Gríma - 01.09.1945, Blaðsíða 64

62
KÍMNISÖGUR
[Gríma
fann, hvað Erlendi leið, ýtti hann honum þannig fram,
að hann lenti sem næst kerlingu.
Loks tekur Erlendur í handlegg Jónasar og segir:
„Er þetta kerlingarunginn, sem hjá yður hefir verið,
Jónas minn, eða er það svipurinn eftir hana, sem
menn kalla svo?“
Einu sinni var Erlendur á ferð um Öxnadal. í nánd
við Lurkastein hjá Bakkaseli hitti hann kvenmann.
Settust þau undir steininn og tóku tal saman. Fór ekki
ólíklega á með þeim. En er hann fann viðmót hennar
blíðlegt, og látbragð hennar gjörðist ástúðlegt, varð
honum svo mikið um, að hann féll í ómegin. Þegar
hann raknaði við aftur, var konan öll á burtu, sem
vænta mátti. Sagði hann síðar svo frá, að einu sinni
hefði liðið yfir sig af ofurgæðum undir Lurkasteini.
Erlendur sagði svo frá komu sinni á bæ nokkrum:
„Eg barði að dyrum, og þá kom út barnskratti. Barn-
skrattinn spurði, hvað eg héti, og eg sagði barnskratt-
anum það. Þá sagði barnskrattinn: „Ekki vænti eg, að
þú sért hann Erlendur blautabrúða?““ — Sýnir þetta,
að honum hefur ekki verið vel við auknefni sitt frem-
ur en öðrum.
b. „Át eg keppinn, Jóhannes?"
[Handrit Jónasar Rafnars. Sögn frú Þórunnar Stefánsdóttur, 1930].
Fyrir svo sem tveim mannsöldrum var í Borgarfirði
syðra húsfreyja nokkur, sem annáluð var fyrir flas-
fengni og mælgi. Eitt haust í sláturtíðinni átti ná-
granni hennar, Jóhannes að nafni, erindi við hana;
sótti hann svo að, að hún var þá að sjóða slátur í eld-
húsi. Þegar henni bárust boð Jóhannesar, stóð svo á,
að hún var með rjúkandi sláturkepp í höndunum og