Gríma - 01.09.1945, Blaðsíða 76

74
HULDUFÓLKSSÖGUR
[Gríma
að þá verður sá, sem það gerir, fyrir einhverju óhappi.
Það mun hafa verið sumarið 1896, að Steinþór sló
mýrina. Um haustið eftir göngur var hann sendur að
gá að kúm, sem hleypt hafði verið suður fyrir túnið á
Hamri. Eg átti þá heima á Brettingsstöðum, sem
standa vestan ár lítið eitt norðar, en gegnt Hólkoti. Sá-
um við þaðan, að kýr þær, sem Steinþór var að leita
að, voru í syðra gilinu rétt neðan við klappirnar. Við
sáum einnig til ferða Steinþórs. Hann fór sem leið
liggur suður á Hólkot og svipaðist þar um; gekk hann
fram á klappirnar og liorfði um stund niður í gilið.
Síðan sneri hann við og hljóp allt hvað fætur toguðu
heim á leið. Þegar hann var kominn á miðja leið heim,
mætti hann Eyjólfi fóstra sínum, sem var farinn að
svipast eftir honum, því að hann var búinn að vera
lengur að heiman en búizt var við. Sneri hann þá við
með Eyjólfi, og gengu þeir nú rakleiðis til kúnna, sem
við hugðum að Steinþór hefði ekki séð í fyrri ferðinni.
Það þótti okkur undarlegt, að þeir snuðruðu töluvert
þarna í kring, eins og þeir væru að leita að einhverju.
Loks tóku þeir kýrnar og héldu heimleiðis. Seinna
fréttum við, hvernig í þessu lá. Þegar Steinþór kom
suður á klappirnar, sá hann Hamarskýrnar í gilinu; en
hjá þeim voru á beit þrjár gráar kýr, sem hann bar ekki
kennsl á. Þorði hann þá ekki að taka heimakýrnar, því
að hann var hræddur um, að ókunnugu kýrnar kynnu
að vera mannýgar. Svo var hann hræddur, að hann fór
að háskæla, þegar hann mætti Eyjólfi. Ekki voru neinar
kýr með þessum lit til á næstu bæjum, enda sá fólk frá
Brettingsstöðum glöggt, að engar skepnur voru nærri
Hamarskúnum, þegar Steinþór horfði á þær fram af
klöppunum. Var það mál manna, að huldufólkið hefði