Gríma - 15.03.1931, Qupperneq 15

FRÁ SéRA ÞORLÁKI á ÓSI 13
eitt sinn í kvöldrökkri snemma vetrar, að fólkið
masaði að vanda, þar til er einhver heimamanna
sagði, að mál væri að kveikja, en rétt í sömu svif-
um heyrist gengið á gólfinu fyrir framan pallinn;
— en þá voru pallar í baðstofum, sem fólkið bjó
uppi á. — Menn fara að hlusta betur, og verða þess
þá varir, að prófasturinn á ósi er þar kominn; mæl-
ir hann fram vísu þessa:
Ekki þykir Láka langt,
lítið stúrir karlinn;
hann hefur ekki starfað strangt
að styðja sig við pallinn.
Hann heilsar þá heimamönnum og gerir sér eitt-
hvað til erindis, en kveðst hafa gengið inn af því
að bærinn hafi verið opinn; hafi hann hugsað, að
búið mundi vera að kveikja ljós í baðstofu. Heldur
varð fólkinu bilt við komu prófasts, þótt það léti
ekki á neinu bera; þóttist það hafa talað helzt til
margt, og var líka hrætt um, að prófastur hefði ekki
verið alveg nýkominn, þegar hann gerði vart við sig.
Er mælt, að nokkurt hlé hafi eftir þetta orðið á
rökkurskvaldri fólksins á Ásláksstöðum; að minnsta
kosti gætti það þess betur eftir en áður að loka bæn-
um á meðan rökkursvefn stóð yfir.
Einhverju sinni fór prófastur eitthvað ferða sinna
út af heimilinu, en á heimleiðinni var einhver nefnd-
armaður í för með honum. Þegar þeir komu í ná-
munda við bæinn á ósi, kom hrafn á móti þeim með
gargi miklu og krúnki og var svo nærgöngull við
prófast, að hann varð að banda honum frá sér með
svipunni; sagði hann þá um leið: »Hún mátti það,
krummi minn«. Samferðamaðurinn spurði þá pró-