Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 49

HNÍFAPÖRIN
47
þau gáfu það eftir, að dóttir þeirra færi til hennar
ef hún sjálf fengist til þess. Hitti nú Sigríður á
Bakka nöfnu sína og bað hana að fara til sín. Hún
varð stygg við og kvaðst eigi kæra sig um að hún
dræpi sig, eins og hinar stúlkurnar, sem hefðu verið
hjá henni. »Von er til, að menn haldi, að eg hafi
drepið þær«, sagði Sigríður á Bakka, »en það segi
eg þér með sanni, nafna mín, að það hef eg ekki
gert, enda skal þig ekki saka, þótt þú verðir hjá
mér. Vænti eg þess, að fleiri hafi gott en illt af mér
að segja«. Ekki hætti Sigríður á Bakka fyrr en
nafna hennar fór heim með henni. Reyndist hún
nöfnu sinni ágætlega, hafði hana einlægt inni hjá
sér og var henni í öllu sem bezta móðir. Oft hugsaði
Sigríður bóndadóttir um það, að undarlegt væri, ef
svo góð kona, sem henni virtist nafna sín vera, hefði
myrt ellefu stúlkur.
Engjarnar á Bakka liggja allt í kringum túnið.
Beitarhús stóðu þar skammt frá bænum; á þau hafði
Sigríður bóndadóttir aldrei komið. Nú leið sumarið
og veturinn fram að jólum, svo að ekkert bar til tíð-
inda. Á aðfangadag bjóst allt vinnufólk á Bakka til
kirkju. »Það er nú ráð fyrir þig, Sigga«, mælti önn-
ur vinnukonan, »að koma nú með okkur«. Tók Sig-
ríður bóndadóttir því vel og fór að búa sig. í þessu
kemur Sigríður húsfreyja þar að og segir: »Ætlar
þú ekki, nafna mín, að vera heima hjá mér í nótt?«
»Nei«, svarar hin, »ég vil reyna að komast hjá því,
að eins fari fyrir mér og hinum stúlkunum, sem
horfið hafa héðan«. »Vertu ekki að brigzla mér,
nafna mín«, segir húsfreyja, »vertu heima hjá mér,
svo að mér leiðist ekki«. Loksins lét hin undan og
varð eftir heima hjá nöfnu sinni. Þegar fólkið var