Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 26

24
GEITABRÚ
inn, en fundu ekki, sem von var, og hurfu heim við
það.
Jón hafðist við í eynni og undi sér þar furðanlega
vel, þótt vistin væri dauf. Þegar frost voru, lagði
jafnan ísspöng yfir að eynni; gat þá bróðir hans
komið til hans til viðtals og fært honum vistir og
aðrar nauðsynjar, en oft liðu svo langir tímar, að
þeir gátu ekki hitzt. Ekki vita menn, hve lengi Jón
dvaldi í eynni, en margir segja, að það hafi skift
mörgum árum. Svo var það eina nótt að vetrarlagi,
að Rauðárbóndann dreymdi að Jón kæmi til hans;
var hann daufur í bragði og mælti fram erindi þessi:
3>Góð var hún Geitabrú, —
Guð veit eg þarf ei nú
að lengur þreytir þú
með þolinmæði og trú,
bróðir, að bjarga mér,
burtvikinn því eg er
þangað, sem þraut ei sér,
þakka slíkt guði ber.
Beinin mín bið eg þó
byrgir í klettaþró;
sef eg þá sætt með ró,
sorgin mér dauða bjó.
Hlakkar nú hrafn á klett’,
honum finnst orðið létt
matar síns neyta nett,
að ná mínum hefur sett.
— Góð var hún Geitabrú;
gagnlegri verður sú,
er þegnar Þórs á frú
þar setja, mín er trú.