Gríma - 15.03.1931, Síða 64

62 HVÍTKLÆDDA STÚLKAN
varð ekki stúlkunnar var aftur; en ekki var hann
alveg laus við myrkfælni eftir þetta.
Veturinn eftir gekk Jón aftur á beitarhúsin. Einn
góðan veðurdag lét hann snemma út, því að jörð var
góð, rak sauðina í haga og gekk síðan heim í beit-
arhúsin. Tók hann þá mjög að sifja, því að svefn-
tími hans var í styttra lagi, svo sem títt er um hjá-
stöðumenn; var hann vanur að leggja sig út af á
daginn, þegar hann var óhræddur um að sauðirnir
rásuðu burt. Fór hann upp í hlöðu og lagðist til
svefns á heystabba; þá var klukkan eitthvað um
átta, þegar hann sofnaði. Dreymdi hann þá sömu
stúlkuna, sem hann sá í hlöðudyrunum veturinn áð-
ur; var hún hvítklædd eins og þá og með skautfald
á höfði; gekk hún hægt til hans, svo að hann gat
veitt henni nákvæma eftirtékt, en þegar hún var
komin fast að honum, vaknaði hann. Horfði hann þá
á hana snöggvast glaðvakandi, með opnum augum,
sá hana líða hægt frá sér og hverfa í hlöðuhorninu,
þar sem skugga bar á. Þá beið Jón ekki boðanna,
heldur hraðaði sér út og leit til veðurs. Var þá liðið
að hádegi og farið að þykkna í lofti; jókst þykknið
von bráðar og fór að gera fjúk, svo að Jón byrgði
sauðina í fyrra lagi og hélt heimleiðis. Náði hann
bænum rétt áður en yfir skall vonzku-stórhríð með
frosti og fannkingi, sem stóð allt kvöldið og nótt-
ina eftir. — Ekki varð Jón neins var á beitarhúsun-
um, það sem eftir var vetrar.
Þriðja veturinn gekk Jón enn á beitarhúsin sem
fyr. Leiddist honum að sönnu þetta, sem fyrir hann
hafði borið þar, en lét það þó ekki aftra sér frá að
fara allra sinna ferða. Leið svo langt fram eftir
vetri, að hann varð einskis var. — Þá var það einn