Gríma - 01.09.1945, Blaðsíða 24

22
SAGA VÍÐIDALS EYSTRA
[Gríma
ur sat á rúmi sínu, en ekki hreyfði hún sig, þegar þeir
kölluðu til hennar, heldur leit hálftryllingslega til
þeirra. Þeir gerðu enn tilraun til að hrinda upp bæjar-
dyrahurðinni, en fundu þá, að hlaðið var upp með
henni að innanverðu. Rufu þeir þá þekjuna á bæjar-
dyrunum og smugu þar inn; var hlaðið grjóti upp fyrir
miðja hurð. Ragnhildur varð sárfegin komu þeirra
feðga, en það var eins og hún ætti erfitt um að tala
fyrst í stað. Kýr, ásamt ungum kálfi, var byrgð í húsi
þar á túninu; hafði hún ekki verið mjólkuð í tvo daga.
Þegar Ragnhildur fór að ná sér og hressast, sagði hún
þeim feðgum, að þessir dagar, sem þeir voru að heim-
an, mundu sér aldrei úr minni líða, meðan sér entist
líf; var hún treg til að segja frá, hvað fyrir sjónir henn-
ar hefði borið, en hark og brak í viðum húsanna hafði
hún stundum heyrt. Fyrst á eftir þorði hún ekki að
vera ein, eftir það er rökkva tók, og ef eitthvert óvænt
atvik kom fyrir, sem olli hávaða, sérstaklega að nætur-
lagi, varð hún hálfsmeyk. Sjálf sagði hún síðar, að aldr-
ei hefði hún náð sér að fullu eftir þetta. — Frá þessu
sagði Sigfús úti í sveit nokkru síðar.
Þegar búið í Víðidal stækkaði, fór þangað vinnu-
maður, sem Bjarni Þorsteinsson hét; hann var albróðir
Helgu, konu Jóns Sigfússonar. Var Bjarni þar þangað
til flutt var úr dalnum vorið 1898. — Tvisvar kom það
fyrir, að blota gerði ofan í mikinn snjó, sem hlaðið
hafði í logni, en frost gerði á eftir. Varð þá slíkt hörku-
hjarn, að hvergi sá á strá upp úr, og varð þá að flýja
með féð fram í byggð, þar sem náðist til jarðar. Mjög
var erfitt að afla heyja. Þótt túnið yrði nokkuð víðáttu-
mikið, gaf það eigi af sér nema 40 hesta, og útheyskap
varð að reyta saman á víð og dreif um mýrasund og
lágar; með því móti var hægt að afla svo sem 100 hesta