Gríma - 01.09.1945, Blaðsíða 26

24
SAGA VÍÐIDALS EYSTRA
[Gríma
í hálendið kom, sligaðist hesturinn og lá þar dauður.
en kvarnarsteinarnir komust aldrei lengra. Hefur aldr-
ei heyrzt, að aðrir en Sigfús hafi rekizt á kvarnarsteina
þessa, enda munu þeir nú vera signir á kaf í mosann.
En hitt mun sönnu næst, að hin gamla munnmælasaga
eigi við rök að styðjast.
Þegar þeir feðgar, Sigfús og Jón, fluttust alfarnir úr
Víðidal, voru flest bæjarhús vel stæðileg og útihús ekki
síður. Enginn varð þó til að flytjast þangað, enda áraði
eigi vel fyrst á eftir og vetur voru fremur harðir. Land-
sjóður keypti þá eitt húsið fyrir lftið verð; var það
skemma, og átti hún að vera sæluhús fyrir ferðamenn,
sem legðu leið sína um þessar slóðir. Fúnuðu því öll
húsin niður smátt og smátt, og munu nú, þegar þetta
er ritað, eigi önnur hús uppi standandi í Víðidal en
sæluhús þetta.
Jón Sigfússon kvæntist konu þeirri, er Helga Þor-
steinsdóttir hét; eignuðust þau þrjá syni, og eru tveir
þeirra mállausir. Þriðji sonurinn, Þorsteinn að nafni,
var hinn mesti efnismaður, þrekmikill og ágætur smið-
ur. Hann andaðist 25 ára gamall úr lungnabólgu, og
var að honum hinn mesti mannskaði. — Jón býr enn
að Bragðavöllum með aðstoð hinna mállausu sona
sinna; er hann nú rúmlega áttræður. — Aðeins ein
manneskja lézt í Víðidal, á meðan þeir feðgar bjuggu
þar. Var það kona, Þórlaug að nafni, systir Helgu, konu
Jóns. Hún var móðir Helga hreppstjóra Einarssonar
á Melrakkanesi, sem einnig dvaldist þar með þeim
feðgum fram að fermingaraldri. Lík Þórlaugar var
flutt að Stafafelli og jarðað þar. Var þetta um vetur,
en sökum ötullar hjálpar Lónmanna gekk líkflutning-
urinn greiðlega.