Gríma - 15.03.1931, Síða 6

4
ÞÁTTUR AF ÁRNA JÓNSSYNI
nauta sína. Kom það og á daginn, að fundum þeirra
bar saman uppi á fjöllum. Var Eaín hinn ákafasti
og kvaðst nú ætia að nota færið til þess að jafna á
ólafi og förunautum hans; væri sízt vanþörf á að
nokkuð minnkaði gems Eyfirðinga, er þeir einatt
sýndu sér og öðrum í suðurferðum. ólafur var mað-
ur ertinn og kappgjarn, og treyzt mun hann hafa
á karlmennsku Árna. Svaraði hann því Rafni all-
digurbarkalega og kvaðst ekki hræðast stóryrði
háns; sagði meðal annars, að honum væri fjandans
nær að strjúka um maga hjákonu sinnar heima í
Skagafirði en að standa gjammandi framan í ferða-
mönnum uppi á fjöllum. Það orð iá á Rafni, að hann
hefði fram hjá konu sinni. Reiddist hann nú ákaf-
lega og réðist þegar á Ólaf og félaga hans. Börðust
þeir með hnefum og svipum; var Rafn ærið um-
fangsmikill og pústraði Eyfirðinga ómjúkt, enda
hallaði fljótt viðureigninni á þá. Ekki gaf Árni sig
að þessu og hafðist ekki að. Ruddist Rafn um fast,
svo að allir hörfuðu undan höggum hans; bar hann
að lokum þar að er Árni stóð, reiddi upp svipuna og
sló Árna, svo að hann riðaði við, en ekki hörfaði
hann undan. Hugðist þá Rafn að slá hann annað
högg og reiddi svipuna öðru sinni, en þá brá Árni
skjótt við, greip um svipuna og dró hana úr höndum
hans. Þá er sagt, að ólafur á Möðruvöllum hafi kall-
að upp og sagt: »Guði sé lof, nú er Árni minn orðinn
reiðurk Eftir það er Árni hafði tekið svipuna,
þreif hann til Rafns og áttust þeir við nokkra hríð,
þar til er Rafn féll. Var Árni þá svo reiður, að hann
lét kné fylgja kviði og dustaði hann ómjúklega langa
stund. Þegar Rafn loksins fékk að standa upp aftur,
gekk hann þegjandi til hests síns; riðu Skagfirðing-