Gríma - 15.03.1931, Síða 74

72
HVARF SNORRA
og svaf meginhluta dags og nóttina eftir. Mjög var
hann fálátur, þegar hann kom og fékkst ekki til að
segja nokkurt orð. Þegar hann síðar var spurður,
hvar hann hefði verið þessi þrjú dægur, sem hann
vantaði, var ekki hægt að fá neitt orð út úr honum,
hvort sem að honum var farið með illu eða góðu og
var engu líkara en að hann gæti ekki sagt frá því.
— Þegar prestur var spurður, hvar drengurinn
hefði verið, sagði hann að einhver villa hefði komið
yfir drenginn; hefði hann þá ráfað eitthvað upp
undir fjallið, lagt sig fyrir í laut eða skorningi og
sofnað þar. Þótti það þó með ólíkindum, að drengur-
inn hefði allt af sofið frá laugardagskvöldi til mánu-
dagsmorguns, á þeim stöðvum, þar sem gengið var
fram og aftur og leitað allan sunnudaginn og mánu-
dagsnóttina. Það var því eindregin skoðun manna,
að drengurinn hefði verið numinn burt af álfum, en
prestur hefði á einhvern hátt náð honum aftur frá
þeim. — Sumir segja, að drenginn hafi vantað í
þrjár nætur, en það er líklega misminni fyrir þrjú
dægur.
Þegar Snorri Flóventsson varð fulltíða maður,
var hann fremur dulur í skapi, stilltur vel og prúð-
menni hið mesta, atorkumaður mikill og kom sér
vel við alla. Hann bjó síðar á Böggvisstöðum í Svarf-
aðardal og var formaður á hákarlaskipi því, er fórst
vorið 1842 með allri áhöfn, ellefu mönnum.