Gríma - 01.09.1945, Blaðsíða 75

Gríma]
HULDUFÓLKSSÖGUR
73
kona, sem hann ber ekki kennsl á. Spyr hún hann með
þjósti, hví hann beiti honum Blesa í engið sitt. Ari
svaraði engu góðu til. Sagðist hann eiga land þetta,
enda væri bletturinn sá arna ekki engjalegur, svo að
varla gæti verið saknæmt að beita hann. Þegar Ari
vaknaði, teymdi hann samt Blesa á annan stað, og var
hann nú hinn spakasti. Skildi Ari nú, að hér hafði
hann átt orðastað við liúsfreyjuna í klöppunum.
Nálægt 1880 var á Hofstöðum unglingspiltur, sem
Tómas hét. Hann var sonur Jónatans, er lengi bjó í
Hörgsdal. Einu sinni var hann að smala ám og kom
út að Hólkotsgili. Sá hann þá niðri í gilinu fullorðið
naut, grátt að lit. Gaf hann því nánar gætur og var
ekki í neinum vafa urn, að liér var um naut, en ekki
kú að ræða, og gat líka lýst litnum nákvæmlega. Ekki
var neitt naut til neins staðar í nágrenninu og ekki
heldur nein nautkind með þessum lit. Hér gat því
ekki verið um náttúrlegan nautgrip að ræða. Hins
vegar fór athugunin fram á svo stuttu færi, að útilokað
þótti, að um missýningu hefði verið að ræða. Var þá
ekki nema ein skýring fyrir hendi: að hér hefði verið
á beit huldunaut úr Hólkotsklöppum. Þótti mörgum
sú skýring sennileg.
Vorið 1893 fluttist að Hamri bóndi sá, er Eyjólfur
hét Guðmundsson. Bjó hann og synir hans þar lengi
síðan. Með Eyjólfi ólst upp piltur, Steinþór Þorgríms-
son að nafni. Hann varð síðar kunnur nokkuð fyrir
tónsmíðar. Steinþór mun hafa verið um það bil 12
ára að aldri, þegar saga sú gerðist, er fer á eftir.
Niður undan Ytra-Hólkotsgili, rétt ofan við hraun-
garðinn, er lítill mýrarblettur. Mýrin heitir Kerling-
armýri og er kennd við einkennilegan hraunklett, sem
er rétt sunnan við hana. Mýri þessa má ekki slá, því