Gríma - 15.03.1931, Síða 23

PRÁ SÉRA MAGNÚSI JÓNSSYNI í SAURBÆ 21
einskis orðið var. Ræddi prestur eigi um, heldur
gekk þegar þegjandi yfir í hús sitt í hinum enda
baðstofunnar, og sá ólafur hann ekki framar það
kvöld.
Þá var í Saurbæ Halldór Jónsson, sem talinn var
að vera mjög fjölkunnugur. Var hann próventu-
maður prests og auðugur að fé. Bjó hann með konu
sinni í herbergi afþiljuðu. Þeim var vel til vina,
Óiafi og Halldóri. Þetta sama kvöld, rétt eftir það
er ólafur kom inn, gekk hann inn til þeirra hjóna;
lá þá mjög vel á þeim. Ekki minntist ólafur neitt á
það, sem við hafði borið, en þegar þeir höfðu spjall-
að um hitt og þetta, sagði Halldór allt í einu: »Sá
varð heldur seinn, sem elti þig inn göngin áðan«.
ólafur spurði, hver þar hefði verið á ferð. Halldór
svaraði: »Vera má að þú hefðir vitað það gjörr, ef
ekki hefði verið tafið fyrir þeim, sem rak féð yfir
bæinn«. ólafur spurði nánar að atvikum, en þá sló
Halldór öllu í gaman og fékkst ekki til að segja
meira, hvemig svo sem leitað var eftir. En það þótti
niönnum líklegast, að Magnús prestur hefði gert
glettur þessar og Halldór getað afstýrt þeim með
kunnáttu sinni.
Fram af kirkjugarðinum í Saurbæ er sléttur hóll
og liggur alfaravegur fyrir neðan hann. Ýmsir, sem
um veginn hafa farið, hafa þótzt sjá kjólklæddan
mann með ístru ganga um gólf á hólnum. Segja
sumir, að hann hafi verið með stóra pípu í munnin-
um og púað stórum. Þykir senniiegt af lýsingunni,
að það muni hafa verið Magnús prestur; líti hann
þá til mannaferða, því að víðsýnt er af hólnum. —
Á síðustu áratugum mun hans þó ekki hafa orðið
vart.