Gríma - 15.03.1931, Síða 59

HELLIR BÁRÐAR SNÆFELLSÁSS
57
en ekki sitt. Seildist Jón þá til pyngju sinnar og
lagði 10 gullpeninga í lófa Gríms. Hófust þá brúnir
á karli; bauð hann þeim félögum þar að vera um
nóttina, þótt húsakynni væru þröng, og þekktust
þeir það; var þeim veittur sá beini, er kostur var á.
Eigi fór Grímur bóndi af fötum þessa nótt; var
hann löngum frammi við og vissu menn ekki, hvað
hann hafðist að. i dögun vakti hann Jón og menn
hans og bað þá upp standa. Lögðu þeir síðan af stað
upp í jökulinn. Ekki höfðu þeir lengi farið, þegar
hríð skall á þá, frostbitur og myrk. Nam þá Grímur
karl staðar og kvað þá ekki skyldu lengra fara; tók
hann leðurhólk úr pússi sínum, beindi honum til
jökulsins og blés í nokkrum sinnum. Birti þá hríðina
á nokkurra faðma breidd upp frá þeim, svo að í geil
þessari sáust glöggt hamrar nokkrir efst í jöklinum.
Sagði Grímur að þar mundi hellirinn vera og skyldi
Jón einn upp ganga. Félögum Jóns þótti geigvæn-
legt einum manni að leggja í slíka för og buðust
tveir eða þrír að fara með honum, en Grímur bann-
aði það harðlega. Lagði nú Jón af stað einn síns
liðs og sóttist seint leiðin, því að jökullinn var bæði
brattur og háll; komst hann þó loks upp að hömr-
unum. Leitaði hann fyrir sér um stund og fann hell-
ismunnann; var hurð hnigin nær því að staf; gekk
Jón á hana og vildi upp hrinda, en þess var enginn
kostur. Þótti honum nú óvænkast sitt ráð, en af því
að rifa nokkur var á milli hurðar og stafs, datt hon-
um í hug að freista þess að troða sér inn um hana.
Tókst honum á þann hátt að komast inn í hellinn.
Bjart var í hellinum; sá Jón þar bálk mikinn eða
stall í bergið; lá Bárður karl þar og virtist ófúinn;
var dýrindis-ábreiða breidd yfir hann. Klofasúla