Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 60

5S
HELLIR BÁRÐAR SNÆFELLSÁSS
hans stóð þar upp við bergið. Marga fáséða og dýr-
mæta hluti sá Jón í hellinum; héngu víða glitofnar
ábreiður og skrautkápur ofan úr lofti og á veggjum,
en þegar snert var við þeim, hrundu þær niður og
urðu að dusti. Þóttist Jón vita, að eins mundi fara
um líkama Bárðar karls, ef hreyft væri við honum,
en ekki áræddi hann að freista þess, enda kenndi
hann nokkurs beigs af karli. Fór hann nú að svip-
ast að gullinu og kom þá auga á járnkistu mikla,
er stóð úti undir hellissúðinni. Lykill afarstór stóð í
skránni og reyndi Jón að opna kistuna, en þess var
enginn kostur, þótt hann neytti allra krafta. Greip
hann þá klofasúluna, stakk henni í lykilhaldið og
gekk á það svo sem hann mátti. Heyrðist þá hár
smellur og hrökk kistan upp; varð Jóni hverft við,
því að nú sá hann glóa í gullið í kistunni. Ætlaði
hann að hafa hönd á gullinu og hafa á brott með sér,
en í þeim svifum heyrði hann þrusk að baki sér og
varð litið við. Var þá Bárður seztur upp í bálkinum
og var all-ófrýnn. Leizt Jóni ekki ráðlegt að dvelja
lengur og bíða karls; greip hann handfylli sína úr
kistunni, tók klofasúluna og hraðaði sér til dyra.
Var það jafnsnemma, að hann tróð sér út um rifuna
og Bárður var að skreiðast á legg. Hljóp Jón sem
fætur toguðu niður jökulinn og linnti ekki hlaupunum
fyr en hann kom til félaga sinna. Vildu þá sumir
þeirra fara aftur til hellisins og afla meira fjár, en
Grímur neitaði því þverlega og kvaðst engan styrk
til þess veita; varð að vera sem hann vildi. Héldu
þeir síðan til bæja og urðu þeir ekki fyrir neinum
slysum. Kvaddi Jón Grím og þakkaði honum góða
liðveizlu; skildu þeir með vináttu og báðu vel hvor
fyrir öðrum. Eftir það lét Jón í haf og sigldi til