Gríma - 01.09.1945, Blaðsíða 31

Gríma] SYSTKININ FRÁ VÍÐIVALLAGERÐI 29
svaraði Ólafur. „Ekki þykir mér það trúlegt,“ svaraði
hinn, „en sýndu mér bréfið, og mun eg kannast við
rithönd séra Böðvars, ef þú skýrir -rétt frá.“ Sýndi Ólaf-
ur honum þá bréfið, en hinn leit á og mælti: „Rit-
höndin er séra Böðvars, og muntu enginn njósnar-
maður vera; ættir þú að njóta hans af okkar hendi, og
er illt til þess að vita, að þú hefur setið hér í allt kvöld
beinalaus, en ert bæði votur og hrakinn. Skulu nú
dregin af þér vosklæði og fengin önnur þurr.“ Var það
og þegar gert og Ólafi veittur hinn bezti beini. Hús-
bóndi var hinn kátasti, spurði tíðinda úr byggðum og
mælti meðal annars: „Hvað ætla menn, að orðið hafi
af þeim systkinum frá Víðivallagerði, er hurfu þaðan
forðum?" „Að því eru ýmsar getur leiddar," svaraði
Ólafur; „ætla sumir, að þau hafi týnt sér, en aðrir, að
þau hafi leitað í óbyggðir og muni hafa notið ásjár og
aðstoðar séra Böðvars til þessa.“ „Það mun líka sann-
ara reynast," mælti bóndi, „og erum við nú hér stödd
öll þrjú, þessi hin sömu systkini og dóttir okkar, sem
nú er tvítug að aldri. Var það að ráðum og tilvísun
séra Böðvars, að við leituðum í dal þenna, sem næstum
því engir byggðamenn þekkja, þótt hér hafi öldum
saman hafzt við útlagar og óbótamenn, að minnsta
kosti öðruhvoru, ef ekki all-taf. Fórum við hingað með
allt lausafé okkar og hittum fyrir einn kotbæ. Bjuggu
þar karl og kerling ein manna, og gistum við hjá þeim
fyrstu nóttina. Hafði eg karlinn að rekkjunaut, en
hafði andvara á mér, því að ískyggilega leizt mér á
hjón þessi. Varð eg þess var um nóttina, að karl seild-
ist niður með rúmstokknum og dró upp sveðju bitur-
lega, en þá var eg fljótur að grípa um úlnlið honum,
og af því að aflsmunar kenndi, er til sviptinga kom,
fékk eg náð sveðjunni af honum. Átti eg þá vald á lífi