vorum innarlega í gljúfri Lamba­
tungnaár og 3 km frá ármótunum. Gljúfrið
reyndist auk þess ófært með öllu. Nú var
klukkan hálfeitt um nótt, veður að vísu
þokkalegt og tunglskin en ferðalangar
þreyttir. Eftir nokkra umræðu var ákveðið
að halda ferðinni áfram og koma okkur í
skálann. Þurftum við nú að hækka okkur
um 500­600 m uppá háhrygg Norður­
lambatungna áður en við gátum tekið
stefnuna aftur á ármótin.
Þessi næturganga í tunglskininu er
ógleymanleg. Þegar við vorum komin
langleiðina upp á háhrygginn áttaði
Ingvar sig á því að hann hafði gleymt
gleraugunum sínum á síðasta áningarstað.
Hann tók af sér byrðar og meðan við hin
biðum stökk hann niður að minnsta kosti
200 metra og fann gleraugun með því að
þræða sporin.
Við komum að breiðri fönn með um
30° halla sem stirndi á í tunglskininu. Ef
einhverjum hefði skrikað fótur var ekkert
til að stoppa fallið. Sigurður var fremstur
með púlku í eftirdragi og stappaði spor
í snjóinn og allt gekk að óskum og við
komumst yfir. Við komum að Lamba­
tungnaá rétt ofan við ármótin um klukkan
hálffjögur um nóttina og óðum hana án
teljandi vandræða en þá var stutt eftir í
skálann þar sem okkar beið kærkomin
hvíld og vistir sem félagar úr Ferðafélagi
Austur­Skaftfellinga höfðu flutt fyrir
okkur um veturinn. Allt erfiðið var þess
virði þegar búið var að elda saltkjötssúpu
og hópurinn naut hvíldar í þessum ágæta
skála.
Við dvöldum þarna næsta dag og
hvíldum okkur en héldum morguninn
eftir fram með Jökulsá upp Illakamb á
Kjarrdalsheiði eins og áætlun gerði ráð
fyrir. Fyrirfram var búist við því að við
gætum þrætt veginn en þegar við komum
uppí 500 metra hæð hvarf hann að mestu í
snjóskafla. Nú var komið suðvestan rok og
rigning og lítið skyggni. Brátt fór okkur að
Ferðaklúbburinn í dag, 20 árum eftir afrekið. Á myndinni er einnig hundur Sigurðar.
Tveir lyflæknar á leið upp Lambatungnajökul. Sigurður með púlkuna í eftirdragi.