Gríma - 01.09.1945, Blaðsíða 74

72
HULDUFÓLKSSÖGUR
[Gríma
á hlaðið og fór að mjólka ærnar, sem flestar voru mó-
rauðar eða gráar.“ „Þú hefur líklega sofnað og þig
dreymt þetta, Þórunn mín,“ mælti prestkonan. „Nei,“
svaraði Þórunn, „eg var glaðvakandi." — Öllum þótti
ólíklegt, að Þórunn hefði haft vit til að skrökva sög-
unni; aldrei varð vart við, að hún segði ósatt, og ávallt
sagði hún söguna eins. Löngu síðar heyrði eg hana
segja frá þessu sjálfa, og þá bar sögunum hér um bil
orðrétt saman við það, er hún hafði sagt í fyrstu.
c. Huldufclkið í Hólkotsgili.
[Handrit Konráðs Erlendssonar, kennara á Laugum].
Rétt sunnan við eyðibýlið Hólkot í Laxárdal liggja
tvö gil ofan úr brún niður að jafnsléttu, og er mjór röð-
ull á milli þeirra. Eru gilin kennd við Hólkot’ en að-
greind með því að nefna þau Ytra- og Syðra-gil. Þau eru
grasi gróin og í þeim slægjur nokkrar. Að norðanverðu
í Syðragili er klöpp eigi alllítil. Er hún og kennd við
Hólkot, en nafnið jafnan haft í fleirtölu. Það hefur
verið trú manna, að huldufólk byggi í klöppunum, og
hefur þess nokkrum sinnum orðið vart.
Þegar Ari Vigfússon bjó á Hamri um miðja öldina
sem leið, var hann eitt sinn við slátt í Hólkotsgili.
Hafði hann hjá sér hest blesóttan og teymdi hann til
beitar í mó eða grýttan blett nærri klöppunum. En
svo undarlega brá við, að Blesi kom þegar aftur til
Ara, og þótt hann teymdi hann aftur á sama staðinn,
kom hann jafnharðan til baka og var svo nærgöngull,
að ekki var hægt að slá fyrir honum. Þótti Ara þetta
kynlegt. Þegar þetta var búið að ganga svona nokkrum
sinnum, fór að sækja svefn á Ara. Lagði hann sig fyrir
og sofnaði brátt. Dreymir hann þá, að til hans kemur